การพัฒนาหลักสูตรอบรมการประเมินรถนั่งคนพิการเพื่อส่งเสริมความสามารถ ของพี่เลี้ยงเด็กพิการ สังกัดศูนย์การศึกษาพิเศษเขตการศึกษา 8 จังหวัดเชียงใหม่ตามแนวทางของทาบา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทักษะพื้นฐานการประเมินรถนั่งคนพิการของพี่เลี้ยงเด็กพิการสังกัดพิการสังกัดศูนย์การศึกษาพิเศษ เขตการศึกษา 8 จังหวัดเชียงใหม่ พัฒนาหลักสูตรการให้บริการรถนั่งคนพิการสำหรับพี่เลี้ยงเด็ก ที่พัฒนาขึ้นมาจากหลักสูตรอบรมการให้บริการรถนั่งคนพิการระดับพื้นฐานขององค์การอนามัยโลก โดยมีรูปแบบการพัฒนาหลักสูตรตามแนวคิดของ Taba และศึกษาหาประสิทธิภาพของหลักสูตร โดยใช้แบบแผนการวิจัยครั้งนี้เป็นวิจัยและพัฒนา กลุ่มประชากร ได้แก่ พี่เลี้ยงเด็กพิการสังกัดศูนย์การศึกษาพิเศษ เขตการศึกษา 8 จังหวัดเชียงใหม่ที่ให้บริการผู้เรียนพิการที่รับบริการอยู่ที่บ้านจำนวนทั้งสิ้น 33 คน และกลุ่มตัวอย่างได้แก่ พี่เลี้ยงเด็กพิการที่ปฏิบัติงานให้บริการผู้เรียนพิการที่รับบริการที่อยู่บ้าน จำนวนทั้งสิ้น 6 คนจากพี่เลี้ยงเด็กพิการทั้ง 6 เขต เครื่องมือที่ใช้ได้แก่ 1) แบบสอบถามความรู้เกี่ยวกับ เด็กพิการซ้อน รถนั่งคนพิการ ทักษะพื้นฐานรถนั่งคนพิการ และการประเมินรถนั่งคนพิการ 2) แบบประเมินทักษะการประเมินรถนั่งคนพิการ 3) หลักสูตรอบรมการประเมินรถนั่งคนพิการ และ 4) แบบทดสอบการประเมินประนั่งคนพิการระหว่างและหลังอบรมผลการวิจัยพบว่า หลักสูตรอบรมการประเมินรถนั่งคนพิการที่พัฒนาขึ้น จากความสามารถพื้นฐานของพี่เลี้ยงเด็กพิการในการประเมินรถนั่งคนพิการ มีค่าประสิทธิภาพของหลักสูตรดังต่อนี้คือ การอบรมพี่เลี้ยง 6 คน พบว่าคะแนนประสิทธิภาพของหลักสูตรอบรมการประเมินรถนั่งคนพิการจากการทำแบบทดสอบการประเมินรถนั่งคนพิการระหว่างและหลังอบรมของพี่เลี้ยงเด็กพิการเท่ากับ 76.2/78.04 ต่ำกว่าเกณฑ์ที่ตั้งไว้จาก 80/80 อยู่ที่ 3.8/1.96 ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่รับได้อย่างมีนัยสำคัญ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤติยา อริยา และคณะ. (2559). การพัฒนารูปแบบกาเรียนการสอนตามแนวคิดการจัดการเรียนการสอนที่เน้นความแตกต่างระหว่างบุคคลเพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกแบบการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 สำหรับนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสาร มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 5(2), 2-17.
ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ. (2552). เรื่อง กำหนดประเภทและหลักเกณฑ์ของคนพิการทางการศึกษา. ราชกิจจานุเษกษา เล่ม 126 ตอนที่ 80 ง หน้า 47 (8 มิถุนายน 2552).
พระราชบัญญัติการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ พ.ศ. 2551. (2551). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 125 ตอนที่ 28 ก หน้า 1-13 (5 กุมภาพันธ์ 2551).
เมธาพร ยะดอนใจ. (2556). การจัดกิจกรรมการเคลื่อนไหวร่วมกับการใช้ประสาทการรับรู้เพื่อส่งเสริมทักษะกล้ามเนื้อมัดใหญ่ของเด็กพิการซ้อนอายุ 3-5 ปี. วารสาร Multidisciplinary in Social Sciences, 9(1), 207-222.
รมินตรา วรงค์ปกรณ์ และคณะ. (2559). การใช้สื่อสภาพจริงเพื่อพัฒนาความสามารถในการอ่านและการเขียน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วารสาร บัณฑิตวิจัย, 7(1), 15-29.
รัชนีกร ทองสุขดี และคณะ. (2561). การจัดการศึกษาสำหรับบุคคลพิการซ้อนในจังหวัดภาคเหนือ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รุ่งทิวา ไชยชมพู และรัชนีกร ทองสุขดี. (2562). การสร้างโอกาสทางการศึกษาจากทฤษฏีในห้องเรียนสู่ภาคปฏิบัติในพื้นที่จริง. วารสาร Sikkhana, 7(8), 48-63.
รุจน์ เฉลยไตร และคณะ. (2565). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสมรรถนะวิชาชีพของผู้ปฏิบัติงานรักษาความปลอดภัย ประจำท่าเรือที่มีลักษณะพิเศษ. วารสาร พุทธจิตวิทยา, 7(22), 157-171.
ศูนย์การศึกษาพิเศษ เขตการศึกษา 8 จังหวัดเชียงใหม่. (2563). ศูนย์การศึกษาพิเศษ เขตการศึกษา 8 จังหวัดเชียงใหม่. เรียกใช้เมื่อ 15 พฤษภาคม 2563 จาก http://special_08.ac.th
สถาพร พฤฑฒิกุล. (2558). โครงการจัดการความรู้ (Knowledge Management) คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยบูรพา วิทยาเขตสระแก้วเรื่อง “การจัดการเรียนการสอนแบบ Active Learning”. เรียกใช้เมื่อ 14 เมษายน 2563 จาก https://km.buu.ac.th/article/frontend/article_detail/141
สำนักบริหารงานการศึกษาพิเศษ. (2563). ระบบสารสนเทศด้านการศึกษาพิเศษ และ ศึกษาสงเคราะห์. เรียกใช้เมื่อ 15 พฤษภาคม 2563 จาก http://203.159.157.29/set/index.php
องค์การอนามัยโลก. (2557). หลักสูตรอบรมการให้บริการรถนั่งคนพิการ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพทางการแพทย์แห่งชาติสิรินธร.
Toro, L. M. et al. (2016). The impact of the World Health Organization 8-steps in wheelchair service provision in wheelchair users in a less resourced setting: a cohort study in Indonesia. In Research report. Pittsburgh University.
World Health Organization. (2008). Guidelines on the provision of manual wheelchairs in less resourced settings. Geneva, Switzerland: World Health Organization.
