การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมือง สำหรับประชาชนจังหวัดเลย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบของการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชน 2) วิเคราะห์กระบวนการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชน และ 3) นำเสนอรูปแบบการบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชนจังหวัดเลย เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ กลุ่มนักวิชาการด้านพระพุทธศาสนาและด้านรัฐศาสตร์ กลุ่มสื่อสารมวลชน กลุ่มสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรหรือผู้ทรงคุณวุฒิ และกลุ่มผู้นำท้องถิ่น จำนวน 28 คน เลือกแบบเจาะจง และการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนผู้มีสิทธิในการเลือกตั้งในจังหวัดเลยทั้ง 4 เขต มีอายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย จำนวน 400 คน เครื่องมือวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างและแบบสอบถาม เก็บข้อมูลวิจัย ด้วยการสัมภาษณ์ และแจกแบบสอบถาม สถิติการวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบของการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชน แบ่งออกเป็น 4 ด้าน คือ 1.1) ด้านรู้เข้าใจหลักการส่งสาร 1.2) ด้านรู้เท่าทันข้อมูลเนื้อหา 1.3) ด้านรู้เลือกใช้สื่อหรือช่องทางหลากหลาย และ 1.4) ด้านรู้คิดวิเคราะห์แยกแยะอย่างมีวิจารณญาณ 2) กระบวนการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชน โดยรวมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย 3.75 เมื่อพิจารณารายด้าน ด้านผู้รับสาร มีระดับความคิดเห็นสูงที่สุด ค่าเฉลี่ย 3.84 ด้านสื่อหรือช่องทาง ค่าเฉลี่ย 3.81 ด้านสาร ค่าเฉลี่ย 3.72 และด้านผู้ส่งสาร ค่าเฉลี่ย 3.61 ตามลำดับ และ 3) รูปแบบการบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองสำหรับประชาชนจังหวัดเลย ตามหลักสังคหวัตถุ 4 คือ 3.1) ทาน (การให้) 3.2) ปิยวาจา (วาจาเป็นที่รัก) 3.3) อัตถจริยา (การประพฤติประโยชน์) และ 3.4) สมานัตตตา (การวางตนสม่ำเสมอ)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรีฑา คงพยัคฆ์. (2563). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาธารณะของเทศบาลตำบลจันดี อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 29-41.
กาญจนา แก้วเทพ. (2547). สื่อสารมวลชน: ทฟษฎีและแนวทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
จุฑาพล เมตตาสัตย์. (2556). การสื่อสารทางการเมืองผ่านการตลาดทางการเมือง ของนายชูวิทย์ กมลวิศิษฏ์: ศึกษากรณีการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม 2554. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาชาวิชาสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.
ชัยนัท สุขไชยะ. (2562). การสื่อสารทางการเมืองไทยผ่านสื่อสังคมออนไลน์ กรณีศึกษาเฟซบุ๊กเพจ SUTHEP THAUGSUBAN (สุเทพ เทือกสุบรรณ) ช่วงเวลา 31 ตุลาคม 2556 ถึง 22 พฤษภาคม 2557. วารสาร มมร วิชาการล้านนา, 8(1), 32-39.
เชือก โชติช่วย. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารของรัฐบาลพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา. วารสารรัชต์ภาคย์, 11(24), 211-223.
นิเทศ สนั่นนารี. (2561). การสื่อสารเชิงพุทธเพื่อสร้างความปรองดองในสังคม. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 5(1), 159-178.
พระครูธรรมธรบุญเที่ยง พุทฺธสาวโก (ลักษณ์พลวงค์). (2564). การบูรณาการหลักพุทธธรรมกับการสื่อสารทางการเมืองเพื่อเสริมสร้างความสมานฉันท์. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2550). วิเคราะห์ข้อมูลวิจัย 1. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2560). ครู การเมือง ความคิด ชีวิต และผลงาน ของ ศ.ดร.ลิขิต ธีรเวคิน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สงุ่น ตรีสุขี. (2559). การบูรณาการหลักสังคหวัตถุกับการบริหารการประปานครหลวง ภาค 1. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา. มหาวิยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุดารัตน์ เกยุราพันธุ์. (2561). พุทธวิธีเชิงบูรณาการแก้ปัญหาความขัดแย้งในการเมืองไทยปัจจุบัน. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 14(2), 66-67.
สุมาลี บุญเรือง. (2562). สภาพทั่วไปและปัญหาอุปสรรคการตื่นตัวทางการเมืองของประชาชนในระบอบประชาธิปไตยที่มีผลต่อการเลือกตั้งทั่วไป. วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 4(3), 61-74.
สุรพล สุยะพรหม. (2562). การสื่อสารทางการเมืองของพระเทพปฏิภาณวาที (เจ้าคุณพิพิธ): ศึกษาในช่วงเวลา พ.ศ. 2540 - 2560. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.
