การศึกษาองค์ประกอบของตัวแบบระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม เพื่อเสริมสร้างทักษะดิจิทัล ทักษะการเรียนรู้ ตลอดชีวิต และทักษะแรงงานแห่งอนาคต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
เทคโนโลยีดิจิทัลมีบทบาทต่อการเรียนรู้ของประชาชนทุกช่วงวัยมากขึ้น งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ออกแบบองค์ประกอบของตัวแบบระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม เพื่อเสริมสร้างทักษะดิจิทัล ทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิต และทักษะแรงงานแห่งอนาคต และ 2) ประเมินความเหมาะสมขององค์ประกอบของตัวแบบองค์ระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม เป็นการวิจัยแบบผสมผสานทั้งวิจัยเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ โดยใช้กลุ่มตัวอย่างที่ 1 ประกอบด้วย ผู้เชี่ยวชาญทางด้านการจัดการเรียนรู้มรดกทางวัฒนธรรมและทางด้านการจัดการเรียนรู้ดิจิทัล จำนวน 3 ตัวอย่าง และกลุ่มตัวอย่างที่ 2 คือ ประชากรในพื้นที่เมืองเก่านครศรีธรรมราช เขตเทศบาลนครนครศรีธรรมราชทุกช่วงวัย
ได้แก่ ผู้นำชุมชน ประชากรวัยเรียน วัยรุ่น ประชากรวัยทำงาน และประชากรผู้สูงอายุ จำนวน
50 ตัวอย่าง ด้วยวิธีการเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์ และแบบประเมินความเหมาะสม สถิติที่ใช้ คือ การวิเคราะห์เนื้อหา และความเหมาะสมของข้อมูลตัวอย่าง (KMO) ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบของตัวแบบระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม ประกอบด้วย 4 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ 1) ระบบฐานข้อมูลมรดกทางวัฒนธรรม 2) บทเรียนออนไลน์ 3) พิพิธภัณฑ์มรดกทางวัฒนธรรม และ 4) เกมมิฟิเคชันสำหรับการเรียนรู้มรดกทางวัฒนธรรม 2) ความเหมาะสมขององค์ประกอบของตัวแบบองค์ระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม มีค่าน้ำหนักองค์ประกอบอยู่ในช่วง 0.488
ถึง 0.891 จากการวิจัยได้ค้นพบองค์ประกอบใหม่เกี่ยวกับการนำโซเชียลเน็ตเวิร์คมาใช้สำหรับส่งเสริมการเรียนรู้และการเชื่อมโยงแหล่งความรู้จากเว็บไซต์ซึ่งเป็นปัจจัยพื้นฐานในยุคดิจิทัล
สรุปได้ว่าองค์ประกอบดังกล่าวพร้อมนำไปพัฒนาเป็นระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัล มรดกทางวัฒนธรรม สำหรับให้บริการกับประชาชนทุกช่วงวัย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤตย์ษุพัช สารนอก และคณะ. (2562). องค์ประกอบและสถาปัตยกรรมระบบของระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัลเพื่อการจัดการเรียนการสอนด้วยการเล่าเรื่องแบบดิจิทัลสำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู. สิกขา วารสารศึกษาศาสตร์, 6(2), 87-100.
ณฐภัทร ติณเวส และฐาปนีย์ ธรรมเมธา. (2559). การศึกษารูปแบบการจัดการศึกษาออนไลน์ระบบเปิดแบบ MOOC ของอุดมศึกษาไทย. Veridian E-Journal มหาวิทยาลัยศิลปากรณ์, 9(3), 1463-1479.
ดาริกา มณีฉาย และคณะ. (2563). การพัฒนาเว็บแอพพลิเคชันบนฐานคิดการออกแบบเกมเพื่อยกระดับผลสัมฤทธิ์และแรงจูงใจทางการเรียน ระดับมัธยมศึกษา. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 7(2), 95-105.
พลอยพรรณ จิตราช. (2560). การพัฒนารูปแบบพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์แบบเสมือนจริง โดยใช้การผสานเทคนิคภาพเสมือนจริง. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสื่อนฤมิต คณะวิทยาการสารสนเทศ. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศักรินทร์ ชนประชา. (2562). การศึกษาตลอดชีวิต. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยฟาฏอนี, 26(1), 159-175.
ศาลากลางจังหวัดนครศรีธรรมราช. (2564). ข้อมูลสถิติเกี่ยวกับประชากรจังหวัดนครศรีธรรมราช. เรียกใช้เมื่อ 24 พฤษภาคม 2565 จาก http://www. nakhonsith ammarat.go.th
สำนักงานเทศบาลนครนครศรีธรรมราช. (2564). เกี่ยวกับเทศบาล. เรียกใช้เมื่อ 24 พฤษภาคม 2565 จาก https://www.nakhoncity.org/aboutnakhoncity.php
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2563). แผนส่งเสริมการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ. เรียกใช้เมื่อ 22 พฤษภาคม 2565 จาก https://www. depa.or.th /th/smart-city-plan
สิโรดม มณีแฮด และปณิตา วรรณพิรุณ. (2563). ระบบนิเวศการเรียนรู้ดิจิทัลด้วยปัญญาประดิษฐ์สำหรับการเรียนรู้อย่างชาญฉลาด. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 21(2), 359-373.
Neittaanmaki, P. et al. (2016). The Components of a Digital Age Learning Ecosystem. Jyvaskyla: Learning Platforms.
UNESCO Institute for Lifelong Learning. (2022). Transforming higher education institutions into lifelong learning institutions. Retrieved May 10, 2022, from https://uil.unesco.org
