การใช้ศิลปะเพื่อสร้างแบรนด์และออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงสร้างสรรค์ บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น กลุ่มผลิตภัณฑ์สมุนไพรตำบลดอนรวก อำเภอดอนตูม จังหวัดนครปฐม
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการดำเนินธุรกิจ 2) การใช้ศิลปะออกแบบ อัตลักษณ์แบรนด์และผลิตภัณฑ์เชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น 3) ออกแบบผลิตภัณฑ์สมุนไพร เชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น และ 4) ประเมินความพึงพอใจที่มีต่อคู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ และผลิตภัณฑ์สมุนไพรเชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น กลุ่มผลิตภัณฑ์สมุนไพรตำบลดอนรวก จังหวัดนครปฐม เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ สมาชิกกลุ่มผลิตภัณฑ์สมุนไพร จำนวน 5 คน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ สมาชิกกลุ่มผลิตภัณฑ์สมุนไพร ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบและกราฟิก และผู้สนใจที่มีต่อ แบรนด์และผลิตภัณฑ์เชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่นที่ออกแบบขึ้นใหม่ จำนวน 60 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้วิจัย ได้แก่ แบรนด์ต้นแบบ 1 แบรนด์ พร้อมคู่มือการใช้งาน ผลิตภัณฑ์ 4 ต้นแบบ และแบบประเมินความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1) ปัญหาและอุปสรรคในการดำเนินธุรกิจ ยังขาดอัตลักษณ์ของแบรนด์ที่สะท้องถึงตัวตน ของชุมชน และขาดความหลากหลาย อาจส่งผลต่อการลอกเลียนแบบ 2) การใช้ศิลปะเพื่อสร้างแบรนด์และออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น ได้ใช้แนวคิดเชิงออกแบบ Design Thinking 3) การออกแบบผลิตภัณฑ์สมุนไพรเชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น มีผลิตภัณฑ์ 4 ประเภท ได้แก่ Body scrub 350g, Cajeput Essential Oil 8g, Herb Balm 15g และ Soap 80g และ 4) ประเมินความพึงพอใจที่มีต่อคู่มืออัตลักษณ์แบรนด์ และผลิตภัณฑ์สมุนไพรเชิงสร้างสรรค์บนฐานนิเวศวัฒนธรรมท้องถิ่น โดยมีความพึงพอใจรวมในระดับดี มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.08 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.57
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชัยรัตน์ อัศวางกูร. (2548). ออกแบบให้โดนใจ: คู่มือการออกแบบบรรจุภัณฑ์สำหรับผู้ประกอบการและนักออกแบบ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพัฒนาอุตสาหกรรมสนับสนุน กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม.
น้ำฝน ใจดี และคณะ. (2566). การออกแบบและพัฒนาแบรนด์เพื่อสร้างอัตลักษณ์และเพิ่มคุณค่าถ่านชีวมวลอัดแท่งของวิสาหกิจชุมชนหนองเลงพัฒนา จังหวัดชลบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(10), 350-363.
นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (ฉบับที่ 13). (2565). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 139 ตอนพิเศษที่ 258 ง หน้า 12 (1 พฤศจิกายน 2565).
มะยุรีย์ พิทยเสนีย์ และพิชญาภา ยวงสร้อย. (2564). การคิดเชิงออกแบบ: ครูนวัตกรวิถีใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎลําปาง, 10(2), 190-199.
ยศไกร ไทรทอง และคณะ. (2564). การศึกษาการออกแบบเรขศิลป์บนบรรจุุภัณฑ์สินค้าที่ระลึกสไตล์ไทยโดยใช้แนวคิดต้นแบบตราสินค้าในบริบทวัฒนธรรมไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 9(1), 12-26.
วัชรินทร์ จรุงจิตสุนทร. (2548). หลักการและแนวคิดการออกแบบผลิตภัณฑ์. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: แอ๊ปป้า พริ้นติ้ง กรุ๊ป.
ศิริวัฒน์ สาระเขตต์ และคณะ. (2565). แผนที่ศิลปะโคราช. วารสารมหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล, 35(2), 82-96.
เอกพงษ์ ตรีตรง. (2561). โครงการสร้างสรรค์ศิลปะร่วมสมัยเพื่อต่อยอดทุนทางวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: เอส โอ ฟลู พริ้นติ้ง เซอร์วิส.
Duncan, T. R. (2002). IMC: Using advertising and promotion to build brands. New York: McGraw hill.
Keller, K. L. (2008). Strategic brand management, Eaglewood Cliffs. New Jersey: Prentice Hall.
Kotler, P. (2003). Marketing management: Analysis planning, implementation, and control. New Jersey: Prentice Hall.