การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัด สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลัก 3 ประการ 1) ศึกษาองค์ประกอบตัวบ่งชี้สมรรถนะของผู้นำทางวิชาการ ของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน 2) พัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะทางวิชาการ สำหรับผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก และ 3) ตรวจสอบความสอดคล้องของโมเดลโครงสร้างตัวบ่งชี้สมรรถนะที่พัฒนาขึ้น กับข้อมูลเชิงประจักษ์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐานและการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (CFA) การวิจัยแบ่งออกเป็น 3 ระยะ คือ 1) ศึกษาองค์ประกอบสมรรถนะภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก จากแนวคิด ทฤษฎี งานวิจัยทั้งในและต่างประเทศ สัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ 9 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูล เพื่อตรวจสอบยืนยันองค์ประกอบตัวบ่งชี้ในการพัฒนาต่อไป 2) พัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะภาวะผู้นำทางวิชาการ ศึกษาทฤษฎีงานวิจัยเพิ่มเติม ไปกำหนดองค์ประกอบหลักและย่อย นิยามศัพท์ และ 3) ทดสอบความสอดคล้องของโมเดลตัวบ่งชี้กับข้อมูลเชิงประจักษ์ และด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (CFA) พบว่า 1) ศึกษาองค์ประกอบสมรรถนะภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน มี 5 องค์ประกอบหลัก 18 สมรรถนะ 80 ตัวบ่งชี้ ประเมินสมรรถนะ 3 วิธี ได้แก่ สัมภาษณ์ ใช้คณะผู้เชี่ยวชาญ และเลือกจากรายการสมรรถนะ 2) พัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะของภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็ก มีการพัฒนาตัวบ่งชี้ 80 ตัว กระบวนการพัฒนาจากการศึกษาหลักการ แนวคิด ทฤษฎี งานวิจัยที่เกี่ยวข้องทั้งในและต่างประเทศ เพื่อกำหนดองค์ประกอบหลักและองค์ประกอบย่อย นิยามศัพท์ที่เกี่ยวข้องผ่านกระบวนการ 6 ขั้นตอน และ 3) การตรวจสอบความสอดคล้องของโมเดลโครงสร้างตัวบ่งชี้สมรรถนะภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็กกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีโมเดลมีความสอดคล้องดี โดยมีองค์ประกอบหลัก 5 ประการ องค์ประกอบย่อย 18 ประการ ตัวบ่งชี้ 80 ตัว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
บันลือ พฤกษะวัน. (2536). วรรณกรรมเด็ก. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิชจำกัด.
ประสิทธิ์ เขียวศรี และคณะ. (2548). รูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารการศึกษาขั้นพื้นฐาน. สถาบันพัฒนาครูคณาจารย์และบุคลากรทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.
สถาบันทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติ (องค์การมหาชน). (2564). รายงานผลการทดสอบทางการศึกษาระดับชาติขั้นพื้นฐาน (O-NET) ปีการศึกษา 2564. เรียกใช้เมื่อ 20 สิงหาคม 2565 จาก http://www.niets.or.th/th/.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2556). นโยบายสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน ปีงบประมาณ พ.ศ. 2557. กรุงเทพมหานคร: สำนักนโยบายและแผนการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สุเทพ พงศ์ศรีวัฒน์. (2553). ภาวะผู้นำ: แนวคิดและทฤษฎี. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Debevoise, W. (1984). Synthesis of research on the principal as instructional leader. Educational Leadership, 41(5), 14-20.
Hallinger, P. (1992). “The evolving role of American principals: From managerial to instructional to transformational leader,”. Journal of Educational, Administration, 30(3), 35-48.
Hopkins, D. et al. (1997). Understanding the school’s capacity for development. School leadership and management, 17(3), 401-411.
Jazzer, M. & Algozzine, B. (2007). Keys to successful 21th century educational leadership. Boston: McGrow-Hill.
Reitzug, U. C. (1997). Images of principal instructional leadership. from super-vision to collaborative inquiry, 31(2), 324-343.
Spillane, J. P. et al. (2003). Towards a theory of leadership practice. Journal of Curriculum Studies, 36(1), 3-34.
Wildy, H. & Dimmock, C. (1993). Instructional leadership in primary and secondary school. Journal of Educational Administration, 31(21), 43-61.
