การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการออกเสียงพยัญชนะท้ายภาษาอังกฤษของนักศึกษา ชั้นปีสุดท้าย หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาข้อผิดพลาดในการออกเสียงพยัญชนะท้ายในภาษาอังกฤษ ของนักศึกษาชั้นปีสุดท้าย หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา และ 2) เพื่อศึกษาสาเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดการผิดพลาดดังกล่าว กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษาชั้นปีสุดท้าย หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา จำนวน 216 คน ใช้วิธีการคัดเลือกแบบกำหนดโควตา (Quota Selection) การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ โดยข้อมูลเชิงปริมาณใช้วิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการออกเสียง ในขณะที่ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้ศึกษาสาเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดการผิดพลาด เครื่องมือในการวิจัย คือ แบบทดสอบการออกเสียงพยัญชนะท้ายภาษาอังกฤษและแบบสอบถาม ผลการวิจัยพบว่า เสียงพยัญชนะท้าย /ð/ /ɡ/ /ʒ/ /n/ /ʃ/ และ /ʧ/ คือ เสียงที่นักศึกษาออกเสียงผิดพลาดมากที่สุด ข้อผิดพลาดในการออกเสียง ได้แก่ 1) การแปรเสียง นักศึกษาออกเสียงพยัญชนะท้ายภาษาอังกฤษที่เสียงไม่ก้อง แทนเสียงพยัญชนะที่เสียงก้อง และออกเสียงพยัญชนะท้ายเหมือนกับเสียงตัวสะกดในภาษาไทย 2) การเปลี่ยนเสียง นักศึกษาออกเสียงแทนพยัญชนะท้ายภาษาอังกฤษด้วยเสียงที่มีฐานเกิดเสียงและลักษณะการเปล่งเสียงต่างกัน ซึ่งการแปรเสียงและการเปลี่ยนเสียง
มีสาเหตุมาจากการปะปนระหว่างภาษา ซึ่งเกิดจากการแทรกแซงของภาษาไทยและภาษาอังกฤษที่มีความใกล้เคียงกันและนักศึกษาไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างได้ และ 3) การตัดเสียง นักศึกษาละเว้นไม่ออกเสียงพยัญชนะท้ายและออกเสียงพยัญชะท้ายควบกล้ำไม่ครบทุกเสียง สาเหตุเกิดจากความยากในตัวภาษา ซึ่งเกิดจากการถ่ายโอนเชิงลบและการขาดความรู้ในการออกเสียงท้ายในภาษาอังกฤษ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมลเนตร ลีวาเมาะ. (2544). การศึกษาเปรียบเทียบการออกเสียงพยัญชนะกักท้ายคําภาษาอังกฤษของนักเรียนที่ มีภูมิหลังทางภาษาต่างกัน. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
กัญญารัตน์ เอี่ยมวันทอง. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษเพื่อทักษะการเรียนสำหรับนักศึกษาปริญญาตรีในศตวรรษที่ 21. SSRU Journal of Public Administration, 5(3), 267- 278.
ถิรวัฒน์ ตันทนิส. (2555). การศึกษาปัญหาการออกเสียงภาษาอังกฤษและกลวิธีการเรียนออกเสียงภาษาอังกฤษของนักศึกษาสหวิทยาการชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. Language and Linguistics, 31(1), 81-102.
ทิพย์วรรณ จรรยาสุภาพ. (2525). การวิเคราะห์การอกเสียงภาษาอังกฤษของนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง. ใน วิทยานิพนธ์คุรุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามัธยมศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รุสลาน สาแม และเปรมินทร์ คาระวี. (2558). พฤติกรรมการออกเสียงพยางค์หนัก - เบาในคำภาษาอังกฤษจากผลการสอนแบบฟัง - พูดร่วมกับการสอนความรู้ทางสัทศาสตร์: การศึกษานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนศิริราษฎร์สามัคคี อำเภอมายอ จังหวัดปัตตานี. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 26(1), 85-99.
ศิริรัตน์ ชูพันธ์ และอรรถพล พิพัฒน์. (2560). การออกเสียงพยัญชนะท้ายภาษาอังกฤษของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. Humanities Journal, 24(1), 222-250.
อาทิตย์ ถมมา และคณะ. (2564). การศึกษาเปรียบเทียบปัญหาการออกเสียงพยัญชนะภาษาอังกฤษและภาษาไทย: ความเหมือนและแตกต่าง. Journal of MCU Ubon Review, 6(1), 737-756.
อาภาพรรษ์ เรืองกุล. (2563). ปัญหาการออกเสียงภาษาอังกฤษของคำที่ลงท้ายด้วย ed ของนักศึกษาไทยระดับปริญญาตรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 9(1), 39-55.
Kirkpatrick, A. (2007). World Englishes: Implications for International Communication and English Language Teaching. Cambridge: Cambridge University Press.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Nakin, P. & Inpin, B. (2017). English Consonant Pronunciation Problems for EFL Students: A Survey of EFL Students. Chiang Rai: Mae Fah Luang University.
Sa-e-dee, S. (2020). English Pronunciation Problems of Thai Students in Semarang. In thesisPartial Fulfillment of the Requirements for Degree of Bachelor of Education in English Language Education. Walisongo State Islamic University.
