การสื่อสารเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนในการขับเคลื่อนสภาองค์กรชุมชนต้นแบบด้านนวัตกรรมชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเอง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาการสื่อสารเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนในการขับเคลื่อนสภาองค์กรชุมชนต้นแบบด้านนวัตกรรมชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเองเกี่ยวกับ 1) กระบวนการสื่อสาร 2) การจัดการการสื่อสาร และ 3) กลยุทธ์การสื่อสาร เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลักเกี่ยวข้องโดยตรงกับสภาองค์กรชุมชนต้นแบบ จำนวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์มีโครงสร้าง ผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการการสื่อสาร ประกอบด้วย 1.1) ร่วมคิดค้นหาปัญหา นำเสนอแนวทางแก้ไขและกำหนดกิจกรรม 1.2) ร่วมตัดสินใจจัดทำแผนงานและงบประมาณในการพัฒนา 1.3) ร่วมดำเนินการประชุม ร่วมกิจกรรมและตรวจสอบผลการดำเนินงานตามโครงการ และ 1.4) ร่วมรับประโยชน์ คือ ความสุข เงินรางวัล และการมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น 2) การจัดการการสื่อสาร ประกอบด้วย 2.1) การจัดการองค์ประกอบการสื่อสาร โดยแบ่งการสื่อสารเป็น 3 ระดับ คือ สื่อสารระหว่างบุคคล สื่อสารกลุ่มและสื่อสารสาธารณะ ใช้ภาษาถิ่นที่เข้าใจง่าย โดยสื่อสารแบบเผชิญหน้า สื่อสารสองทาง สื่อลายลักษณ์อักษร สื่อสารผ่านหอกระจายข่ายและโซเชียลเนตเวิร์ค 2.2) การจัดการนโยบายและระบบสื่อสาร ให้ความสำคัญกับการสื่อสารที่ถูกต้อง รวดเร็ว ทันสมัย ผ่านการประชุม โดยมีเกณฑ์ในการเลือกสื่อที่เหมาะสมกับคนแต่ละวัย และ 2.3) ผลการประเมินการจัดการการสื่อสาร พบว่า สภาองค์กรชุมชนสามารถสื่อสารภายในและภายนอกองค์กรได้รวดเร็วขึ้น และ 3) กลยุทธ์การสื่อสารประกอบด้วย 3.1) กลยุทธ์การเลือกใช้สื่อโดยคำนึงถึงวัตถุประสงค์และเลือกสื่อให้เหมาะกับผู้รับ ใช้สื่อบุคคลเพื่อสร้างแรงจูงใจ สื่อประชาสัมพันธ์และสื่อสังคมออนไลน์ และ 3.2) กลยุทธ์การสร้างสารเน้นการให้ความรู้ผ่านสื่ออย่างต่อเนื่องเพื่อจูงใจ เปลี่ยนพฤติกรรมและกระตุ้นการมีส่วนร่วม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤษฎา สุริยวงค์. (2563). การสื่อสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์โดยชุมชนมีส่วนร่วมของจังหวัดเพชรบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์นิเทศศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ดวงพร คำนูณวัฒน์ และคณะ. (2550). บทสังเคราะห์รายงานการวิจัยการสื่อสารเพื่อการเปลี่ยนแปลงสังคม. นนทบุรี: ห้างหุ้นส่วนจำกัดสหพัฒนไพศาล.
ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2551). การสื่อสารประเด็นสาธารณะและการเปลี่ยนแปลงในสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิโรจน์ ศรีหิรัญ. (2564). นวัตกรรมการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวจังหวัดระนอง. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 6(2), 225-236.
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน). (2564). ผลการดำเนินงานประจำปี 2564. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน).
สุวัฒน์ คงแป้น. (2563). 12 ปี สภาองค์กรชุมชน ก้าวไปข้างหน้ากับการพัฒนาคุณภาพชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สำนักประสานเครือข่ายสภาองค์กรชุมชน สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน.
อนุศักดิ์ คงมาลัย และคณะ. (2566). การสื่อสารของเครือข่ายสภาองค์กรชุมชนเพื่อการปฏิรูปประเทศไทยโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 6(4), 1-18.
Berelson, B. & Steiner, G. A. (1964). Human Behavior: An Inventory of Scientific Findings. New York: Harcourt Brace Jovanovich.
Berlo, D. K. (1960). The process of communication: An introduction to theory and practice. New York: Holt, Rinehart and Winston.
Huntington, S. & Nelson, S. (1975). No easy choice: political participation in Developing countries. New York: Harvard University Press.
Incio, F. A. R. et al. (2021). Participatory communication as a key strategy in the construction of citizenship. Linguistics and Culture Review, 5(S1), 890-900.
Jitladdakorn, S. (2008). The comparison between government Organization state enterprises. Bangkok: Prasitpan and printing.
Shannon, C. E. & Weaver, W. (1949). The mathematical theory of communication. United States: The University of Illinois Press.
Smith, R. D. (2002). Strategic planning for public relation. Mahwah, New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
