รูปแบบการเสริมสร้างความรับผิดชอบต่อสังคมของธุรกิจค้าส่ง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัญหาและกำหนดรูปแบบการเสริมสร้างความรับผิดชอบทางสังคมด้านนวัตกรรมทางสังคมของกลุ่มธุรกิจค้าส่ง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 ระยะที่ 1 ขั้นตอนที่ 1 เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 8 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ขั้นตอนที่ 2 เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ประกอบการร้านค้าส่งสินค้าในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 จากร้านค้าส่งสินค้า จำนวน 380 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ระยะที่ 2 เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ขั้นตอนที่ 1 กลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 13 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบบันทึกการประชุม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ขั้นตอนที่ 2 กลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้ประกอบการร้านค้าส่งในจังหวัดอุดรธานี จำนวน 30 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ วิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า ปัญหาเกี่ยวกับความรับผิดชอบทางสังคมด้านนวัตกรรมทางสังคมของกลุ่มธุรกิจค้าส่ง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 พบปัญหาด้านรูปแบบโมเดลธุรกิจ และปัญหาด้านระบบนิเวศน์ของกิจการเพื่อสังคม ซึ่งกำหนดรูปแบบการเสริมสร้างความรับผิดชอบทางสังคมด้านนวัตกรรมทางสังคมของกลุ่มธุรกิจค้าส่ง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 ประกอบด้วย 10 รูปแบบ คือ 1) ด้านความสัมพันธ์กับลูกค้า 2) ด้านลูกค้า 3) ด้านกระแสรายได้ 4) ด้านโครงสร้างต้นทุน 5) ด้านพันธมิตรหลัก 6) ด้านกิจกรรมหลัก 7) ด้านผู้ออกนโยบาย 8) ด้านผู้สร้างศักยภาพ 9) ด้านหน่วยงานผู้จัดงานแข่งขัน 10) ด้านผู้ให้ทุนสนับสนุน ทำการประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ผ่านเกณฑ์ทุกด้าน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2550). การวิเคราะห์สถิติ: สถิติสําหรับบริหารและวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โกศล ดีศีลธรรม. (2554). องค์กรทำดีเพื่อสังคม: พลังสร้างสรรค์ธุรกิจยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: MGR 360.
ฉัตรชนก จรัสวิญญู. (2563). ตัวแบบธุรกิจสำหรับวิสาหกิจเพื่อสังคม. เรียกใช้เมื่อ 30 ตุลาคม 2565 จาก http://nuir.lib.nu.ac.th/dspace/handle/123456789/4751
นัชชา เทียมพิทักษ์ และคณะ. (2562). กระบวนการดำเนินธุรกิจเพื่อสังคมด้านบริการอุปกรณ์สำหรับผู้สูงอายุ. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 5(2), 115-129.
บุษกร ปังประเสริฐ และคณะ. (2563). การดำเนินธุรกิจอย่างยั่งยืนของผู้ประกอบการวิสาหกิจเพื่อสังคมในประเทศไทย: วิธีการวิจัยแบบผสม. วารสาร BU Academic Review, 19(2), 73-87.
พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2552). องค์การและการบริหารจัดการ. กรุงเทพมหานคร: ธิงค์ บียอนด์บุ๊คส์.
ไพฑูรย์ พรหมสุภร. (2563). แนวทางการจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมที่ส่งผลต่อภาพลักษณ์ และความสำเร็จของธุรกิจหม้อแปลงไฟฟ้า. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(3), 179-194.
วธู โรจนวงศ์ และ อรพรรณ คงมาลัย. (2561). การพัฒนาแนวทางสนับสนุนการดำเนินกิจการเพื่อสังคมในประเทศไทย. วารสาร บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต, 14(1), 1-17.
ศศิวัลย์ พูลสวัสดิ์ และคณะ. (2562). การศึกษาบทบาทและแนวทางการส่งเสริมธุรกิจเพื่อสังคม ในกลุ่มธุรกิจขนาดย่อม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. เรียกใช้เมื่อ 30 ตุลาคม 2565 จาก https://research.rmutsb.ac.th /fullpaper/2561/research.rmutsb-2561-20191206162204598.pdf
สิริรักษ์ เพชรรัตน์กุลธนา และพระครูประวิตรวรานุยุต. (2565). แนวทางการส่งเสริมธุรกิจเพื่อสังคมสู่การแบ่งปันตามหลักพุทธธรรมของร้านของร้านปันกัน มูลนิธิยุวพัฒน์. วารสารปรััชญาอาศรม, 4(2), 104-118.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2546). ระเบียบวิธีการวิจัยสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: เฟื่องฟ้า ปริ๊นติ้ง.
สุภาภร ภิญโญฉัตรจินดา. (2561). การวิเคราะห์การเป็นผู้ประกอบการทางสังคมของผู้ประกอบการในเขตประกอบการสวนอุตสาหกรรมโรจนะ จังหวัดอยุธยา. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากรฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 11(1), 662-678.
