การศึกษาความต้องการและแนวทางพัฒนาการจัดการเรียนการสอนรูปแบบผสมผสาน เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้านทักษะปฏิบัตินาฏศิลป์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความต้องการในการจัดการเรียนการสอนรูปแบบผสมผสาน เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้านทักษะปฏิบัตินาฏศิลป์ สำหรับนักศึกษาระดับอุดมศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กลุ่มผู้ให้ข้อมูล คือ อาจารย์ และนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1 - 2 สาขานาฏศิลป์ศึกษา จากวิทยาลัยนาฏศิลปทุกแห่ง สังกัดสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ทั้งหมด 389 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามสภาพปัจจุบันและความต้องการในการจัดการเรียนการสอนรูปแบบผสมผสาน เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้านทักษะปฏิบัตินาฏศิลป์ ระดับอุดมศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าดัชนีลำดับความสำคัญของความต้องการจำเป็น (Priority Need Index: PNI) ระหว่างสภาพปัจจุบันและความต้องการ ผลการวิจัยพบว่า ค่าดัชนีลำดับความสำคัญของความต้องการจำเป็น (PNI) จากแบบสอบถามสภาพปัจจุบันและความต้องการในการจัดการเรียนการสอนรูปแบบผสมผสาน เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้านทักษะปฏิบัตินาฏศิลป์ สำหรับนักศึกษาระดับอุดมศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ ด้านการจัดการเรียนการสอน สื่อ เทคโนโลยี ของกลุ่มอาจารย์ คือ ผู้สอนมีการผลิตสื่อการสอนเพื่อใช้ในการจัดเรียนการสอนด้านปฏิบัติที่สอดคล้องกับหลักสูตร (PNI = 0.16) กลุ่มของนักศึกษา คือ ผู้สอนมีการผลิตสื่อการเรียนการสอนที่ทันสมัยเพื่อเปิดโอกาสให้ผู้เรียนได้เรียนรู้และทบทวนบทเรียนได้ด้วยตนเองในรูปแบบออนไลน์ (PNI = 0.08) ด้านการวัดและประเมินผล ของกลุ่มอาจารย์ คือ ผู้เรียนมีความเชื่อมั่นในการประเมินผลการเรียนการสอนรูปแบบออนไลน์ (PNI = 0.16) กลุ่มของนักศึกษา คือ ผู้สอนมีการใช้เครื่องมือในการวัดและประเมินผลมีความหลากหลาย และมีความเหมาะสมกับเนื้อหา (PNI = 0.09)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กิตติชัย สุธาสิโนบล. (2562). หลักสูตรและการเรียนรู้แบบดิจิทัล. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์, 20(1), 200-211.
กีรติ คุวสานนท์. (2560). การจัดการเรียนรู้สู่วิถีผู้เรียนเป็นสิ่งสำคัญ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: บริษัท นัชชาวัตน์ จำกัด.
จินตวีร์ คล้ายสังข์. (2563). เอกสารประกอบการอบรมเชิงวิชาการ เรื่อง การเรียนรู้แบบผสมผสาน (Blended Learning). กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐวรรณ เฉลิมสุข. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบผสมผสาน วิชาศิลปศึกษาตามแนวทางการคิดเชิงออกแบบร่วมกับการเรียนศิลปะปฏิบัติ ที่บูรณาการเครื่องมือทางปัญญา เพื่อพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ในการสร้างผลงานศิลปะของนักเรียนมัธยามศึกษาตอนปลาย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญา
ดุษฎีบัณฑิต สาขาเทคโนโลยีการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
บุญทิพย์ สิริธรังศรี. (2563). การจัดการเรียนการสอนออนไลน์สู่กรอบมาตรฐานวิชาชีพการสอนและสนับสนุนการเรียนรู้ระดับอุดมศึกษา. วารสารวิชาการราชวิทยาลัยจุฬาภรณ์, 2(3), 1-17.
ศุภักษร ฟองจางวาง. (2559). การศึกษาองค์ประกอบของรูปแบบการเรียนการสอนแบบผสมผสานโดยใช้ การเรียนรู้แบบร่วมมือเรื่องการเขียนโปรแกรมขั้นพื้นฐานด้วยภาษาจาวาสคริปต์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 9(3), 937-953.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 - 2579. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สิทธิโชค พรรค์พิทักษ์. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบผสมผสานโดยใช้การเรียนรู้แบบกิจกรรมเป็นฐานที่มีพี่เลี้ยงออนไลน์สนับสนุนที่ส่งเสริมความสามารถการคิดแก้ปัญหาสำหรับนักศึกษาปริญญาตรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาคอมพิวเตอร์ศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏ
มหาสารคาม.
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2556). โลกเปลี่ยน ไทยปรับ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บริษัท ซีเอ็ดยูเคชั่น จำกัด (มหาชน).
สุวิมล วองวาณิช และนงลักษณ์ วิรัชชัย. (2550). แนวทางการให้คำปรึกษาวิทยานิพนธ์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬามหาวิทยาลัย.
Berrett, D. & Strayer, J. (2012). How “Flipping” the classroom can improve the traditional lecture. The Education Digest, 78(1), 36-41.
Carman, J. M. (2005). Blended Learning Design: Five Keys Ingredients. Retrieved April 10 , 2021, from https://www.researchgate.net/publication/238687086_Blended_learning_design_Five_key_ingredients.
Smaldino, S. E. et al. (2012). Instructional technology and media for learning. (10th Ed.). Boston: Master's degree. pearson.
