ลักษณะทางภาษาจากป้ายชื่อสถานที่ในจังหวัดเชียงใหม่ ที่สัมพันธ์กับภูมิทัศน์ทางภาษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ ได้แก่ ประการที่ 1 ศึกษาภาษาจากป้ายชื่อสถานที่ในจังหวัดเชียงใหม่ และประการที่ 2 ศึกษากลวิธีทางภาษาจากป้ายชื่อสถานที่ในจังหวัดเชียงใหม่ ด้วยการเก็บข้อมูลจากป้ายชื่อสถานที่เขตเทศบาลนครเชียงใหม่ อำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ อันเป็นภาพแทนของจังหวัดเชียงใหม่ รวมทั้งมีการใช้แนวคิดเรื่องภูมิทัศน์ทางภาษาศาสตร์เป็นแนวคิดในการศึกษา ผลการวิจัยพบว่า ป้ายชื่อสถานที่ที่ใช้เป็นข้อมูลในการศึกษาครั้งนี้มีจำนวน 3,431 ป้ายชื่อ สามารถจำแนกภาษาจากป้ายชื่อสถานที่ในจังหวัดเชียงใหม่ มีการใช้ภาษาทั้งหมด 9 ภาษา ได้แก่ ภาษาไทย ภาษาล้านนา ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาจีน ภาษาญี่ปุ่น ภาษาเกาหลี ภาษาอาหรับ และภาษาเมียนมา แสดงให้เห็นว่า พื้นที่เขตเทศบาลนครเชียงใหม่ อำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ เป็นพื้นที่แห่งความเป็นพหุภาษาบ่งชี้ถึงความหลากหลายอันเป็นลักษณะธรรมชาติของภาษาที่เกิดขึ้นกับพื้นที่ดังกล่าว อีกนัยหนึ่งความเป็นพหุภาษามีผลมาจากปรากฏการณ์ “โลกาภิวัตน์” ในส่วนของกลวิธีทางภาษาจากป้ายชื่อสถานที่ในจังหวัดเชียงใหม่นั้นเป็นการเลือกใช้ถ้อยคําทางภาษาที่มีลักษณะเด่น สามารถจำแนกกลวิธีทางภาษาออกเป็น 5 กลวิธี ได้แก่ การใช้การปนภาษา การใช้คำทับศัพท์ การใช้อักษรย่อ การใช้คำพ้องเสียง และการใช้คำแสดงอารมณ์ แสดงให้เห็นว่า ป้ายชื่อสถานที่มีส่วนสำคัญในการสร้างความทันสมัย ความเป็นสากลในการติดต่อสื่อสาร รวมถึงสร้างความโดดเด่นและความดึงดูดใจในการโน้มน้าวให้ผู้คนที่พบเห็นได้เข้ามาเลือกซื้อผลิตภัณฑ์หรือใช้บริการสถานที่ดังกล่าวผ่านการโฆษณาและประชาสัมพันธ์จากชื่อสถานที่
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤตพล วังภูษิต. (2555). ชื่อธุรกิจร้านค้าในย่านสยามสแควร์:การศึกษาตามแนวภูมิทัศน์เชิงภาษาศาสตร์. ใน วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กำชัย ทองหล่อ. (2556). หลักภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรการพิมพ์.
ซอทอง บรรจงสวัสดิ์. (2558). คำไทยในภูมิทัศน์ฝรั่งเศส: การศึกษาเชิงสัญญะของชื่อร้านอาหารไทยในปารีส. วารสารศิลปศาสตร์, 15(2), 162-176.
ดวงจันทร์ เจริญเมือง. (2534). เชียงใหม่ในกระแสความเปลี่ยนแปลง. เชียงใหม่: ศูนย์ศึกษาปัญหาเมืองเชียงใหม่.
ประคอง นิมมานเหมินท์ และคณะ. (2552). บรรทัดฐานภาษาไทย เล่ม 4 : วัฒนธรรมการใช้ภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2550). เทคนิคการเขียนและผลิตตำรา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงศกร เมธีธรรม. (2560). ภาษาอังกฤษ: มายาคติอำนาจ และการครอบงำ. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พรรณทิวา อินต๊ะ. (2555). การปนภาษาอังกฤษในนิตยสารภาษาไทย. วารสารพิเนศวร์สาร, 8(1), 33-42.
ไพโรจน์ คงทวีศักดิ์. (2560). โลกาภิวัตน์. เชียงใหม่: ศูนย์วิจัยและบริการวิชาการ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
มณี พยอมยงค์. (2511). ตำราเรียนหนังสือล้านนาไทย. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2560). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์: ภาษาศาสตร์ประยุกต์ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: เอบิช อินเตอร์กรุ๊ป.
ฤทธิจักร คะชา. (2554). รูปแบบการดำเนินชีวิตของกลุ่มวัฒนธรรมย่อยในเจเนอเรชั่นวาย. ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิยะดา จงบรรจบ. (2534). การศึกษาภาษาที่ใช้ในการตั้งชื่อธุรกิจการค้า. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิลาศ โพธิสาร. (2552). การปรับตัวทางสังคมของชาวกูยในบริบทพหุวัฒนธรรมเขตอีสานใต้. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาไทศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศุภชัย ต๊ะวิชัย. (2558). คำแสดงอารมณ์พื้นฐานที่มาจากปฏิกิริยากายภาพในภาษาไทย. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 37(2), 182-221.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2558). จำนวนนักท่องเที่ยวต่างประเทศที่เดินทางเข้ามาในประเทศไทยพ.ศ.2545–2558. เรียกใช้เมื่อ 21 มิถุนายน 2565 จาก https://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/บริการสถิติพื้นฐานที่เป็นอนุกรมเวลา/การท่องเที่ยว.aspx.
สิริณทร พิกุลทอง. (2554). ภาษาบนป้ายพาณิชย์ของสถานประการย่านถนนพระอาทิตย์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาและการสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุชญา พึ่งสุข. (2555). แนวทางการออกแบบเพื่อความโดดเด่นของป้ายไฟร้านค้า: กรณีศึกษาถนนเยาวราช. ใน วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสถาปัตยกรรม. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธิ์. (2544). ภาษาศาสตร์สังคม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2545). ภาษาในสังคมไทย: ความหลากหลาย การเปลี่ยนแปลง และการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Grant, E. (2002). A Short History of Laos. Bangkok: Silkworm Book.
Huebner, T. (2009). “Framework for the Linguistic Analysis of Linguistic Landscape in Linguistic Landscape: Expanding the Scenery. New York: Routledge.
McKay, S.L. (2002). Teaching English as an International Language: Rethinking Goals and Perspectives. Oxford: Oxford University Press.
Mufwene, S. (2010). Globalization Global English and World English (es): Myths and Facts. The Handbook of Language and Globalization. New York: Blackwell Publishing Ltd.
Puzey, G. (2016). Linguistic Landscape: The Oxford handbook of names and naming . Oxford: Oxford University Press.
