การพัฒนาการมีส่วนร่วมของบุคลากรสู่เกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี

Main Article Content

กรธัช โฆษิตโภคิน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติตนที่เป็นไปตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว 2) ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติตนที่เป็นไปตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว และ 3) ศึกษาแนวทางการสร้างการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติตนตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียวของอาจารย์ เจ้าหน้าที่และนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามเก็บข้อมูลออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มนักศึกษา จำนวน 300 คน และ กลุ่มบุคลากร จำนวน 100 คน รวมทั้งสิ้น 400 คน สุ่มตัวอย่างโดยวิธีแบบเจาะจง สถิติที่ใช้ประกอบด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย การทดสอบค่าที การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1) นักศึกษาและบุคลากรฯ มีส่วนร่วมในการปฏิบัติตนที่เป็นไปตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว ในระดับทำเป็นบางครั้ง เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านการจัดการของเสีย นั้นมีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาคือ ด้านพลังงานและการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ และด้านการจัดการน้ำ ตามลำดับ 2) ปัจจัยส่วนบุคคล ความรู้ความเข้าใจ และความคิดเห็นต่อการปฏิบัติตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียวนั้นส่งผลต่อการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติตนที่เป็นไปตามเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 3) แนวทางการสร้างการมีส่วนร่วมฯ นั้นควรมีการกำหนดและวางแผนในการเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจด้านเกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว มีการรณรงค์ในเแก่นักศึกษาในเรืองความตระหนักถึงการลดใช้ไฟฟ้าที่ไม่จำเป็น มีระบบการจัดการขยะภายในมหาวิทยาลัยอย่างมีประสิทธิภาพ และการใช้การเดินทางด้วยรถสาธารณะ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
โฆษิตโภคิน ก. . (2023). การพัฒนาการมีส่วนร่วมของบุคลากรสู่เกณฑ์มหาวิทยาลัยสีเขียว ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(1), 31–44. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/261306
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จักเรศ เมตตะธำรง และคณะ. (2565). การวิเคราะห์เส้นทางของปัจจัยการบริหารจัดการภายในมหาวิทยาลัยที่ส่งผลต่อการเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียวตามแนวคิดของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสกลนครด้วยวิธีสมการโครงสร้างแบบกำลังสองน้อยที่สุดบางส่วน. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 17(1), 1-19.

ซูไบดี โตะโมะ และคณะ. (2563). การรับรู้และการมีส่วนร่วมของบุคลากรและนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏยะลาต่อการจัดการสิ่งแวดล้อมสู่การเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียว. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.

ธวัชชัย บัวขาว และ มนสิชา เพชรานนท์. (2555). การกำหนดนโยบายและแนวทางปฏิบัติสู่มหาวิทยาลัยสีเขียว กรณีศึกษา : มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุง. วารสารวิชาการ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง, 4(1), 40-55.

บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.

บุษยมาส ชื่นเย็น. (2564). การศึกษาการมีส่วนร่วมของนักศึกษาในการเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียวของมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. วารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 51-63.

มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (2562). มจธ. มหาวิทยาลัยสีเขียวอันดับ 6 ของไทย. เรียกใช้เมื่อ 9 ธันวาคม 2562 จาก https://pr.kmutt.ac.th/pr2/award-news

โมทนา สิทธิพิทักษ์ และคณะ. (2564). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของมหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 49(2), 1-10.

สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา ,กระทรวงศึกษาธิการ. (2550). กรอบแผนอุดมศึกษาระยะยาว 15 ปี ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2551-2564). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สิรินาฏ ไชยตา. (2561). การศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการดำเนินการสู่ความเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียวของมหาวิทยาลัย เทคโนโลยีราชมงคลอีสานนครราชสีมา. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสานนครราชสีมา.

Universitas Indonesia. (2016). UI green metric world university ranking. Retrieved December 9 , 2019, from http://www. greenmetric.ui.ac.id/id/page/ranking_2015