รูปแบบการนิเทศตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพร่วมกับการพัฒนาบทเรียนร่วมกันเพื่อพัฒนาการจัดการเรียนรู้เชิงรุก โรงเรียนอนุบาลจุน(บ้านบัวสถาน)สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพะเยา เขต 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบการนิเทศตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพร่วมกับการพัฒนาบทเรียนร่วมกันเพื่อพัฒนาการจัดการเรียนรู้เชิงรุก โรงเรียนอนุบาลจุน(บ้านบัวสถาน) โดยวิธีวิจัยและพัฒนา ดังนี้ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ได้แก่ แนวคิด ทฤษฎี และเอกสารที่เกี่ยวข้อง สำรวจสภาพปัญหาและความต้องการของครู 36 คน และสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ 9 คน 2) สร้างและตรวจสอบรูปแบบโดยผู้เชี่ยวชาญ 7 คน 3) ศึกษาผลการใช้รูปแบบโดยครู 36 คน และ 4) ประเมินรูปแบบโดยผู้บริหารและครู 38 คน ได้มาโดยการคัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสรุปข้อมูล แบบสำรวจ และแบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง แบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์เนื้อหา สรุปข้อมูล และ t-test ผลการวิจัยพบว่า 1) ครูต้องการพัฒนาการออกแบบและการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้เชิงรุก เทคนิคกระบวนการการจัดการเรียนรู้เชิงรุกเพื่อจัดเนื้อหาและกิจกรรมให้สอดคล้องกับความสามารถและความสนใจของผู้เรียน 2) รูปแบบที่พัฒนาขึ้นมี 7 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ วัตถุประสงค์ เนื้อหา บุคลากร กระบวนการ การวัดและประเมินผล เงื่อนไขความสำเร็จ โดยมีกระบวนการนิเทศ 4 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นเตรียมการนิเทศ ขั้นวางแผนการนิเทศ ขั้นปฏิบัติและสังเกตชั้นเรียน ขั้นประเมินและสะท้อนผลการปฏิบัติงาน 3) ครูมีความสามารถในการออกแบบการจัดการเรียนรู้เชิงรุกโดยรวมอยู่ในระดับดี (คะแนนเฉลี่ย 40 คะแนน) มีความสามารถในการเขียนแผนการจัดการเรียนรู้เชิงรุก โดยรวมอยู่ในระดับดี ( = 4.26, S.D. 0.07) และมีความสามารถในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงรุกโดยรวมปฏิบัติได้ถูกต้องเหมาะสม (คะแนนเฉลี่ย 37 คะแนน) และ 4) ผู้บริหารและครูมีความคิดเห็นต่อรูปแบบด้านปัจจัยนำเข้า กระบวนการ และผลผลิต โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.52, S.D. 0.22)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุไรรัตน์ สุดรุ่ง. (2559). การนิเทศภายในโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: แดเน็กซ์อินเตอร์.
ชาริณี ตรีวรัญญู. (2557). การพัฒนาบทเรียนร่วมกัน (Lesson Study): ทางเลือกใหม่เพื่อพัฒนาการเรียนการสอน (ฉบับปรับปรุง 2557). สืบค้นจาก https://english.prc.ac.th/document/teacher/curriculum/4c5991e59785af35dc4cb3f2de80863ce8fd1307.pdf
ซาโต มานาบุ. (2559). การปฏิรูปโรงเรียน แนวความคิด “ชุมชนแห่งการเรียนรู้” กับการนำทฤษฎีมาปฏิบัติจริง. แปลโดย กุลกัลยา ภู่สิงห์. กรุงเทพมหานคร: ปิโก (ไทยแลนด์).
ทิศนา แขมมณี. (2558). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธา.
นฤมล อินทร์ประสิทธิ์. (2552). “การศึกษาชั้นเรียน : นวัตกรรมเพื่อการปฏิรูปครู”. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 32(2), 12-2.
ปรณัฐ กิจรุ่งเรือง และอรพิน ศิริสัมพันธ์. (2561). ชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพครู กลยุทธ์การยกระดับคูรภาพการศึกษา : แนวคิดสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: M & N Design Printing.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2548). การนิเทศการสอน. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี.
พิณสุดา สิริธรังศรี. (2560). ความรู้ ความคิด ทักษะ และคุณธรรมของครู. ใน ความเป็นครูและการพัฒนาครูมืออาชีพ. ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และนักรบ หมี้แสน บรรณาธิการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพันธ์ เดชคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2561). การเรียนรู้เชิงรุกแบบรวมพลังกับ PLC เพื่อการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนสิช สิทธิสมบูรณ์. (2563). เอกสารประกอบการสอน กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เชิงรุก. พิษณุโลก: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ไมตรี อินทร์ประสิทธิ์. (2547). การสอนโดยใช้วิธีการแบบเปิดในชั้นเรียนคณิตศาสตร์ของญี่ปุ่น Teaching by open Approach Method in Japanese Mathematics Classroom. KKU Journal of Mathematics Education. 1(1); 5-6.
โรงเรียนอนุบาลจุน(บ้านบัวสถาน). (2563). สภาพปัญหาการจัดการเรียนการสอน. พะเยา: โรงเรียนอนุบาลจุน(บ้านบัวสถาน).
วชิรา เครือคำอ้าย. (2558). การนิเทศการศึกษา. เชียงใหม่: ส.การพิมพ์.
วาสนา บุญมาก. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครู ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ กศ.ด (สาขาวิชาหลักสูตรและ การสอน). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วิรัตน์ แก้วสุด และคณะ. (2561). การพัฒนารูปแบบการนิเทศ PPDER เพื่อส่งเสริมการจัดการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) ที่เน้นกระบวนการ PLC สำหรับโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 20. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2559). รายงานการวิจัยแนวโน้มภาพอนาคตการศึกษาและการเรียนรู้ของไทยในปี พ.ศ. 2573. กรุงเทพมหานคร: 21 เซ็นจูรี่.
________. (2562). การพัฒนากลไกขับเคลื่อนระบบการผลิตและพัฒนาครูสมรรถนะสูงสำหรับประเทศไทย 4.0. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สิทธิพล อาจอินทร์. (2564). ศาสตร์และศิลป์การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เสาวนี สิริสุขศิลป์. (2563). ภาวะผู้นำทางวิชาการและการนิเทศการศึกษา. (ฉบับปรับปรุง) เอกสารประกอบการสอน. ขอนแก่น: คณะศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อนุตรศักดิ์ วิชัยรัตน์ วัลนิกา ฉลากบาง และนิภาพร แสนเมือง. (2560). การพัฒนารูปแบบการนิเทศการสอนที่ส่่งผลต่อคุณภาพผู้เรียนในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษานครพนม เขต 2. วารสารจันทรเกษมสาร. 23(44), 81-96.
DuFour, R.; DuFour, R., & Eaker, R. (2008). Revisiting professional Learning Communities at Work. Bloomington, IN : Solution Tree.
OECD. (2012). PISA 2012 Results in Focus. Retrieved from https://www.oecd.org/pisa/keyfindings/pisa-2012-results-overview.pdf
Petty, G. (2004). Active Learning Work: the evidence. Retrieved from http://www.geoffpetty.com.
Shenker, J.I. Goss, S.A. & Bernstein, D.A. (1996). Instructor’s Resource Manual for Psychology: Implementing Active Learning in Classroom. Boston: Houghton-Mifflin.
Stigler, J., & Hiebert, J. (1999). The Teaching Gap: Best Ideas from the World’s Teachers for Improving Education in the Classroom. New York: The free.
