พาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึกต่อการอนุรักษ์อาหารท้องถิ่น ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจข้อมูลและพาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึก 2) ออกแบบและสร้างพาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึกต่ออาหารท้องถิ่น และ 3) ประเมินพาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึกต่ออาหารท้องถิ่น ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 ใช้เทคนิคแบบผสานวิธีแบบเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ตัวแทนที่เกี่ยวข้องกับอาหารท้องถิ่น ภาครัฐ เอกชน ประชาชน ธุรกิจ ชุมชน ผู้นำชุมชน สื่อมวลชน ผู้เชี่ยวชาญ ผู้ผลิต ผู้ประกอบการร้านอาหารท้องถิ่น ผู้บริโภคอาหารท้องถิ่น กลุ่มอนุรักษ์ กลุ่มวัฒนธรรม ผู้มาเยือน - ผู้ถูกเยือน ในพื้นที่อำเภอเมือง จำนวนจังหวัดละ 400 คน ได้จากการเลือกตัวอย่างแบบสะดวกสบาย ส่วนผู้ให้ข้อมูล เน้นบุคคลที่มีความรู้ ความเชี่ยวชาญ เกี่ยวกับอาหารท้องถิ่น ทำการเลือกแบบเจาะจง จังหวัดละ 30 คน เครื่องมือ คือ แบบสอบถาม แบบสำรวจและแบบระดมสมอง วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา และเชิงปริมาณ หาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) การสำรวจข้อมูลและพาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึก สรุปได้ว่า ส่วนใหญ่เคยเปิดรับพาหนะการสื่อสารมากที่สุด เรียงจาก สื่อวิดีโอ สื่อแผ่นพับ สื่อกิจกรรมและสื่อบุคคล ส่วนข้อมูลข่าวสารมุ่งเชิญชวนให้รับประทานอาหารท้องถิ่นตั้งแต่วัยเด็ก เกิดความภาคภูมิใจ ปรุงแบบง่าย ๆ และไม่ใช้น้ำมัน เสนอมารยาทการรับประทานในวาระพิเศษ และตกแต่งที่แสดงความเป็นรากเหง้าของพื้นที่ 2) การสร้างพาหนะการสื่อสาร ได้ออกแบบและสร้างสื่อตามความต้องการและการยืนยัน ได้แก่ สื่อแผ่นพับ สื่อวิดีโอ สื่อบุคคลและสื่อกิจกรรม และ 3) ประเมินพาหนะการสื่อสารในการปลูกจิตสำนึกต่ออาหารท้องถิ่น ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ภาพรวมมีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ สาโรจน์วงศ์. (2560). ค่านิยมในการบริโภคอาหารท้องถิ่นของประชาชน ในจังหวัดตราด. ใน ทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครองท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
การดา ร่วมพุ่ม และอุไร คงคาหลวง. (2553). การสื่อสารเพื่อสร้างจิตสำนึกในการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
นิทัศน์ วงศ์ธนาวดี. (2558). การสื่อความหมายทางวัฒนธรรมภายใต้โครงการจากงานวิจัยสู่อุทยานการเรียนรู้. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารงานวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปองปรารถน์ สุนทรเภสัช และคณะ. (2561). การเล่าเรื่องอาหารท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม : กรณีศึกษาน้ำปูแจ้ห่ม. วารสารวิทยาการจัดการสมัยใหม่, 11(1), 192-213.
เพ็ญศรี จุลกาญจน์ และชวิศ น้อยหัวหาด. (2559). การออกแบบกราฟิกและสื่อสิ่งพิมพ์สำหรับประชาสัมพันธ์ชุมชนบ้านข้างวัด. ใน รายงานประชุมวิชาการระดับชาติ "นเรศวรวิจัย" ครั้งที่ 12 : วิจัยและนวัตกรรมกับการพัฒนาประเทศ วันที่ 21-22 กรกฎาคม 2559. มหาวิยาลัยนเรศวร.
วิรัช ลภิรัตนกุล. (2556). การประชาสัมพันธ์. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานประชาสัมพันธ์เขต 1 ขอนแก่น. (2558). สื่อที่มีอิทธิพลของเด็กและเยาวชน. เรียกใช้เมื่อ 15 กรกฎาคม 2561 จาก http://region1.prd.go.th/ewt_news.
สุรางคนา ณ นคร. (2555). การสื่อสารเพื่อเชื่อมร้อยจิตสำนึกสาธารณะขององค์กรภาคธุรกิจกับภาคประชาชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
อาทินันทน์ แก้วประจันทร์ และลักษณา คล้ายแก้ว. (2563). การวิจัยและสร้างสรรค์สื่อวีดิทัศน์แนวตั้งเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวนวัตวิถี อำเภอหนองแซง จังหวัดสระบุรี. ใน รายงานการประชุมนำเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา วันที่ 13 สิงหาคม 2563. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรังสิต.
เอื้อเอ็นดู ภาคทรัพย์. (2559). การส่งเสริมการท่องเที่ยวอาหารเชิงสร้างสรรค์ โดยใช้เอกลักษณ์ อาหารอีสาน จังหวัดขอนแก่น. ใน ปริญญานิพนธ์บริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Cochran, W.G. (1953). Sampling Techiques. New York: John Wiley & Sons.
Rosengren, Karl Erik. . (1985). Uses and Gratifications: A paradigm Outlined. In The Using of Mass Communication: Current Perspective on Gratifications Research. Sage Publications.
