การพัฒนาสมรรถนะการสื่อสารของนายกเทศมนตรีเทศบาลตำบล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) องค์ประกอบสมรรถนะการสื่อสารของนายกเทศมนตรีเทศบาลตำบลที่ใช้ในการปฏิบัติหน้าที่ 2) ปัจจัยคุณลักษณะส่วนบุคคล ปัจจัยด้านความรู้และทัศนคติ ปัจจัยด้านรูปแบบการสื่อสาร และปัจจัยด้านความภักดีต่อตัวบุคคล ที่มีความสัมพันธ์กับสมรรถนะการสื่อสารของนายกเทศมนตรีเทศบาลตำบล ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมเริ่มจากการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลกับนายกฯ ที่มีการดำรงตำแหน่งต่อเนื่องไม่น้อยกว่า 8 ปี จำนวน 15 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง และใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกโดยมีแนวทางการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง เพื่อวิเคราะห์พื้นฐานและวิเคราะห์แก่นสาระสำคัญ จากนั้นใช้การวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลกับนายกฯ จำนวน 225 คน ด้วยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบคลัสเตอร์ จาก 5 ภูมิภาคของประเทศไทย ใช้แบบสอบถามที่ผ่านการตรวจสอบเครื่องมือผู้ทรงคุณวุฒิ จากนั้นใช้การวิเคราะห์ด้วยสถิติพรรณนา และการทดสอบไคสแควร์ด้วยตารางไขว้ ผลการวิจัยพบว่า องค์ประกอบสมรรถนะการสื่อสารที่นายกเทศมนตรีเทศบาลตำบลใช้ในการปฏิบัติหน้าที่ มีทั้งหมด 7 สมรรถนะ ได้แก่ 1.1) การพูดและการนำเสนอ 1.2) การฟัง 1.3) บุคลิกภาพ 1.4) การสร้างความสัมพันธ์กับประชาชน 1.5) การสร้างภาพลักษณ์ 1.6) การสร้างช่องทางการสื่อสาร และ 1.7) การใช้เทคโนโลยีสื่อสารสมัยใหม่ โดยเมื่อวิเคราะห์ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ พบว่า ปัจจัยด้านคุณลักษณะทั่วไป ปัจจัยด้านความรู้และทัศนคติ ปัจจัยด้านรูปแบบการสื่อสาร และปัจจัยด้านความภักดีต่อตัวบุคคล มีความสัมพันธ์กันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และ 0.05 กับสมรรถนะการสื่อสารของนายกเทศมนตรีเทศบาลตำบล สะท้อนให้เห็นว่าในการปฏิบัติหน้าที่จำเป็นต้องใช้สมรรถนะทั้ง 7 โดยพิจารณาร่วมกับปัจจัยที่เกิดจากตนเองและปัจจัยภายนอก จะทำให้การปฏิบัติหน้าที่มีประสิทธิภาพสูงสุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่น. (2560). ยุทธศาสตร์กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น พ.ศ. 2560 - 2569 กลุ่มงานยุทธศาสตร์และนโยบาย กองยุทธศาสตร์และแผนงาน. เรียกใช้เมื่อ 25 มกราคม 2567 จาก https://www.dla.go.th/visit/stategics.pdf
ณัฐวัฒน์ สิริพรวุฒิ. (2560). การจัดการภาครัฐแนวใหม่ในการบริหารองค์การปกครองท้องถิ่น : กรณีเทศบาลในจังหวัดสิงห์บุรี. วารสารสมาคมนักวิจัย, 18(1), 90-96.
นิชาวดี ตานีเห็ง และคณะ. (2562). สมรรถนะการสื่อสารของนายกองค์การบริหารส่วนตำบลในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารอัลฮิกมะฮฺ มหาวิทยาลัยฟาฏอนี, 9(17), 105-114.
บุญส่ง ทิ้งชั่ว และคณะ. (2564). รูปแบบการสื่อสารเพื่อการมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายพัฒนา ตำบลนาโพธิ์ อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(2), 89-104.
พรรณภา ส่งแสงแก้ว. (2566). การพัฒนากรอบความคิดแบบเติบโต ในทักษะการสื่อสารด้านการพูดเพื่อการนำเสนอ. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
รัตนา เพ็ชรสูงเนิน. (2561). คุณลักษณะของผู้นำเทศบาลที่ประสบความสำเร็จในการบริหารจัดการบ้านเมืองที่ดี. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์: กรุงเทพมหานคร.
วัชราภรณ์ กลิ่นภู และคณะ. (2561). การส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการบริหารงานของเทศบาลบางบัวทอง จังหวัดนนทบุรี. วารสารวิชาการ สถาบันวิทยาการจัดการแปซิฟิก, 4(1), 279-285.
เอกรัตน์ คำสิงห์ และคณะ. (2564). กลยุทธ์การใช้สื่อในการสื่อสารผลงานของนายกเทศมนตรีตำบลท่าก้อน อำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(2), 149-168.
Batırlık, S. N. et al. (2022). Global virtual team leadership scale (GVTLS) development in multinational companies. Sustainability, 14(2), 1038. https://doi.org/10.3390/su14021038.
Clayton, W. (2020). Connecting Mayors: The Content and Formation of Twitter Information Networks. Urban Affairs Review, 58(1), 33-67.
Deborah, J. B. (2010). Leadership Communication (3rd ed). New York: McGraw-Hill Companies.
Fayzullayeva, N. (2023). The improving of listening skill. Modern Science and Research, 2(10), 272-276.
Juwito, J. et al. (2022). Public speaking and personal branding skills for student organization managers at Dharma Wanita High School Surabaya. Journal of Community Service and Empowerment, 3(1), 9-17.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational Psychological Measurement, 30, 607-610. https://doi.org/10.1177/001316447003000308.
Lee, Y. (2022). Personality traits and organizational leaders' communication practices in the United States: perspectives of leaders and followers. Corporate Communications: An International Journal, 27(3), 595-615.
Mitchell, T. et al. (2022). Inclined but less skilled? Disentangling extraversion, communication skill and leadership emergence. Journal of Applied Psychology, 107(9), 1524. https://doi.org/10.1037 /apl0000962 .
Nieken, P. (2023). Charisma in the gig economy: The impact of digital leadership and communication channels on performance. The Leadership Quarterly, 34(6), 101631. https://doi.org/10.1016/ j.leaqua.2022.101631.
Owens, A. D. & Hite, R. L. (2022). Enhancing student communication competencies in STEM using virtual global collaboration project based learning. Research in Science & Technological Education, 40(1), 76-102.
Rangarajan, D. et al. (2017). Strategic personal branding—And how it pays off. Business Horizons, 60(5), 657-666.
Schulze, J. et al. (2022). Mind the context-The relevance of personality for face-to-face and computer-mediated communication. Plos one, 17(8), e0272938. https://doi.org/10.1371/journal. pone.0272938.
Trenholm, S. & Jensen, A. (2000). Interpersonal communication (4th ed.). California: Wadsworth Publishing Company.
Wanithanachakorn, R. et al. (2022). Development of causal relationship model of factors affecting communicative English listening and speaking competency for undergraduate students of Rajabhat universities in the central region. Journal of MCU Nakhondhat, 9(9), 314-327.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3th ed.). Harper and Row: New York.
