รูปแบบการจัดการพื้นที่เพื่อส่งเสริมกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจสารัตถะและองค์ประกอบของการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร 2) ออกแบบความสัมพันธ์ระหว่างกายภาพกับเรื่องราวประวัติศาสตร์ของพื้นที่เพื่อการท่องเที่ยววัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร และ 3) รูปแบบการจัดการพื้นที่เพื่อส่งเสริมกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ของวัดประยุรวงศาวาสวรวิหาร เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาจากตำรา หนังสือ และเอกสารหลักฐานทางประวัติศาสตร์ทั้งด้านบุคคลและโบราณสถานและวัตถุของวัดประยุรวงศาวาส เน้นด้านประวัติศาสตร์ วิเคราะห์เชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) วัดประยุรวงศาวาสเป็นวัดที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์และศิลปวัฒนธรรม มีสถานที่สำคัญ ได้แก่ พระบรมธาตุมหาเจดีย์ พระอุโบสถ พระวิหารพระพุทธนาค และเขามอ
ซึ่งสะท้อนถึงการผสมผสานทางศิลปะไทยและจีน 2) การออกแบบวัดประยุรวงศาวาสวรวิหารสะท้อนความสัมพันธ์ ระหว่างกายภาพและประวัติศาสตร์ผ่านองค์ประกอบที่โดดเด่น ได้แก่ พระบรมธาตุมหาเจดีย์ เป็นพระเจดีย์องค์ใหญ่ทรงกลม สัณฐานรูปโอคว่ำ สูง 60.525 เมตร ฐานล่างส่วนนอกวัดโดยรอบได้ 162 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง
50 เมตร มีช่องคูหาเรียงรายล้อมรอบชั้นล่างพระเจดีย์องค์ใหญ่ 45 คูหา ชั้นบนถัดจากช่องคูหาขึ้นไปมีพระเจดีย์เล็ก 18 องค์ เรียงรายพระเจดีย์องค์ใหญ่ แสดงถึงการเชื่อมโยงการก่อสร้างในยุคนั้น และ 3) รูปแบบการจัดการพื้นที่ของวัดประยุรวงศาวาส วรวิหาร เน้นการบูรณะและอนุรักษ์โบราณสถานสำคัญ เพื่อรักษาความงดงามและความปลอดภัยสำหรับนักท่องเที่ยว การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวภายในวัดถูกออกแบบให้ผู้เยี่ยมชมได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ผ่านป้ายข้อมูลและแผนที่ที่ชัดเจน การบรรยายประวัติศาสตร์และเทศกาลเพื่อเพิ่มความน่าสนใจ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือการตรวจประเมินเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). แนวทางการดำเนินงานโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา ปี 2557. กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2558 - 2560. กรุงเทมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
เขมิกา ธีรพงษ์. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้วยการออกแบบประสบการณ์. วารสารศิลปกรรมสาร, 13(1), 1-15.
จักรพันธ์ พรมฉลวย. (2567). การบูรณาการทุนทางวัฒนธรรมสู่การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว ชุมชนชายทะเลคลองด่าน อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 7(2), 100-114.
ธนวรรษ ดอกจันทร์ และคณะ. (2567). ศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวพระตำหนักคำหยาดสู่การเป็นแหล่งท่องเที่ยว เชิงประวัติศาสตร์ภายใต้การมีส่วนร่วมของชุมชน. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 19(68), 11-18.
นฤมล ญาณสมบัติ และเมธารัตน์ จันตะนี. (2566). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อำเภอท่าเรือ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา: 117 ปี ประพาสต้นนครน้อยของพระพุทธเจ้าหลวง. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 12(5), 205-219.
พรรณปพร จันทร์ฉาย และอนามัย ดำเนตร. (2567). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์กับการมูเตลูในประเทศไทย. วารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล, 10(2), 117-185.
พัชรินทร์ สมบูรณ์ และภัครดา เกิดประทุม. (2567). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์อยุธยาเมืองมรดกโลก. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย, 8(3), 1507-1522.
ลลิตา พิมรัตน์. (2564). ภาษาอังกฤษเพื่อการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(3), 899-910.
ศุภลักษ์ ฉินตระกาล และคณะ. (2565). การพัฒนากลยุทธ์การตลาดด้านการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อำเภอเมืองกาญจนบุรี จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี, 11(2), 242-254.
อภิญญา ปาละวงค์ และใกล้รุ่ง พรอนันต์. (2566). การจัดการโซ่อุปทานสำหรับการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ บริเวณรอบอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและวิศวกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 5(1), 102-144.
