แนวทางการเพิ่มมูลค่าวัสดุเหลือทิ้งจากกาบกล้วยหอมทองสู่แผ่นใยไม้อัด สำหรับงานออกแบบผลิตภัณฑ์

บทคัดย่อ

 บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ1) ศึกษาแนวทางการเพิ่มมูลค่าวัสดุเหลือทิ้งกาบกล้วยหอมทอง        2) พัฒนาวัสดุเหลือทิ้งกาบกล้วยหอมทองสู่แผ่นใยไม้อัด และ 3) พัฒนาผลิตภัณฑ์จากแผ่นใยไม้อัดกาบกล้วยหอมทอง เป็นการวิจัยผสมผสานเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยการสนทนากลุ่ม การปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม พื้นที่ในการศึกษาคือตำบลไร่ใหม่พัฒนา อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ตัวแทนเกษตรกรปลูกกล้วยหอมทองและตัวแทนกลุ่มวิสาหกิจชุมชนวัยหวาน 30 คน กลุ่มผู้เชี่ยวชาญ 5 คน และกลุ่มผู้สนใจผลิตภัณฑ์ 100 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล คือแบบบันทึก และแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการสรุปอุปนัย และข้อมูลเชิงปริมาณ ใช้สถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิตและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า 1) ได้ฝึกปฏิบัติการแยกเส้นใยกาบกล้วยด้วยเครื่องจักรเพื่อนำไปฟั่นเป็นเส้นเชือก และเศษขุยจากการแยกเส้นใยกาบกล้วยนำมาพัฒนาเป็นผลิตภัณฑ์ เป็นแนวทางในการเพิ่มมูลค่าวัสดุเหลือทิ้งกาบกล้วยหอมทอง 2) ได้นำเศษขุยผสมกับกาวประสานเพื่ออัดขึ้นรูปด้วยความร้อนเป็นแผ่นใยไม้อัด ชนิดหยาบและชนิดละเอียด นำไปทดสอบสมบัติเชิงกายภาพ และเชิงกลของแผ่นชิ้นไม้อัดชนิดอัดราบตามมาตรฐาน มอก.876-2547 พบว่าผ่านตามมาตรฐาน 3) ได้ออกแบบพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุดโต๊ะเก้าอี้จากแผ่นใยไม้อัด 5 รูปแบบ ผู้เชี่ยวชาญประเมินรูปแบบที่เหมาะสมที่สุด คือรูปแบบจากแนวคิดองค์ประกอบศิลปะของ พีท มองเดรียน จากนั้นจึงนำไปผลิตเป็นต้นแบบและทดสอบความพึงพอใจกับกลุ่มตัวอย่าง พบว่าค่าเฉลี่ยรวมทุกปัจจัยมีความพึงพอใจในระดับมาก ( =4.26, S.D.= 0.01)