การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ศิลปะเพื่อการเปลี่ยนแปลง และการเสริมสร้างค่านิยมจิตสาธารรณะ

Main Article Content

ชัยวัฒนภัทร เลาสัตย์
ขนบพร แสงวณิช

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและศึกษาผลการใช้รูปแบบการเรียนรู้ศิลปะเพื่อการเปลี่ยนแปลงและเสริมสร้างค่านิยมจิตสารณะ โดยใช้กระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการระหว่างกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลัก
6 กลุ่ม ได้แก่ 1) อาจารย์ผู้สอนศิลปะ 2) ผู้นำชุมชนในพื้นที่ 3) นักวิชาการจากองค์กรอิสระและภาคเอกชน
4) นักวิชาการจากองค์กรภาครัฐ 5) ศิลปินในพื้นที่ 6) นักศึกษาทางด้านศิลปะในระดับปริญญาตรี เพื่อร่วมพัฒนาการใช้รูปแบบ จำนวน 3 วงรอบวงรอบละ 1 ภาคการศึกษา โดยกระบวนการเริ่มในภาคการศึกษาที่ 1/2562 ถึงภาคการศึกษาที่ 1/2563 หลังจากพัฒนารูปแบบที่สมบูรณ์ ได้นำรูปแบบไปใช้กับกลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาทางด้านศิลปะในระดับปริญญาตรี จำนวน 25 คนในภาคการศึกษาที่ 1/2565 โดยใช้เครื่องมือ 5 ชุด ได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ แบบวัดค่านิยมจิตสาธารณะ แบบสะท้อนคิด แบบวัดความพึงพอใจของชุมชน และแบบวัดความพึงพอใจของนักศึกษา ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ พบว่า รูปแบบที่พัฒนาขึ้นมีหลักการสำคัญ คือ การจัดการเรียนรู้แบบองค์รวม การจัดการเรียนรู้ที่เชื่อมโยงผู้เรียนกับชุมชน การเรียนรู้จากต้นแบบที่ดี การนำองค์ความรู้ทางศิลปะมาใช้ทำประโยชน์ให้สังคม การสะท้อนคิดจากภายในผ่านผลงานศิลปะ 2) ผลการใช้รูปแบบ พบว่า คะแนนจิตสาธารณะหลังเรียนของกลุ่มตัวอย่างสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิตที่ระดับ .05 3) ผลการสะท้อนคิดแสดงให้เห็นว่านักศึกษาอยากมีส่วนร่วมทำประโยชน์เพื่อสังคมและมีความภาคภูมิใจที่สามารถประยุกต์ใช้องค์ความรู้ทางศิลปะในการพัฒนาสังคม 4) คนในชุมชนมีความพึงพอใจต่อผลงานสร้างสรรค์ของนักศึกษาในระดับมากที่สุด 5) นักศึกษามีความพึงพอใจต่อรูปแบบการเรียนรู้อยู่ในระดับมาก

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เลาสัตย์ ช., & แสงวณิช ข. (2023). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ศิลปะเพื่อการเปลี่ยนแปลง และการเสริมสร้างค่านิยมจิตสาธารรณะ. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(9), 155–165. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/266893
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

นฤมล จิตรเอื้อ และนรินทร์ สังข์รักษา. (2560). การให้ความหมาย ที่มาของความหมาย รูปแบบกิจกรรม และแนวทางการเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 10(3), 2387-2404.

ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ. (2558). เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาศิลปกรรมศาสตร์ พ.ศ. 2558. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 136 ตอนพิเศษ 56 ง หน้า 7 (6 มีนาคม 2559).

ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ. (2562). เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2558. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 136 ตอนพิเศษ 56 ง หน้า 12 (6 มีนาคม 2562).

พระราชบัญญัติการอุดมศึกษา. (2562). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 136 ตอนที่ 57 ก หน้า 58 (1 พฤษภาคม 2562).

ศตวรรษ มะละแซม. (2563). การพัฒนาหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะ ตามแนวคิดการเรียนรู้รับใช้สังคม และการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานสำหรับนักศึกษาปริญญาตรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ศูนย์วิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษาเพื่อเด็กและผู้มีความต้องการพิเศษ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. (2556). สถานการณ์และปัญหาของเด็กและเยาวชนในท้องถิ่น. เรียกใช้เมื่อ 1 มิถุนายน 2566 จาก http://www.dla.go.th/upload/ebook/column/2012/7/2013_5051.pdf

Mezirow, J., et al. (2009). Transformative learning in practice: Insights from community, workplace, and higher education. San Francisco: Jossey-Bass.

Molnar, M. (2010). Arts-based service learning: A curriculum for connecting students to their community. Tucson, AZ: University of Arizona.

Quisumbing, L. R. & de Leo, J. (2005). Learning to do: Values for learning and working together in a globalized world: an integrated approach to incorporating values education in technical and vocational education and training. Germany: UNESCO-UNEVOC International Centre for Technical and Vocational Education and Training.

Sevgi, K. & Victoria, W. T. (2012). Learning to Transform Oneself and Society Education for Sustainable Living Policies and practices from around the world. Hamar: Partnership for Education and Research about Responsible Living (PERL).

Sipos, Y., et al. (2008). Achieving Transformative Sustainability Learning: Engaging Head, Hands, and Heart. International Journal of Sustainability in Higher Education, 9(1), 68-86.

Trivic, Z., et al. (2020). Capacities and Impacts of Community Arts and Culture Initiatives in Singapore. The Journal of Arts Management Law and Society, 50(2), 1-30.

UNESCO. (2010). The Seoul Agenda: Goals for the development of arts education. Retrieved June 1, 2023, from http://portal.unesco.org/culture/en/ev.phpURL_ID=41117&URL_ DO=DO_TOPIC&URL _SECTIO N=201.html

UNESCO. (2015). Global Citizenship Education: Topics and learning objectives. Paris: UNESCO.