การพัฒนาหลักสูตรเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านทักษะอาชีพและ ความเป็นผู้ประกอบการสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การพัฒนาหลักสูตรเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านทักษะอาชีพและความเป็นผู้ประกอบการสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบสมรรถนะ พัฒนาหลักสูตร และทดสอบประสิทธิภาพและประสิทธิผลของหลักสูตร โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 จำนวน 30 คน โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยตามแนวคิดของไทเลอร์และทาบาซึ่งแบ่งออกเป็น 4 ระยะ ได้แก่ ศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลพื้นฐาน พัฒนาร่างหลักสูตร ทดลองใช้หลักสูตร และประเมินผลและปรับปรุงหลักสูตร เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามสำหรับผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน และแบบวัดสมรรถนะด้านความรู้ ทักษะ คุณลักษณะ และแบบสังเกตและประเมินพฤติกรรมสมรรถนะ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณใช้สถิติบรรยายและวิเคราะห์ t-test dependent เชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ผลการพัฒนาหลักสูตรเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะด้านทักษะอาชีพและความเป็นผู้ประกอบการสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายที่เหมาะสม พบว่า หลักสูตรควรมีสมรรถนะพื้นฐาน จำนวน 12 สมรรถนะ ได้แก่ ความรู้ผู้ประกอบการ ความรู้ด้านผลิตภัณฑ์ การแปรรูปอาหาร และการบรรจุภัณฑ์ ความรู้ด้านงานธุรกิจ ทักษะการจัดการและลงมือปฏิบัติ การสื่อสาร การจัดการคน ความสนใจในอาชีพที่ตนรู้จัก ความมั่นใจในตนเอง ความซื่อสัตย์ ความอดทน ความรับผิดชอบ และมีคุณธรรม ในการสอนควรใช้แนวทางการเรียนรู้ทฤษฎีสรรคนิยม ผลประเมินความเหมาะสมของหลักสูตรอยู่ในระดับเหมาะสมมาก ( = 4.36) ส่วนผลการประเมินประสิทธิภาพของหลักสูตรมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 0.89 คะแนน และประสิทธิผลสมรรถนะด้านทักษะอาชีพและความเป็นผู้ประกอบหลังการจัดการเรียนรู้โดยใช้หลักสูตร มีค่าสูงกว่าก่อนการจัดการเรียนรู้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สถานศึกษาจึงสามารถนำหลักสูตรที่พัฒนาขึ้นมานี้ไปประยุกต์ใช้ได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ กระทรวงศึกษาธิการ.
กิตติกัณฐากรณ์ การุณประชา. (2563). การพัฒนาหลักสูตรกิจกรรมชุมนุม “การเป๋นผู้ประกอบการ” ตามแนวคิดการฝึกทางปัญญาจากต้นแบบ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2563). หลักสูตรฐานสมรรถนะสู่การพัฒนาผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. เรียกใช้เมื่อ 15 มิถุนายน 2565 จาก https://www.trueplookpanya.com/education/content/79321/-teaartedu-teaart-.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2554). การพัฒนาหลักสูตรระดับอุดมศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัท อาร์ แอนด์ ปริ้นท์ จำกัด.
สิริพันธุ์ สุวรรณมรรคา และคณะ. (2554). แนวทางการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการประกอบอาชีพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bloom, B.S. (1956). Taxonomy of Educational Objectives, Handbook: The Cognitive Domain. New York: David McKay.
Good, C.V. . (1973). Dictionary of education. (3rd ed). New York: McGraw-Hill.
Herzberg, et al. (1959). The Motivation to work. New York: John Wiley and Sons.
Likert, R. (1992). New pattern of management. New York: Wiley & Son.
Ministry of Education Thailand. (2018). Bangkok: Office of the Education Council Ministry of Education.
Taba, H. . (1962). Curriculum Development: Theory and Practice. New York: Harcourt, Brace and World.
Tyler, Raiph W. . (1969). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago.
Tyler, Raiph W. (1949). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: The University of Chicago.
