การพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์ในยุคดิจิทัล : กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาการพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหงในปัจจุบัน 2) เพื่อศึกษาปัญหาและอุปสรรคของการพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง 3) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์ที่เหมาะสมของมหาวิทยาลัยรามคำแหงในยุคดิจิทัล ใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างซึ่งเป็นผู้ให้ข้อมูลสำคัญของมหาวิทยาลัยรามคำแหง รวม 23 คน ใช้วิธีการเลือกตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง เก็บรวบรวมข้อมูลโดยศึกษาจากเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ซึ่งเป็นผู้บริหารและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาทุนมนุษย์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง เก็บรวบรวมข้อมูลระหว่างวันที่ 25 เมษายน – 2 มิถุนายน 2565 วิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา นำเสนอข้อมูลโดยการบรรยาย ผลการวิจัยพบว่า ผู้บริหารมหาวิทยาลัยรามคำแหงให้ความสำคัญกับการพัฒนาบุคลากรมาโดยตลอด ใช้วิธีการพัฒนาบุคลากรหลากหลายวิธี มีการจัดทำแผนบริหารและพัฒนาบุคลากร ปัญหาและอุปสรรคของการพัฒนาศักยภาพทุนมนุษย์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหงในภาพรวม อาทิ ด้านงบประมาณ กฎระเบียบที่เข้มงวดเกินไป การปรับตัวของบุคลากร อุปกรณ์และโปรแกรมที่เกี่ยวข้องกับการเรียนการสอน Online การปฏิบัติงาน Online และการประชาสัมพันธ์การอบรม เป็นต้น แนวทางแก้ไขปัญหาและอุปสรรคของการพัฒนาทุนมนุษย์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหงในภาพรวม ได้แก่ ด้าน เครื่องมือและสิ่งสนับสนุนเกี่ยวกับการเรียนการสอนและการปฏิบัติงาน Online การประชาสัมพันธ์อย่างกว้างขวาง การสร้างแรงจูงใจ และการจัดทำหลักสูตรการอบรมออนไลน์ในรูปแบบของ Application เป็นต้น สำหรับแนวทางการพัฒนาทุนมนุษย์ที่เหมาะสมในยุคดิจิทัล ควรจัดอบรมและพัฒนาในหัวข้อที่หลากหลาย ทั้งแบบ onsite และ online
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กองแผนงาน,มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (2560). รายงานประจำปี 2559 ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
กองแผนงาน,มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (2563). รายงานประจำปี 2562 ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
กองแผนงาน,มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (2564). รายงานประจำปี 2563 ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
คณะกรรมการดำเนินการจัดทำหนังสือ 44 ปี มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (2558). 44 ปีมหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2551). การวิจัยเชิงคุณภาพทางมานุษยวิทยา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉัตรสุมน พฤฒิภิญโญ. (2553). หลักการวิจัยทางสังคม. กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
ชัชวาลย์ เจียรวนนท์. (2545). สังคมยุคดิจิทัล. เรียกใช้เมื่อ 16 เมษายน 2566 จาก http://www.thaitelecom.com:/ /News/Techfocus/Techfocus-Generate. pl?2545/01/1-09-39-000
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2557). การบริหารทุนมนุษย์เชิงกลยุทธ์ของไทย. นนทบุรี: รัตนไตร.
สุจิตรา ธนานันท์. (2555). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่7). กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัดทีพีเอ็น เพรส.
Ashmond, B. et al. (2022). Human resource development practices and employees’ performance in a Ghanaian University: A case of the University of Cape Coast. Journal of Human Resource and Sustainability Studies, 10(1), 77-97.
Berg, B. L. (2001). Qualitative research method for the social science. New York : A Plarson - education company.
kaplan, R. S.& Norton, D. P. (2000). The Strategy Focused Organization: How Balanced Scorecard Companies thrive in the New Business Environment? Boston: Harvard Business School Press.
Rahmanto, F. & Pribadi, U. (2020). Factors human resource development public organization. Economics Development Analysis Journal, 9(3), 260-268.
Swart, J. et al. (2005). Human Resource Development: Strategy and Tactics. Oxford, England: Elsevier.
