ยุทธศาสตร์การส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีคุณค่าของผู้สูงอายุในเขตบริการ ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความต้องการจำเป็นในการส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีคุณค่าของผู้สูงอายุในเขตบริการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และ 2) กำหนดยุทธศาสตร์การส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีคุณค่าของผู้สูงอายุในเขตบริการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 ประกอบด้วย 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้สูงอายุ 400 คนเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามความต้องการจำเป็น วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และความต้องการจำเป็น ระยะที่ 2 ขั้นตอนที่ 1 นำผลการวิเคราะห์ข้อมูลระยะที่ 1 มาร่างรูปแบบ ขั้นตอนที่ 2 กลุ่มเป้าหมาย คือ ผู้ทรงคุณวุฒิ นักพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ และนายกองค์การปกครองส่วนท้องถิ่น 30 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) ความต้องการจำเป็นในการส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีคุณค่าของผู้สูงอายุในเขตบริการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีผล ดังนี้ ลำดับที่ 1 ด้านรายได้ ลำดับที่ 2 ด้านที่อยู่อาศัยและสภาพแวดล้อม ด้านสังคม ด้านความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และลำดับที่ 3 ด้านสุขภาพอนามัย 2) ยุทธศาสตร์การส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีคุณค่าของผู้สูงอายุในเขตบริการขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน 1 ประกอบด้วย 5 ยุทธศาสตร์ ได้แก่ ยุทธศาสตร์ที่ 1 พัฒนาผู้สูงอายุให้มีรายได้ที่เหมาะสม ยุทธศาสตร์ที่ 2 ส่งเสริมพัฒนาให้ผู้สูงอายุรู้คุณค่าในตนเอง ยุทธศาสตร์ที่ 3 ส่งเสริมพัฒนาให้ผู้สูงอายุมีสังคมน่าอยู่ ยุทธศาสตร์ที่ 4 พัฒนาส่งเสริมพัฒนาที่อยู่อาศัยและสภาพแวดล้อมที่ดี ยุทธศาสตร์ที่ 5 ส่งเสริมพัฒนาให้ผู้สูงอายุพัฒนาสุขภาพอนามัยที่แข็งแรง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2561). รายงานประจำปีกรมสุขภาพจิต. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2566 จาก https://www.dmh-elibrary.org/items/show/188
ชัชฎาภรณ์ ไชยสัตย์. (2565). การพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 2. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 5(2), 623-638.
ชัชวาล วงค์สารี. (2564). ประสบการณ์การบริหารการพยาบาลของฝ่ายการพยาบาลยุคพยาบาลเจเนอเรชั่นแซดในโรงพยาบาลเอกชน ประเทศไทย. วารสารสุขภาพกับการจัดการสุขภาพ, 9(1), 59-72.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2564). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2566 จาก https://thaitgri.org/?cat=8.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2545). พื้นฐานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
ศุภิสรา ขาวเงิน. (2565). การพัฒนากระบวนการส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ กรณีศึกษา องค์การบริหารส่วนตำบลท่าชนะ อำเภอท่าชนะ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม. (2562). ครอบครัวไทย สะท้อนอะไรในสังคม. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2566 จาก https://ipsr.mahidol.ac.th/post_research/ประชากรและสังคม-2562/.
สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. (2560). ยุทธศาสตร์ชาติระยะ 20 ปี ด้านสาธารณสุข. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2566 จาก https://stopcorruption.moph.go.th/index.php/main/p_detail/page/60.
สำเริง จันทรสุวรรณ. (2541). สถิติสำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์. ใน เอกสารประกอบการสอนภาควิชาสังคมวิทยาและมนุษย์วิทยา. คณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สุเทพ คำเมฆ. (2564). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุเชิงบูรณาการในพื้นที่กึ่งเมืองกึ่งชนบท กรณีศึกษาเทศบาลตำบลพลายชุมพล อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 10(1), 74-88.
Yamane, T. (1973). Statistics: an introductory analysis. New York: Harper & Row.
