การพัฒนากลยุทธ์การตลาดเพื่อเพิ่มขีดความสามารถทางการแข่งขัน ของผู้ประกอบการผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวน จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพตลาดผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวนและพฤติกรรมผู้บริโภคของผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวน ภายในและภายนอกพื้นที่จังหวัดนครศรีธรรมราช 2) พัฒนากลยุทธ์การตลาด และ 3) พัฒนาช่องทางการตลาดผู้ประกอบการผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวนจังหวัดนครศรีธรรมราช ใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลักกลุ่มแรก คือ ผู้ประกอบการธุรกิจปลาใส่อวน 18 คน จากผู้ประกอบการ 11 กลุ่ม กลุ่มที่สอง คือ ผู้บริโภคกลุ่มเป้าหมาย สัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลหลักกลุ่มผู้บริโภคกลุ่มเป้าหมาย 20 คน ใช้การเลือกตัวอย่างแบบเจาะจงนำข้อมูลที่ได้มาพัฒนากลยุทธ์การตลาด และช่องทางการตลาด โดยกระบวนการกลุ่มย่อยแบบมีส่วนร่วมของชุมชน ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มเป้าหมายหลักของผู้ประกอบการผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวนจังหวัดนครศรีธรรมราช จะเป็นเพศหญิงที่มีครอบครัว โดยส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่มีความรับผิดชอบเรื่องการทำอาหารหรือการเตรียมอาหารให้กับครอบครัวของตนเอง 2) ปัญหาหลักของผู้ประกอบการผู้ผลิตปลาใส่อวน จังหวัดนครศรีธรรมราช คือการรับรู้ของผู้บริโภคที่ไม่รู้จักผลิตภัณฑ์ปลาใส่อวน หรือรู้จักภาพจำที่เป็นอาหารที่ไม่มีมาตรฐานเรื่องการผลิตจึงจำเป็นต้องปรับในภาพจำและสื่อสารของธุรกิจ 3) โอกาสทางธุรกิจ จะให้ความสำคัญในเรื่องของรสชาติ ซึ่งปลาใส่อวนมีเอกลักษณ์เฉพาะ คือ มีรสชาติเข้มข้นจัดจ้าน กลยุทธ์การตลาดที่พัฒนาจะเป็น 3.1) การตลาดแบ่งส่วนตลาด การกำหนดตลาดเป้าหมาย และการวางตำแหน่งผลิตภัณฑ์ 3.2) กลยุทธ์การสร้างและสื่อสารแบรนด์ และ 3.3) การตลาดเชิงเนื้อหา ทั้งในส่วนของการสรร้างเนื้อหาที่สอดคล้องกับแบรนด์ และมีรูปแบบเหมาะสมในแต่ละช่องทาง โดยพัฒนาช่องทางการตลาดควบคู่ใช้ช่องทางโซเชียลมีเดีย และร้านค้าเป็นหลัก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เจษฎา ร่มเย็น และคณะ. (2563). กลยุทธ์ส่วนประสมทางการตลาดที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อ “ปลาใส่อวน” ของผู้บริโภคในจังหวัดนครศรีธรรมราช. Journal of Buddhist Anthropology, 5(12), 90-106.
เมธาวี จำเนียร และคณะ. (2566). การศึกษาอัตลักษณ์ปลาใส่อวนจังหวัดนครศรีธรรมราชเพื่อการสื่อสารแบรนด์. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 16(4), 112-123.
จําเนียร จวงตระกูล และนวัสนันท์ วงศ์ประสิทธิ์. (2562). การวิเคราะห์เนื้อหาในการวิเคราะห์ข้อมูลการวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารสมาคมรัฐประศาสนศาสตร์แห่งประเทศไทย, 1(2), 9-22.
ชลกาญจน์ สถะบดี. (2563). กลยุทธ์การตลาดเพื่อเพิ่มศักยภาพผลิตภัณฑ์ชุมชนศิลปะประดิษฐ์และของที่ระลึกเซรามิคโดยใช้ภูมิปัญญาแบบผสมผสานด้วยแบบจำลองธุรกิจ. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(1), 174-193.
ณฐาพัชร์ วรพงศ์พัชร์ และคณะ. (2563). แนวทางการพัฒนาการตลาดดิจิทัลสําหรับกลุ่มวิสาหกิจชุมชนบ้านโฉนดชุมชนคลองโยง-ลานตากฟ้าจังหวัดนครปฐม. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 6(2), 115-127.
ดารินทร์ คำพันธ์ และสุจิตรา เปลี่ยนรุ่ง. (2565). การสื่อสารอัตลักษณ์สินค้ากระเป๋าโอทอปของกลุ่มผู้ผลิตและผู้ประกอบการ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 16(1), 44-68.
นวรัตน์ นิธิชัยอนันต์ และทำนอง ชิดชอบ. (2565). แนวทางการพัฒนาธุรกิจชุมชนเพื่อเสริมสร้างศักยภาพและความเข้มแข็งในการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนให้เกิดความมั่นคงและยั่งยืนกรณีศึกษา: ธุรกิจชุมชนอำเภอกาบเชิง จังหวัดสุรินทร์. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 17(59), 84-92.
ปิยะวรรณ คุ้มญาติ. (2567). อิทธิพลของความสามารถของการเป็นผู้ประกอบการและการอยู่รอดของธุรกิจต่อความยั่งยืนของกิจการ: หลักฐานจากการประกอบกิจการการเกษตรเชิงพาณิชย์ในภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยนครพนม, 14(1), 34-47.
รัตน์มณี นิลละออ และคณะ. (2564). การตลาดเชิงเนื้อหาที่หยาบคายโดยอาศัยความพึงพอใจส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภคบนสังคมออนไลน์ในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยแม่โจ้, 3(1), 57-73.
สาวิตรี พรหมสิทธิ์. (2562). รูปแบบการทําการตลาดเชิงเนื้อหาของเฟซบุ๊กแฟนเพจวงใน. วารสารการสื่อสารมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 3(1), 22-44.
Onwuegbuzie, A. & Leech, N. L. (2007). Sampling designs in qualitative research: Making the sampling process more public. The Qualitative Report, 12(2), 238-254.
