การพัฒนาตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผล ของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษาร้อยเอ็ด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษากรอบแนวคิดปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาร้อยเอ็ด 2) เพื่อตรวจสอบโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็กกับข้อมูลเชิงประจักษ์ 3) เพื่อสร้างตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก 4) เพื่อสร้างคู่มือการใช้ตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก ประชากรในการวิจัย คือผู้บริหารสถานศึกษาและครูโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาร้อยเอ็ด 4,237 คน กลุ่มตัวอย่าง 520 คน เครื่องมือที่ใช้ได้แก่ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ และแบบประเมิน สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน ผลการวิจัยพบว่า: 1) กรอบแนวคิดปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก ประกอบด้วย ภาวะผู้นำเหนือผู้นำ องค์กรนวัตกรรม สมรรถนะของครู และประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก มีค่าเฉลี่ยระดับมาก 2) ผลการตรวจสอบโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก พบว่ามีความสอดคล้องกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยค่า χ2 = 175.172, df= 93, χ2/df = 1.883, P-Value = 0.085, CFI = 0.978, TLI = 0.997, RMSEA = 0.067, SRMR = 0.059 3) ผลการสร้างตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุประกอบไปด้วยปัจจัยหลักและปัจจัยสนับสนุน บูรณาการกับผลการวิเคราะห์องค์ประกอบได้ตัวแบบ ROI-ET3+ Model ผลการประเมินมีความเหมาะสมระดับมาก 4) การสร้างคู่มือการใช้ตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุ มีองค์ประกอบด้านรูปเล่ม ด้านเนื้อหา ด้านการนำไปใช้ ผลการประเมินมีความเหมาะสมระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรรณิกา เพชรนุ้ย. (2561). การสังเคราะห์รูปแบบความสัมพันธ์เชิงเส้นขององค์ประกอบที่ส่งผลต่อ ประสิทธิผลของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในสาม จังหวัดชายแดนภาคใต้. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหาร การศึกษา. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
กลุ่มนิเทศติดตามและประเมินผลการจัดการศึกษา สพป.ร้อยเอ็ด เขต 1. (2563). รายงานผลการทดสอบ ระดับชาติ (O-NET) ปีการศึกษา 2563. ร้อยเอ็ด: กลุ่มนิเทศการศึกษา.
จำเนียร แจ่มอำพร. (2557). ปัจจัยเชิงพหุระดับที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์ มหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์, 9(1), 166-175.
จิราภรณ์ ผันสว่าง. (2562). ผู้นำกับการเป็นนักบริหารการศึกษามืออาชีพ (Professional Education Leadership). มหาสารคาม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ทรงศักดิ์ ภูสีอ่อน. (2561). การวิจัยและพัฒนาทางการศึกษา. มหาสารคาม: โรงพิมพ์ตักสิลาการพิมพ์.
เทวิน ศรีดาโคตร. (2564). การเขียนคู่มือการปฏิบัติงาน. อุบลราชธานี: สำนักวิทยบริการมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ธวัชชัย ตั้งอุทัยเรือง. (2557). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของประสิทธิผลโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็กสังกัด สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในภาคกลางของประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
บรรจง ลาวะลี. (2563). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้พุทธบูรณาการการบริหารเพื่อความเป็นเลิศของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย.
บุญเหลือ ทาไธสง. (2556). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 10(2), 40-48.
ปฏิพัทธ์ เรืองพยุงศักดิ์. (2563). งานวิจัยเพื่อการวิเคราะห์ความเป็นองค์กรแห่งนวัตกรรมของบริษัทสาขาในเครือองค์กรข้ามชาติ. ใน วิทยานิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต วิทยาลัยการจัดการ. มหาวิทยาลัยมหิดล.
รัชพล จอมไตรคุป. (2563). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุปัจจัยคัดสรรที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนมัธยมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร.
วรพล ติวเฮือง. (2564). ตัวแบบประสิทธิผลการจัดการระบบสารสนเทศงานวิชาการของ วิทยาลัยเกษตร และเทคโนโลยี ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย.
วิสัณห์ พาหะมาก. (2561). ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของประสิทธิผลโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 5(1), 211-240.
เศรษฐวัชร มัชปาโต. (2557). รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณภาพผู้เรียนในโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 10(2), 68-76.
สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดร้อยเอ็ด. (2565). แผนพัฒนาการศึกษาจังหวัดร้อยเอ็ด (พ.ศ. 2562-2565). ร้อยเอ็ด: สำนักงาน.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2563). ยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปีพ.ศ. 2560-2579. เรียกใช้เมื่อ 30 เมษายน 2563 จาก https://www.nesdc.go.th
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2554). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: เฟื่องฟ้าพริ้นติ้ง.
Bardo, J. W. & Hartman, J. J. . (1982). Urban society: A systemic introduction. New York: peacock.
Bryk, A. & Schneider, B. (2002). Trust in schools: A core resource for improvement. New York: Russell Sage Foundation
Comrey, A. L. & Lee, H. B. (1992). A first course in factor analysis. New Jersey: Erlbaum.
Libby, D. L. (1994). An hierarchical model of academic achievement as a function of students socioeconomic background, ability, effort and the pace and quality of classroom instruction. Dissertation Abstracts International, 54(11), 4263-A.
Mott, P. E. . (1972). The characteristics of effective organizations: Harper & Row. New York: Free Press.
Pendley, N. J. (1985). Effective educational leadership: Its relationship it personality Characteristics, interpersonal behaviors and leadership style. Dissertation Abstracts International, 47(1), 43-A.
Reeves, D. . (2010). A Framework for Assessing 21st Century Skills. In Bellanca, J. & Brandt, R.(Eds.), 21st Century Skills: Rethinking how students learn, (pp. 305-326). Bloomington: IN: Solution Tree Press.
Victor, J. (1997). An empirical comparison of three schooling models. Dissertation Abstracts International, 58(01), 70-A.
