การจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ร่วมกับการใช้เทคโนโลยีสิ่งอำนวยความสะดวก เพื่อพัฒนาความสามารถเคลื่อนย้ายด้วยเก้าอี้รถเข็นของเด็กพิการซ้อน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ร่วมกับการใช้เทคโนโลยี
สิ่งอำนวยความสะดวก ในการพัฒนาความสามารถการเคลื่อนย้ายด้วยเก้าอี้รถเข็นของเด็กพิการซ้อน กรณีศึกษาคัดเลือกแบบเจาะจง เป็นผู้เรียนพิการซ้อนมีความบกพร่องสมองพิการ และบกพร่องทางสติปัญญา เพศชาย อายุ 12 ปี ศึกษาในระดับเตรียมความพร้อม ศูนย์การศึกษาพิเศษแห่งหนึ่ง ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้ 1) แบบสำรวจสภาพเก้าอี้รถเข็นแบบธรรมดาที่ใช้งานอยู่ 2) แบบประเมินความสามารถการเคลื่อนย้ายตนเองและการบังคับเก้าอี้รถเข็นก่อน-หลังการจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ตามวงจรการเรียนรู้ของ Dewey 3) แบบสังเกตพฤติกรรมนักเรียนในชั้นเรียน และ 4) หน่วยจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ จำนวน 4 หน่วย สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ และวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า การจัดการศึกษาเชิงประสบการณ์ และการปรับสภาพเก้าอี้รถเข็นของกรณีศึกษาโดยปรับที่นั่ง พนักพิงหลังจากผ้าใบพลาสติกเป็นเบาะบุฟองน้ำแบบแข็งเพื่อไม่ให้ยุบตัวเมื่อนั่ง และไม่หย่อนไปทางด้านหลังเมื่อนั่งพิงทำให้กรณีศึกษานั่งได้หลังตรงขึ้น ปรับที่วางเท้าจากแผ่นพลาสติกแข็งเป็นที่วางเท้าแบบเบาะบุนวมแข็งเพื่อเพิ่มความสูงจากที่วางเท้าให้สามารถวางเท้าได้เต็มเท้า และขาวางตั้งฉากกับพื้น 90 องศา ส่งให้กรณีศึกษาสามารถทำกิจกรรมการเรียนรู้ในชั้นเรียน ดำเนินชีวิตประจำวันได้อย่างอิสระไม่ส่งผลกระทบต่อสภาพความพิการ โดยสามารถเคลื่อนย้ายตนเองจากเตียง-เก้าอี้รถเข็น-พื้น ขับเคลื่อนเก้าอี้รถเข็นบนทางราบระยะทาง 3 เมตร อยู่ในระดับคุณภาพดี สามารถขับเคลื่อนเก้าอี้รถเข็นแบบทางลาดเอียงระยะทาง 3 เมตร และทางต่างระดับอยู่ในระดับคุณภาพ พอใช้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ทิศนา แขมมณี. (2558). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปฏิญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการไทย. (2541). ปฏิญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการไทย. เรียกใช้เมื่อ 16 มิถุนายน 2563, จาก http://www.braille-cet.in.th/Braille-new/?q=news-1278
พระราชบัญญัติการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ พ.ศ. 2551. (2551). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 125 ตอนที่ 28 ก, หน้า 1. ( 5 กุมภาพันธ์ 2551 ).
ภาวิกา นพคุณ. (2561). การพัฒนาความสามารถนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้โดยการเรียนรู้จากประสบการณ์ วิชาคณิตศาสตร์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดลำปาง. (2563). หลักสูตรการพัฒนาทักษะการดำรงชีวิตของศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดลำปาง. ศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดลำปาง: สำนักบริหารงานการศึกษาพิเศษ.
สมพร หวานเสร็จ. (2556). การพิจารณาสนับสนุนเทคโนโลยีสิ่งอำนวยความสะดวกบริการและความช่วยเหลืออื่นใดทางการศึกษาแก่นักเรียน โดยใช้กรอบงาน SETT (SETT Frame work). เรียกใช้เมื่อ 4 กรกฎาคม 2563 จาก http://www.sedthailand.com/images/column_1292399425/frame%20sett2-web.pdf
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2550). การจัดการเรียนรู้แบบประสบการณ์และเน้นที่การปฏิบัติ.กระทรวงศึกษาธิการ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
องค์การอนามัยโลก. (2555). หลักสูตรอบรมการให้บริการรถนั่งคนพิการ คู่มือประกอบอบรมระดับพื้นฐาน.เรียกใช้เมื่อ 10 มิถุนายน 2563 จาก https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/78236/9789241503471_reference_manual_tha.pdf?sequence=60
องครักษ์ ธรรมมิกะ. (2561). มารู้จักท่านั่ง W-Sitting กันเถอะ. เรียกใช้เมื่อ 5 กรกฎาคม 2563 จาก http://www.pt.mahidol.ac.th
Dewey, J. (1938). Experience and Education. New York: Macmillan.
Rasmitadila, A. et al. (2019). Using Experiential Learning Model (ELM) to Slow Learner Students in the Science Lesson. Journal of Physics: Conference Series, DOI 10.1088/1742-6596/1175/1/012214
Rowland, C. (2012). Communication Matrix Questions and Answer Options. Retrieved May 25 , 2023, from https://aaccommunity.net/wp-content/uploads/2019/03/Communication-Matrix-Questions.pdf
Stanberry, K. & Raskind, M. H. (2008). Assistive Technology: A Parent’s Guide. London: GreatSchools Inc.
