การพัฒนาอัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น เพื่อเพิ่มมูลค่า ทางเศรษฐกิจฐานวัฒนธรรม กลุ่มวิสาหกิจชุมชน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัญหาและอุปสรรคในการดำเนินธุรกิจของวิสาหกิจชุมชนผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น 2) ออกแบบอัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น 3) ประเมินความพึงพอใจที่มีต่ออัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น เป็นวิธีวิจัยเชิงวิจัยและพัฒนา โดยการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูล จำนวน 5 คน คัดเลือกแบบเจาะจง ส่วนกลุ่มตัวอย่างในวิจัยเชิงปริมาณ ได้แก่ กลุ่มวิสาหกิจชุมชน นักออกแบบกราฟิก ผู้สนใจ จำนวน 60 คน เครื่องมือในการวิจัยประกอบด้วย คู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น และแบบประเมินความพึงพอใจที่มีต่อคู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มวิสาหกิจชุมชน ขาดอัตลักษณ์แบรนด์ ส่งผลให้ขาดการจดจำในอัตลักษณ์แบรนด์ เกิดความไม่มั่นใจต่อการตัดสินใจซื้อ และนำไปสู่การลอกเลียนแบบผลิตภัณฑ์ 2) ผู้วิจัยออกแบบอัตลักษณ์แบรนด์ โดยใช้แนวคิดเชิงออกแบบ เน้นการออกแบบที่ผู้ใช้เป็นศูนย์กลาง ใช้อัตลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ ความเป็นมา ภูมิปัญญา องค์ความรู้ และความเชื่อจากข้อมูลกลุ่มวิสาหกิจชุมชนเป็นแนวทางในการออกแบบเป็นคู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ ประกอบด้วยข้อมูลของ กลุ่มเป้าหมาย ที่มาและความหมายของตราสัญญาลักษณ์ ระบบสีของตราอัตลักษณ์ รูปแบบการใช้งานตราอัตลักษณ์ การเว้นระยะของตราอัตลักษณ์ ชุดตัวอักษรอัตลักษณ์องค์กร และลวดลายอัตลักษณ์องค์กร 3) ผลประเมินความพึงพอใจของกลุ่มตัวอย่างต่อคู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ผลิตภัณฑ์แท่นยืนเพื่อคลายเส้น ด้านการออกแบบมีค่าเฉลี่ยโดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.30 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.50
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชัยรัตน์ อัศวางกูร. (2548). ออกแบบให้โดนใจ: คู่มือการออกแบบบรรจุภัณฑ์สำหรับผู้ประกอบการและนักออกแบบ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพัฒนาอุตสาหกรรมสนับสนุน กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม.
น้ำฝน ใจดี และคณะ. (2566). การออกแบบและพัฒนาแบรนด์เพื่อสร้างอัตลักษณ์และเพิ่มคุณค่าถ่านชีวมวล อัดแท่งของวิสาหกิจชุมชนหนองเลงพัฒนา จังหวัดชลบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(10), 350-363.
นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (ฉบับที่ 13). (2565). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 139 ตอนพิเศษที่ 258 ง หน้า 12 (1 พฤศจิกายน 2565).
มะยุรีย์ พิทยเสนีย์ และพิชญาภา ยวงสร้อย. (2564). การคิดเชิงออกแบบ: ครูนวัตกรวิถีใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎลําปาง, 10(2), 190-199.
วัชรินทร์ จรุงจิตสุนทร. (2548). หลักการและแนวคิดการออกแบบผลิตภัณฑ์. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: แอ๊ปป้า พริ้นติ้ง กรุ๊ป.
ศิริวัฒน์ สาระเขตต์ และคณะ. (2565). แผนที่ศิลปะโคราช. วารสารมหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล, 35(2), 82-96.
เอกพงษ์ ตรีตรง. (2561). โครงการสร้างสรรค์ศิลปะร่วมสมัยเพื่อต่อยอดทุนทางวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: เอส โอ ฟลู พริ้นติ้ง เซอร์วิส.
Duncan, T. R. (2002). IMC: Using advertising and promotion to build brands. New York: McGraw hill.
Keller, K. L. . (2008). Strategic brand management, Eaglewood Cliffs. New Jersey: Prentice Hall.
Kotler, P. . (2003). Marketing management: Analysis planning, implementation, and control. New Jersey: Prentice Hall.
