แนวทางการพัฒนาสมรรถนะของนักกายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแรงจูงใจ และการพัฒนานักกายภาพบำบัดที่ส่งผลต่อสมรรถนะของนักกายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ และ 2) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาสมรรถนะของนักกายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ การวิจัยครั้งนี้ใช้ข้อมูลเชิงปริมาณที่ได้จากการเก็บรวบรวมข้อมูลจากแบบสอบถาม จากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 410 ชุด สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) แรงจูงใจสามารถอธิบายสมรรถนะหลัก ได้ร้อยละ 44.0 สามารถอธิบายสมรรถนะเฉพาะหน้าที่ในผู้สูงอายุ ได้ร้อยละ 38.5 เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ความสำเร็จในงาน ลักษณะงานที่ทำ ค่าตอบแทน ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล นโยบายและการบริหารงาน และการยอมรับในอาชีพ ส่งผลต่อสมรรถนะหลักและสมรรถนะเฉพาะหน้าที่ในผู้สูงอายุของนักกายภาพบำบัดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 การพัฒนานักกายภาพบำบัดสามารถอธิบายสมรรถนะหลัก ได้ร้อยละ 21.9 สามารถอธิบายสมรรถนะเฉพาะหน้าที่ในผู้สูงอายุ ได้ร้อยละ 12.5 เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า การลงมือปฏิบัติ ทดลองเรียนรู้จากสถานการณ์จริง และการได้รับข้อมูลจากหัวหน้า รุ่นพี่ ส่งผลต่อสมรรถนะหลักและสมรรถนะเฉพาะหน้าที่ในผู้สูงอายุของนักกายภาพบำบัดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ 2) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะของนักกายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ คือ ปรับปรุงหลักสูตรที่มีอยู่โดยมุ่งเน้นให้มีความรู้เกี่ยวกับผู้สูงอายุ พัฒนาสมรรถนะของนักกายภาพบำบัดโดยการ อบรม ปฏิบัติเพื่อเพิ่มพูนความรู้ ทักษะที่ทันสมัย และสอดคล้องกับความต้องการของผู้ป่วย สนับสนุนในการพัฒนาตนเองให้เป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านผู้สูงอายุ มีกำหนดมาตรการควบคุมคุณภาพของการรักษา เพิ่มช่องทางการเข้าถึงให้กับประชานและสร้างเครือข่ายเพื่อความยั่งยืนให้กับวิชาชีพกายภาพบำบัด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2555). สถิติสำหรับงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ธรรมสาร จำกัด.
ชัยพัฒน์ พุฒซ้อน และกันตพัฒน์ พรศิริวัชรสิน. (2561). แนวทางการแก้ไขปัญหาสังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย. วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1(1), 25-35.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.
นพพล ศีลอาภรณ์ และยุวยงค์ จันทรวิจิตร. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจกับสมรรถนะการพยาบาลเฉพาะทางด้านการพยาบาลชุมชนของพยาบาลเวชปฏิบัติทั่วไปโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล เขตบริการสุขภาพที่ 3. วารสารการพยาบาลและสุขภาพ, 12(1), 139-150.
บุญเรียง ขจรศิลป์. (2549). สถิติวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 9). นนทบุรี: พีเอส.พริ้นท์.
สภากายภาพบำบัด. (2553). มาตรฐานบริการกายภาพบำบัด พ.ศ. 2553. ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 128 ตอน พิเศษ: หน้า 82-88.
สภากายภาพบำบัด. (2566). เรื่องรายชื่อผู้ได้รับหนังสืออนุมัติแสดงความรู้ความชำนาญในการประกอบวิชาชีพกายภาพบำบัดสาขาต่าง ๆ. เรียกใช้เมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://pt.or.th/PTCouncil/file_attach/Att202303141678787909_6.pdf
สมภพ ห่วงทอง และสุทธิศักดิ์ สุริรักษ์. (2564). ปัจจัยจูงใจในการปฏิบัติงานของผู้ดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงอำเภอบ้านคา จังหวัดราชบุร. วารสารสภาการสาธารณสุขชุมชน, 3(1), 77-90.
สุธาสินี ปวงฟู และ ธนุช พุทธาวรางค์. (2561). การพัฒนาสมรรถนะเฉพาะทางของพยาบาลวิชาชีพในการดูแลผู้ป่วยระยะวิกฤตหลังได้รับการผ่าตัดผ่านกล้อง โรงพยาบาลราชวิถี. วารสารกรมการแพทย์, 43(3), 131-137.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2559). การพัฒนาขีดความสามารถของบุคคลบนพื้นฐาน 70:20:10 Learning Model (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika, 16(3), 297-334.
Deborah, K., et.al. (2009). Geriatric Physical Therapy Description of Specialty Practice. Retrieved March 20, 2022, from https://aptaapps.apta.org/specialistcertification/files/kit-geria.pdf
Economic and Social Commission for Asia and the Pacific: ESCAP. (2566). DEMOGRAPHIC CHANGES IN ASIA AND THE PACIFIC. Retrieved September 18, 2023, from https://www.population-trends-asiapacific.org/data/.
Ethington, D. L. H. (2017). Mandated Continuing Education and The Competency of Illinois Physical Therapists. Dissertations, Doctor of Philosophy Public Policy and Public Administration: Walden University.
Herzberg, F. et.al. (1959). The Motivation to Work. New York, NY: John Witey.
Humphrey, Albert. (2005). SWOT Analysis for Management Consulting. Retrieved October 20, 2022, from https://www.sri.com/sites/default/files/brochures/dec-05.pdf.
Maslow, A. H. (1954). Motivation and Personality. Harper & Brothers: New York.
Nadler, Leonard. (1990). Corporate Human Resource Development. 4th ed. New York: Van Nostrand Reinhold Company.
O'Connell, B. (2014). "The Evaluation of Doctor of Physical Therapy Students' Confidenceand Satisfaction Using Human Patient Simulation". The degree of Master of Science in Pharmacology and Toxicology: University of Rhode Island.
Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Tijdschrift voor Onderwijsresearch, 2(2), 49–60.
Weihrich, H. (1993). Daimler-Benz’s Move Towards the Next Century with The Tows Matrix. European Business Review, 93(1), 4-11.
