การจัดการสื่อกราฟิก แหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา แหล่งมรดกโลก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการศึกษาตามระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการจัดการสื่อกราฟิกแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา แหล่งมรดกโลก เขต 1 กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้บริหารหรือตัวแทนผู้รับผิดชอบในการจัดการสื่อกราฟิกในพื้นที่และมีอำนาจสูงสุดต่อการวางแผนแม่บทหรือเกี่ยวข้องกับนโยบายการจัดการสื่อกราฟิกป้ายอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา โดยใช้วิธีการเลือกแบบเฉพาะเจาะจง จำนวน 3 คน ดำเนินการศึกษาค้นคว้าและเก็บรวบรวมข้อมูล จากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง การสัมภาษณ์ข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือแบบสอบถามแบบกึ่งโครงสร้างผลการวิจัย พบว่า กระบวนการดำเนินการจัดการสื่อกราฟิก ป้าย ในพื้นที่อุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา ดำเนินการจัดการสื่อกราฟิก ตามสถานการณ์ปัญหาของสื่อกราฟิกที่เกิดขึ้น 3 ประเด็น ได้แก่ ประเด็นปัญหาที่ 1 สื่อกราฟิก ป้ายข้อมูล เกิดความเข้าใจความคลาดเคลื่อนหรือผิดพลาดในสื่อสารเนื้อหา และการใช้คำศัพท์ที่ไม่เป็นภาพลักษณ์เดียวกัน ประเด็นปัญหาที่ 2 เนื่องจากเกิดสถานการณ์ทางสังคมขึ้นฉับพลัน เช่น เกิดเหตุการณ์โรคระบาด ถ่ายภาพตามจุดที่ศิลปินนักร้องดังมาเยี่ยมชมโบราณสถาน การแต่งกายชุดไทยตามกระแสละครเข้าเยี่ยมชมอุทยานฯ ทั้งนี้ ทางอุทยานฯ ขาดสื่อกราฟิก ป้ายข้อมูลเพิ่มเติม ป้ายข้อปฏิบัติ ป้ายข้อห้าม และป้ายคำเตือน เพื่อการจัดการสื่อกราฟิกให้แก่นักท่องเที่ยว ประเด็นปัญหาที่ 3 ความไม่เข้าใจเนื้อหาภายในสื่อกราฟิกป้าย ได้แก่ ป้ายข้อปฏิบัติ ป้ายข้อห้าม และป้ายคำเตือน การดำเนินการจัดการสื่อกราฟิกป้าย เป็นการแก้ปัญหา การสื่อสารข้อมูลที่สำคัญให้แก่นักท่องเที่ยวผ่านสื่อกราฟิก ป้าย เพื่อประพฤติปฏิบัติให้เหมาะสมในการเข้าชมโบราณสถาน อุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา มรดกโลก อำนวยความสะดวก ความปลอดภัยในการเยี่ยมชม และเป็นการร่วมมือกันอนุรักษ์โบราณสถาน คงอยู่สืบไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมศิลปากร. (2564). แผนการอนุรักษ์และพัฒนานครประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา พ.ศ. 2565 - 2574. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวัฒนธรรม.
ชัยวัชร พรหมจิตติพงศ์ และคณะ. (2555). พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของนักท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์: กรณีศึกษาโบราณสถานในอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารการบริการและการท่องเที่ยว, 7(2), 39-56.
ธนรัตน์ รัตนพงศ์ธระ และคณะ. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสาร, 4(2), 34-45.
ธนิก เลิศชาญฤทธ์. (2554). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
เอื้อเอ็นดู ดิศกุล ณ อยุธยา. (2543). ระบบป้ายสัญลักษณ์. กรุงเทพมหานคร: พลัสเพลส.
Ababneh, A. . (2017). Heritage Interpretation: Analysis Study of the Signage System Used at the Archaeological Site of Umm Qais in Northern Jordan. Tourism Planning&Development, 14(3), 297-317.
Arthur, P. & Zlamalik, B. (2005). Wayfinding PictographicSystems ระบบป้ายสัญลักษณ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ หน้าต่างสู่โลกกว้าง จำกัด.
Kemmis, M. S, et al. (2014). The Action Research Planner: Doing Critical Participatory Action Research. Singapore: Springer.
Saipradist, A. & Staiff, R. . (2008). Crossing the Cultural Divide: Western Visitors and Interpretation at Ayutthaya World Heritage Site, Thailand. Journal of Heritage Tourism, 2(3), 211-244.
United Nations Educational Scientific and Cultural Organisation. (1972). Convention Concerning the protection of the world cultural and natural heritage (seventeenth). Paris: UNESCO.
