การสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อสร้างองค์กรดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาทักษะการสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 2) ศึกษาวิธีการสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และ 3) แนวทางการสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อสร้างองค์กรดิจิทัล เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกจากผู้นำองค์กรหรือผู้ที่เกี่ยวข้องจากองค์กรที่ได้รับรางวัลท้องถิ่นดิจิทัล ปี 2564 จำนวน 4 แห่ง คือ เทศบาลเมืองแสนสุข องค์การบริหารส่วนตำบล
ปางหมู เทศบาลเมืองป่าตอง และองค์การบริหารส่วนตำบลบ้านน้อยซุ้มขี้เหล็ก จำนวน 40 คน ผลการวิจัยพบว่า ทักษะการสื่อสารที่หลากหลาย โดยเฉพาะการสื่อสารแบบสองทางและการสร้างความเข้าใจร่วมกัน เป็นปัจจัยสำคัญ
ที่ทำให้ผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสามารถขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงสู่องค์กรดิจิทัลได้สำเร็จ นอกจากนี้
การเป็นแบบอย่างที่ดีในการใช้เทคโนโลยีของผู้นำมีส่วนสำคัญในการสร้างแรงบันดาลใจให้กับบุคลากรในองค์กร ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่า วิธีการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพ ส่งผลให้การเปลี่ยนแปลงสู่องค์กรดิจิทัลเป็นไปอย่างราบรื่น และทำให้องค์กรสามารถตอบสนองความต้องการของประชาชนได้อย่างรวดเร็ว เกิดการมีส่วนร่วมของประชาชนในการตัดสินใจ และสร้างความเชื่อมั่นในความโปร่งใสของภาครัฐ สรุปได้ว่า การสื่อสารของผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงสู่องค์กรดิจิทัล ซึ่งจะส่งผลดีต่อทั้งองค์กรและประชาชน อย่างไรก็ตาม การศึกษาครั้งนี้ยังจำกัดอยู่ที่องค์กรที่ได้รับรางวัล อาจมีความจำเป็นต้องศึกษาเพิ่มเติมในกลุ่มองค์กรที่ยังไม่ประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนแปลงสู่ดิจิทัล เพื่อหาปัจจัยที่เป็นอุปสรรคและแนวทางในการแก้ไขปัญหา
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จันทร์จิรา เหลาราช. (2565). ต้นแบบของการปรับเปลี่ยนสู่องค์กรดิจิทัล. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 32(2), 172-185.
จำลักษณ์ ขุนพลแก้ว. (2561). 4 หัวใจสำคัญเพื่อพัฒนาองค์กรไปสู่องค์กรดิจิทัล (Digital Organization). เรียกใช้เมื่อ 1 ธันวาคม 2565 จาก https://www.oknation.net/post/detail/634f9a78eb999a566a7ade0e
ชูชาติ พุทธลา และกนกอร สมปราชญ์. (2561). องค์ประกอบของภาวะผู้นำทางดิจิทัลสำหรับบริหารโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจังหวัดหนองบัวลำภู. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ธีระ กุลสวัสดิ์. (2553). เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการบริหาร. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด เวิล์ดเทรด ประเทศไทย.
นันทะ บุตรน้อย และคณะ. (2563). ผลกระทบของการปรับเปลี่ยนสู่การเป็นองค์กรดิจิทัลต่อการพัฒนาการบริการสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. เรียกใช้เมื่อ 1 ธันวาคม 2565 จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/colakkujournals/article/view/246201/168826
ประพันธ์ คชแก้ว และนัยนา เกิดวิชัย. (2562). นวัตกรรมการบริหารองค์การในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร. มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 5(1), 131-142.
ภวัต พัฒนนิภากร และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2562). บทบาทองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสู่ไทยแลนด์ 4.0. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 4(1), 1-20.
ยงยุทธ นุฤทธิ์มนตรี และคณะ. (2565). ภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารในองค์กร. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย, 12(4), 186-206.
