แนวทางการจัดการเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพส่งออกทุเรียนจากประเทศไทย ไปสู่สาธารณรัฐประชาชนจีน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยคุณลักษณะองค์กรส่งผลต่อประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียน 2) เพื่อศึกษาปัจจัยการจัดการธุรกิจทุเรียนส่งผลต่อประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียน 3) เพื่อวิเคราะห์และเสนอแนวทางการจัดการเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียนจากประเทศไทยไปสู่สาธารณรัฐประชาชนจีน โดยการใช้ข้อมูลเชิงปริมาณได้จากเครื่องมือแบบสอบถาม เก็บข้อมูลกลุ่มตัวอย่างจำนวน 294 องค์กร สถิติและการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยคุณลักษณะองค์กรส่งผลต่อประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียน ได้แก่ สถานที่ตั้ง และสัดส่วนสัญชาติผู้ถือหุ้นในกิจการ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และทุนจดทะเบียน และระยะเวลาในการประกอบธุรกิจ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และจำนวนพนักงาน แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ 2) ปัจจัยการจัดการธุรกิจทุเรียนส่งผลต่อประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียน พบว่า การจัดการธุรกิจทุเรียนส่งผลต่อประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียนส่งผลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3) แนวทางการจัดการเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการส่งออกทุเรียน ได้แก่ ควรมุ่งการส่งเสริม Soft Power การพัฒนาการผลิตทุเรียนแปรรูปส่งเสริมการขับเคลื่อนการผลิตทุเรียนไทยที่มีคุณภาพเพื่อส่งออกไปสู่สาธารณรัฐประชาชนจีน ส่งเสริมการรักษาสุขอนามัยของทุเรียนในกระบวนการผลิตเพื่อลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ยกระดับการสร้างแบรนด์ทุเรียนไทยที่มีคุณภาพสูงสร้างความเชื่อมั่นให้กับผู้บริโภค แก้ไขกฏระเบียบและเงื่อนไขมาตราการขนส่งและนำเข้าทุเรียนสดระหว่างประเทศไทยและสาธารณรัฐประชาชนจีน ยกระดับอุดมการณ์และฝีมือแรงงานอย่างมืออาชีพ และพัฒนาการบูรณาการระบบดิจิตอลในขั้นตอนการผลิตส่งออกทุเรียน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. (2566). กระทรวงเกษตรฯ เผยผลสำเร็จการขับเคลื่อนคุณภาพและมาตรฐานทุเรียนภาคตะวันออก ปลื้มส่งออกจีน 4.7 แสนตัน ยกจันทบุรีโมเดลเป็นต้นแบบในพื้นที่ภาคใต้ พร้อมเตรียมนำคณะลงพื้นที่ติดตามการดำเนินงานอย่างเข้มข้น. เรียกใช้เมื่อ 31 พฤษภาคม 2566 จาก https://www. moac.go.th/news-preview-451291792706
จักรพงศ์ หาญบุญทรง. (2557). กลยุทธ์การส่งออกทุเรียนสดและลำไยสดของไทยสู่ประเทศในกล่มประชาคมอาเซียน. ใน วิทยานิพนธ์เกษตรศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ชลิต มานิตยกุล. (2552). ปัญหาและทางออกของผลไม้ไทยเข้าสู่จีน. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันการต่างประเทศเทวะวงศ์วโรปการ.
ชุลีพร สิงหชาติ. (2564). การสื่อสารการตลาดเพื่อส่งออกทุเรียนของจังหวัดจันทบุรี. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการการสื่อสาร. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2565). ผลไม้ไทยสุดฮอตรุกตลาดโลกฝ่าโควิด-19. เรียกใช้เมื่อ 11 สิงหาคม 2565 จาก https://www.bot.or.th/content/dam/bot/documents/th/research-and-publications/article s-and-publications/articles/pdf/Article_25May2022.pdf
พีรพร พร้อมเทพ. (2558). การศึกษาแนวทางการพัฒนาการผลิตทุเรียนศรีสะเกษเพื5อการส่งออก ไปยังประเทศจีน. ใน รายงานการศึกษาส่วนบุคคล. สถาบันการต่างประเทศ เทวะวงศ์วโรปการ กระทรวงการต่างประเทศ.
พีรศักดิ์ ศักดิ์หงษ์ และวิชญุตร์ งามสะอาด. (2564). การพัฒนาการบริหารห่วงโซ่อุปทานผลผลิตทุเรียนและการเพิ่มประสิทธิภาพกระบวนการคัดแยกทุเรียนด้วยหลักการ SCOR Model. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์บางกอก, 1(2), 25-38.
Bartol, K. M. & Martin, D. C. (1997). Management. (2nd ed.). New York: McGraw.
Cronbach,L. J. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika, 16(3), 297-334.
Humphrey, Albert. (2005). SWOT Analysis for Management Consulting. Retrieved March 10, 2022, from https://www.sri.com/sites/default/files/brochures/dec-05.pdf.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Peterson, E. & Plowman, G. E. (1953). Business Organization and Management. (3rd ed.). Illinois: Irwin.
Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Tijdschrift voor Onderwijsresearch: 2(2), 49–60.
