การออกแบบกระบวนการสร้างสรรค์ตัวละครสำหรับภาพยนตร์สต็อปโมชั่น แอนิเมชัน แนวศิลปะและประวัติศาสตร์ จากลมหายใจแห่งอยุธยาในจังหวัดเพชรบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างสรรค์ตัวละครสำหรับภาพยนตร์สต็อปโมชั่น แอนิเมชัน จากลมหายใจแห่งอยุธยาในจังหวัดเพชรบุรี 2) พัฒนาองค์ประกอบของวัสดุที่ใช้สร้างสรรค์ตัวละครสำหรับภาพยนตร์สต็อปโมชั่น แอนิเมชัน 3) พัฒนากลไกการเคลื่อนไหวภายในตัวละครในส่วนของร่างกายและใบหน้า เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ บุคคลทั่วไป นักศึกษาและบุคลากรทางด้านภาพยนตร์แอนิเมชัน จำนวน 80 คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะและประวัติศาสตร์ การออกแบบตัวละคร และด้านแอนิเมชัน จำนวน 9 คน เก็บข้อมูลด้านประวัติศาสตร์และศิลปวัฒนธรรม ด้านการออกแบบ ด้านประติมากรรม และด้านแอนิเมชัน เครื่องมือการวิจัย ได้แก่ 1) การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างเพื่อเก็บข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับด้านศิลปะและประวัติศาสตร์ การออกแบบตัวละคร องค์ประกอบของวัสดุในการประกอบสร้าง กลไกการเคลื่อนไหว 2) แบบสอบถามความพึงพอใจหลังเข้าชมนิทรรศการแสดงผลงาน เพื่อศึกษาผลความพึงพอใจ สถิติและการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การวิเคราะห์เชิงพรรณณา ผลการวิจัยพบว่า 1) การสร้างสรรค์ตัวละครสำหรับภาพยนตร์สต็อปโมชั่น แอนิเมชัน ได้ออกแบบตัวละครโดยศึกษาประวัติศาสตร์แต่ละบุคคลพร้อมกับการแปลความหมายของภาพเขียนและงานปั้นที่ปรากฏในวัดทำให้เกิดลักษณะตัวละครที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว โดยออกแบบตัวละครจำนวน 18 ตัวละคร 2) การพัฒนาองค์ประกอบของวัสดุที่มีความหลากหลายของคุณสมบัติของตัวละคร สะท้อนความสัมพันธ์กับสถานที่ของตัวละคร แสดงจิตวิญญาณของวัสดุ และสอดคล้องกับลักษณะการเคลื่อนไหวของตัวละคร 3) ได้กลไกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ของลักษณะตัวละครกับองค์ประกอบของวัสดุที่ใช้ประกอบสร้างตัวละครแต่ละตน ซึ่งมีรูปแบบการเคลื่อนไหว 4 รูปแบบ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เครทส์ เมอร์. (2565). ทฤษฎีบุคลิกภาพของเครทส์เมอร์. เรียกใช้เมื่อ 9 มีนาคม 2565 จาก https://www.gotoknow.org/posts/299864
เถกิง พัฒโนภาษ. (2551). สัญศาสตร์และการเป็นตัวแทนด้วยภาพ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
น. ณ ปากน้ำ. (2529). ฝรั่งในศิลปะไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
นิจจัง พันธะพจน์. (2557). ประวัติแอนิเมชัน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
พิพัฒน์ นวลศรี. (2548). โครงการศึกษาการออกแบบตังละครกับการแสดงอารมณ์ทางใบหน้าสำหรับใช้กับหุ่นกลไกบังคับ. กรุงเทพมหานคร: หาวิทยาลัยศิลปากร.
ภควดี บรรเทาธิรัต. (2563). การสะท้อนตัวตนของสถานที่ผ่านที่ว่างและวัสดุ. ใน วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2556). พงศาวดารเรื่องไทยรบพม่า. กรุงเทพมหานคร: ไทยควอลิตี้บุ้คส์.
หลวงประเสริฐอักษรนิติ์. (2549). คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุนหลวงหาวัด. พระนครศรีอยุธยา: ไทยควอลิตี้บุ้คส์.
อดิศร ศรีเสาวนันท์. (2559). แนวความคิดเรื่องสถานที่ และปรากฏการณ์วิทยากับการศึกษางานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น. วารสารวิชาการ สิงแวดล้อมสร้างวินิจฉัย, 15(1), 1-20.
Haner, J. (2008). The Wisdom of Your Face. London: Hay House Inc.
Loomis, A. (1956). Drawing the Head and Hands. New York: Viking Press.
Norberg-Schulz, C. (1980). Genius Loci: Towards a phenomenology of architecture. New York: Rizzoli.
Verzosa, C. (2023). The science of shapes: Learn the psychology behind basic forms and figures in photography. Retrieved December 9, 2023, from https://www.canva.com/learn/science-shapes-learn-psychology-behind-basic-forms-figures-photography/
