การสื่อสารเพื่อการท่องเที่ยวตามนโยบายคุณภาพและความยั่งยืน ของชุมชนต้นแบบบ้านริมคลอง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) การออกแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวตามนโยบายคุณภาพและความยั่งยืนของชุมชนต้นแบบบ้านริมคลอง 2) การใช้สื่อการท่องเที่ยวตามนโยบายคุณภาพและความยั่งยืนของชุมชนต้นแบบบ้านริมคลอง และ 3) แนวทางการพัฒนาการออกแบบกิจกรรม และการใช้สื่อการท่องเที่ยวตามนโยบายคุณภาพและความยั่งยืนของชุมชนต้นแบบบ้านริมคลอง เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลัก 16 คน โดยเลือกแบบเจาะจง ผู้ที่มีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้ ได้แก่ ผู้นำชุมชน/ทีมปฏิบัติการในพื้นที่ผู้นำเครือข่าย นักวิชาการสื่อสารท่องเที่ยว นักท่องเที่ยว วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการสร้างข้อสรุป ผลการวิจัยพบว่า 1) การออกแบบกิจกรรมการท่องเที่ยว ประกอบด้วย 1.1) การสืบค้นให้ได้เรื่องราว โดยที่กิจกรรมมีการออกแบบมาจากพื้นฐานของทุนวัฒนธรรม บอกเล่าประวัติของชุมชนวิถีชิวิตริมคลอง สัมผัสชีวิตที่มีเศรษฐกิจพอเพียงก่อให้เกิดความน่าสนใจ ในการเรียนรู้ 1.2) การร้อยเรียงเรื่องราวที่สร้างแรงบันดาลใจเพื่อเรียนรู้จากผู้ที่มีประสบการณ์จริง และ 1.3) การกำหนดลีลาความชำนาญพื้นที่ของชุมชนเพื่อสร้างความประทับใจ 2) การใช้สื่อการท่องเที่ยว ได้แก่ 2.1) สื่อกิจกรรมการจักสานใบมะพร้าวสานหมวก สื่อเฉพาะกิจจัดแสดงพิพิธภัณฑ์มะพร้าว 2.2) สื่อบุคคล คือ ประธานวิสาหกิจชุมชนบ้านริมคลอง เป็นสื่อประชาสัมพันธ์ที่สามารถนำข่าวสารของชุมชนไปสู่ผู้รับสารได้โดยตรง และ 2.3) สื่อสังคมออนไลน์ เดิมใช้เพียงสื่อเฟซบุ๊กโดยมีการโพสต์ข้อความ ภาพ และคลิปที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยงของชุมชนอย่างต่อเนื่อง และ 3) แนวทางการพัฒนา - ยกระดับการท่องเที่ยวควรเลือกอย่างสร้างสรรค์ให้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวสะท้อนเอกลักษณ์ท้องถิ่น การใช้สื่อการท่องเที่ยวโดยใช้สื่อที่หลากหลายในการถ่ายทอดข้อความเกี่ยวกับกิจกรรม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กชธมน วงศ์คำ และคณะ. (2563). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืนบ้านดอนบม ตำบลเมืองเก่า อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม.
ถิรดา เอกแก้วนำชัย. (22 ส.ค. 2567). รางวัลชุมชนบ้านริมคลอง. (กชมล พงษ์วัชรนนท์, ผู้สัมภาษณ์)
ประสิทธิ์ สิงหาสิน. (2560). การออกแบบและพัฒนาสื่อประชาสัมพันธ์เทศกาลรับตะวันใหม่ก่อนใครในสยาม.
ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะประยุกต์บัณฑิต สาขาวิชาการออกแบบอุตสาหกรรม. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ปิรันธ์ ชินโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง และวราภรณ์ ปัญญาวดี. (2561). การพัฒนาตัวชี้วัดการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(1), 79-104.
ลัดดาวรรณ ทองใบ. (2562). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยชุมชน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์น เอเซีย, 8(2), 103-112.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 13. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุดแดน วิสุทธิลัษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุพัฒน์ แก้วจันทร์. (2565). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์บนฐานความยั่งยืน. วารสาร มจร.เลยปริทัศน์, 3(1), 70-77.
อุทัย ปริญญาสุทธินันท์. (2560). มุมมองภาวะผู้นํา: กรณีศึกษาของชุมชนทุ่งตําเสา. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 15(2), 37-44.
Booyens, I. & Rogerson, M. R. (2015). Creative Tourism in Cape Town: An Innovation Perspective. Urban Forum, 26(4), 405-424.
Designated Areas for Sustainable Tourism Administration Public Organization. (2018). Creating creative tourism toolkit. Bangkok: BookPlus.
Elkasrawy, S. (2020). Creative cultural tourism in Egypt: Case study of papyrus and pottery. Journal of Heritage Tourism and Hospitality, 14(1), 215-225.