วัชรพจน์ ทรัพย์สงวนบุญ และคณะ. (2563). การเปลี่ยนผ่านทางดิจิทัลเพื่อยกระดับความสามารถทางการแข่งขันองค์กร กรณีศึกษาธุรกิจอาหารและเครื่องดื่ม. วารสารเกษตรศาสตร์ธุรกิจประยุกต์, 14(20), 25-44.
สมบัติ บุญเลี้ยง และคณะ. (2555). ลักษณะภาวะผู้นําที่ดีในการบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 29(2), 97-112.
สราวุธ นาแรมงาม. (2561). ผู้นำกับการขับเคลื่อนนโยบายประเทศไทย 4.0. กรุงเทพมหานคร: กรมควบคุมมลพิษ.
สายพิณ ปั้นทอง. (2563). กลยุทธ์การจัดการรูปแบบการทำสงานเพื่อการพัฒนาสู่องค์กรยุคใหม่ใน งานประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 12 (หน้า 1401 - 1407). นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล (องค์การมหาชน). (2564). โครงการขับเคลื่อนการพัฒนาท้องถิ่นดิจิทัล 2564 ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ ด้วยผลงานสุดยอดนวัตกรรมจากหน่วยงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่เข้าร่วมนำเสนอจากทั่วประเทศ. เรียกใช้เมื่อ 21 กันยายน 2564 จาก https://www.dga.or.th/document-sharing/dga-news/67222/
สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล (องค์การมหาชน). (2565). แผนพัฒนารัฐบาลดิจิทัลของประเทศไทย พ.ศ. 2566 - 2570. เรียกใช้เมื่อ 21 มิถุนายน 2565 จาก https://www.dga.or.th/policy-standard/policy-regulation/dga-019/dga-027/dg-plan-2566-2570/
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566 - 2570). กรุงเทพมหานคร: สํานักนายกรัฐมนตรี.
สุภาภรณ์ สีสุพรรณ์ และอจิรภาส์ เพียรขุนทด. (2565). การปรับตัวเพื่อเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงเป็นองค์กรดิจิทัลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(8), 246-264.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2559). ทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ระเบียงทอง.
อภินันท์ จันตะนี และประพันธ์ แสงทองดี. (2565). วัฒนธรรมองค์กรในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม, 2(1), 52-62.
อรณิชชา ทศตา และคณะ. (2558). การศึกษาความคาดหวังของประชาชนที่มีต่อภาวะผู้นำของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดนครราชสีมา. ใน การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ “สร้างสรรค์และพัฒนาเพื่อก้าวหน้าสู่ประชาคมอาเซียน” ครั้งที่ 2 (หน้า 539 - 545). นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.
ออระญา ปะภาวะเต และบุญชม ศรีสะอาด. (2564). แนวทางการพัฒนาภาวะผู้นำยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 2. Journal of Modern Learning Development, 6(4), 191-200.
Bachtiar, A. et al. (2023). The role of leadership in digital transformation management in organisations. Jurnal Minfo Polgan, 12(1), 1306-1314.
Bochel, H. & Bochel, C. (2010). Local political leadership and the modernization of local government. Local Government Studies, 36(5), 723-737.
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology. MIS Quarterly, 13(3), 319-340.
Goldsmith, M. & Larsen, H. (2004). Local political leadership: Nordic style. International Journal of Urban and Regional Research, 28(1), 121-133.
Mihu, C. et al. (2023). Drivers of digital transformation and their impact on organizational management. Studies in Business & Economics, 18(1), 149-170.
Oktaysoy, O. et al. (2022). A study on digital leadership scale adaptation. International Journal of Organizational Leadership, 11(4), 407-425.
Philippart, M. H. (2022). Success Factors to Deliver Organizational Digital Transformation: A Framework for Transformation Leadership. Journal of Global Information Management (JGIM), 30(8), 1-17.
Rogers, E. M. (1995). Diffusion of innovations. (4th ed.). New York: Free Press.
Schermerhorn, J. R. (2005). Management. (8th ed.). New York: John Wiley & Sons.
