การศึกษาสภาพปัญหาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์

Main Article Content

ทาริกา วัชโรทัย
ปรวัน แพทยานนท์
นพดล อินจันทร์

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสภาพปัญหาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1) บัณฑิตครูนาฏศิลป์ ใช้สุ่มแบบหลายขั้นตอน 285 คน 2) อาจารย์นิเทศก์ประจำหลักสูตรสาขานาฏศิลป์ศึกษา ใช้การคัดเลือกแบบเจาะจง 4 คน 3) อาจารย์เทคโนโลยีดิจิทัลประจำหลักสูตรนาฏศิลป์ ใช้การคัดเลือกแบบเจาะจง 4 คน 4) ครูพี่เลี้ยงนักศึกษาครูนาฏศิลป์จาก ใช้การเลือกตามสะดวก 4 คน 5) นักศึกษาครูนาฏศิลป์ ชั้นปริญญาตรีปีที่ 4 ใช้การเลือกตามสะดวก 13 คน และ 6) บัณฑิตครูนาฏศิลป์ ใช้เกณฑ์ในการเลือกกลุ่มตัวอย่าง 13 คน เครื่องมือการวิจัย ด้านสมรรถนะและคุณลักษณะที่พึงของบัณฑิต ได้แก่ แบบประเมินตนเองของบัณฑิตครูนาฏศิลป์ ด้านสภาพปัญหาด้านทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์อาจารย์นิเทศก์ประจำหลักสูตรสาขานาฏศิลป์ศึกษา แบบสัมภาษณ์อาจารย์เทคโนโลยีดิจิทัลประจำหลักสูตรนาฏศิลป์ศึกษา แบบสัมภาษณ์ครูพี่เลี้ยงนักศึกษาครูนาฏศิลป์ แบบสัมภาษณ์นักศึกษาครูนาฏศิลป์ ผลการวิจัยพบว่า การประเมินตนเองของบัณฑิตครูนาฏศิลป์ ค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ ด้านความสามารถใช้เทคโนโลยีดิจิทัล หรือ เทคโนโลยีดิจิทัลด้านการศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ มีค่าเฉลี่ย 3.81 อยู่ในระดับมาก นักศึกษาครูนาฏศิลป์ยังขาดทักษะดิจิทัลที่จำเป็นต่อการประกอบวิชาชีพ ทั้งในด้านการประยุกต์ใช้เพื่อการเรียนรู้ การจัดการเรียนการสอน การสร้างสรรค์ผลงาน และการวิจัย สาเหตุของปัญหา ได้แก่ หลักสูตรที่ยังขาดการบูรณาการทักษะดิจิทัลอย่างเป็นระบบ ศักยภาพของครูผู้สอนที่ยังไม่เพียงพอ และกิจกรรมการเรียนรู้ที่ยังไม่ส่งเสริมการพัฒนาทักษะดิจิทัลอย่างเต็มที่ กิจกรรมเสริมหลักสูตรก็ยังไม่ครอบคลุมและไม่สามารถตอบสนองความต้องการในการพัฒนาทักษะดิจิทัลของนักศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วัชโรทัย ท., แพทยานนท์ ป., & อินจันทร์ น. (2024). การศึกษาสภาพปัญหาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(12), 211–222. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/279184
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กณิชชา ศิริศักดิ์. (2559). การวิจัยหลักสูตรวิชาชีพครูเพื่อพัฒนาแนวทางการส่งเสริมสมรรถนะดิจิทัล. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิธีวิทยาการวิจัยทางการศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กรณัฏฐ์ ฐิตากรพงศ์สถิต และคณะ. (2565). สภาพความต้องการจำเป็นและแนวทางพัฒนาทักษะดิจิทัลของครูเพื่อส่งเสริมการจัดการเรียนการสอนในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษามุกดาหาร. วารสารรัชต์ภาคย์, 16(47), 189-206.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ 2542. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.

ดนุลดา จามจุรี. (2563). การออกแบบการเรียนรู้สำหรับผู้เรียน Gen Z. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโวฒ.

นิศารัตน์ ชื่นใจ และกาญจน์ เรืองมนตรี. (2564). การพัฒนาโปรแกรมเสริมสร้างทักษะการจัดการเรียนรู้ในยุคดิจิทัลของครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษามหาสารคาม. วารสาบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 4(3), 101-115.

ประวีนา เอี่ยมยี่สุ่น. (2559). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูของนักศึกษาคณะศิลปศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ ครั้งที่ 1, (หน้า 796-806). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.

พิรดา ผาคำ และคณะ. (2564). แนวทางการส่งเสริมสมรรถนะดิจิทัลของนักศึกษาระดับปริญญาตรีคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในยุคการศึกษา 4.0. วารสารบัณฑิตวิจัย JOURNAL OF GRADUATE RESEARCH, 12(2), 119-131.

สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. (2564). แผนพัฒนาสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ พ.ศ. 2560 - 2564 (ประจำปีงบประมาณ 2564). นครปฐม: สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม.

สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). ประกาศคณะกรรมการการอุดมศึกษา เรื่อง แนวทางการปฏิบัติตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติเกี่ยวกับสมรรถนะดิจิทัลสำหรับคุณวุฒิระดับปริญญาตรี. เรียกใช้เมื่อ 9 ตุลาคม 2565 จาก https://cur-das.wu.ac.th/backEnd/myfile/attEdustandard/3,2,23_Digital%20competencies%20for%20undergraduate%20qualifications.pdf.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). การพัฒนากลไกขับเคลื่อนระบบการผลิตและพัฒนาครูสมรรถนะสูงสำหรับประเทศไทย 4.0. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.

อาจารย์นิเทศก์ประจำหลักสูตรสาขานาฏศิลป์ศึกษาคนที่ 1. (10 ก.ย. 2566). สภาพปัญหาด้านทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์. (ทาริกา วัชโรทัย, ผู้สัมภาษณ์)

AIS Academy. (2565). AIS Academy เชิญชวนคุณครูทุกระดับชั้น ร่วมยกระดับ EdTech ของไทยให้ก้าวไปอีกขั้นกับโครงการ “The Educators Thailand”. เรียกใช้เมื่อ 9 ตุลาคม 2565 จาก https://www.facebook.com/AISAcademyforThais/posts/pfbid04mfDNz4H4eTLC8eRup1cd2Eig18CF6sp5fjYhCJCUcygDYdoKT4jgHLs2te6AZPhl

Kommon. (2563). แพลตฟอร์มออนไลน์ ภูมิทัศน์ใหม่ของการเรียนรู้. เรียกใช้เมื่อ 8 กันยายน 2565 จาก https://www.thekommon.co/online-learning-platform-lifelonglearningfocus/

Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.