การจัดการการท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมอย่างยั่งยืน: ป่าชุมชนทุ่งหัวเมืองตำบลท่าประดู่ อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัญหาและสาเหตุของแหล่งท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมอย่างยั่งยืนของป่าชุมชนทุ่งหัวเมืองฯ 2) เสนอแนะแนวทางการจัดการแหล่งท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมอย่างยั่งยืนของป่าชุมชนทุ่งหัวเมืองฯ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ผู้นำชุมชน ตัวแทนคนในชุมชน ผู้ประกอบการธุรกิจที่พัก ผู้ประกอบการธุรกิจการขนส่ง ผู้ประกอบการธุรกิจจำหน่ายสินค้าและของที่ระลึก ผู้ประกอบการธุรกิจอาหารและเครื่องดื่ม ผู้ประกอบการธุรกิจนำเที่ยว สมาคมธุรกิจการท่องเที่ยวจังหวัดสงขลา หน่วยงานภาครัฐ และนักวิชาการที่เกี่ยวข้อง เลือกผู้ให้ข้อมูลสำคัญแบบเจาะจง จำนวน 20 ท่าน เครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสำรวจ การสังเกตแบบมีส่วนร่วมและไม่มีส่วนร่วม และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลจากเอกสารและการลงพื้นที่ภาคสนาม ได้คัดกรองข้อมูลและตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้า และพรรณนาเชิงอุปนัย ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัญหาและสาเหตุของแหล่งท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมอย่างยั่งยืนของป่าชุมชนทุ่งหัวเมือง มี 5 องค์ประกอบ (5A’S) ได้แก่ ปัญหาของสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว ปัญหาของกิจกรรมการท่องเที่ยว ปัญหาการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ปัญหาของสิ่งอำนวยความสะดวกการท่องเที่ยว และปัญหาของที่พักในแหล่งท่องเที่ยว 2) เสนอแนะแนวทางการจัดการแหล่งท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมอย่างยั่งยืนของป่าชุมชนทุ่งหัวเมือง ได้แก่ การพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยมีความร่วมมือทั้ง 3 ภาคส่วน ได้แก่ ภาครัฐบาล ภาคประชาชน และภาคเอกชน เพื่อร่วมแลกเปลี่ยนและกำหนดมาตรฐานการบริการ และสมาชิกในชุมชนควรมีส่วนร่วมในการดำเนินการต่าง ๆ เช่น การเผยแพร่ประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวผ่านสื่อออนไลน์ การร่วมอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณี และการรักษาสถานที่ สิ่งแวดล้อมให้คงความเป็นธรรมชาติ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กชนิภา อินทสุวรรณ์. (2565). โควิด-19: การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์., 11(1), 416-424.
จารุวรรณ กมลสินธุ์ และคณะ. (2564). การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตร ตำบลแก่นมะกรูด อำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี. วารสารวิชาการ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค, 7(2), 375-388.
ดำรงค์ ศรีทอง และคณะ. (2559). การศึกษาแนวทางการอนุรักษ์ป่าชุมชนอย่างมีส่วนร่วม กรณีศึกษาป่าชุมชนทุ่งหัวเมือง ตำบลท่าประดู่ อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา. ใน รายงานการวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธนกฤต ยอดอุดม และคณะ. (2564). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาแหล่งท่องเที่ยวของอำเภอพรหมคีรี อำเภอนบพิตำ และอำเภอสิชล จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(3), 209-220.
พรสวรรค์ บุญสถิต และคณะ. (2563). พอสเทล: เทรนด์ใหม่ของธุรกิจโรงแรมในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 7(1), 301-317.
พัชรมณฑ์ พร้อมเพียรพันธ์ และสยาม ดำปรีดา. (2565). การจัดการท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมชุมชนไทหล่มในเขตเทศบาลเมืองหล่มสัก อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิจัยวิชาการ, 5(3), 215-224.
แพรดาว ฟูพาณิชย์พฤกษ์. (2559). กรอบนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา เกาะช้างจังหวัดตราด. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 3(1), 39-64.
รณพรหม ชุนงาม และคณะ. (2565). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนในยุคดิจิทัล. วารสารศิลปการจัดการ, 6(2), 949-968.
วันทิกา หิรัญเทศ. (2565). ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อระดับปัญหาของการท่องเที่ยวในชุมชนตลาดน้อย เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพมหานคร ตามองค์ประกอบทางการท่องเที่ยว 6As. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 8(2), 66-81.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. ๒๕๖๑-๒๕๘๐ (ฉบับประกาศราชกิจจานุเบกษา). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ.
สุภัทรา สังข์ทอง และคณะ. (2564). การศึกษากิจกรรมเพื่อพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์ ตำบลเขาคราม อำเภอเมือง จังหวัดกระบี่. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 17(1), 24-46.
แอนนา สำราญ และคณะ. (2562). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมฝั่งอันดามัน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 15(2), 70-85.
Dodds, R., & Butler, R.W. (2019). Overtourism: Issues, Realities and Solutions. Berlin: Walter de Gruyter.
Fennell, D.A., & Cooper, C. (2020). Sustainable Tourism: Principles, Contexts and Practices. Bristol: Channels View Publications.
