การสื่อสารทางการเมืองในการแก้ไขปัญหาความเดือดร้อนของประชาชนในพื้นที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรในจังหวัดสกลนคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) สภาพปัญหาการสื่อสารความเดือดร้อนและความต้องการของประชาชนในพื้นที่ 2) กระบวนการสื่อสาร 3) วิธีการสื่อสารผลการดำเนินงาน และ 4) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารในการแก้ปัญหาความเดือดร้อนของประชาชนในพื้นที่ของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรในจังหวัดสกลนคร เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลัก 5 กลุ่ม จำนวน 45 คน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ด้วยวิธีการสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างแล้ววิเคราะห์ข้อมูลด้วยการสร้างข้อสรุป ค้นพบว่า 1) ช่องทางการสื่อสาร
มีหลายช่องทางและสามารถสื่อสารได้เป็นอย่างดี เพราะมีการลงพื้นที่พบปะประชาชนและสื่อสารผ่านกลุ่มไลน์อย่างใกล้ชิด ทำให้สามารถรับรู้ปัญหาต่าง ๆ 2) กระบวนการสื่อสาร สอดคล้องกับแบบแนวคิดการสื่อสาร SMCRของ Berlo มี 2.1) ผู้ส่งสารและผู้รับสาร มีการสลับบทบาทกันระหว่างประชาชนกับสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 2.2) เนื้อหาสาร มี 6 ด้าน คือ ด้านโครงสร้างพื้นฐาน ด้านเศรษฐกิจ ด้านแหล่งน้ำ ด้านสาธารณสุข ด้านสังคมและด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม และ 2.3) ช่องทางการสื่อสาร ขั้นแรก ผ่านแกนนำ การรวมตัวกันทำหนังสือถึงสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ผ่านผู้นำชุมชน ขั้นที่สองสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เสนอไปยังสภาผู้แทนราษฎร การเสนอข้อหารือ ร่างพระราชบัญญัติ ญัตติ และการตั้งกระทู้ถามของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 3) วิธีการสื่อสารผลการดำเนินงาน 3.1) สื่อบุคคล และ 3.2) ใช้สื่อสิ่งพิมพ์ หอกระจายข่าว และวิทยุท้องถิ่น และ 4) แนวทางการพัฒนา 4.1) พัฒนาทีมงานและผู้สนับสนุนให้มีทักษะการสื่อสาร บุคลิกภาพ และการใช้เทคโนโลยีการสื่อสารดิจิทัลให้มีความทันสมัย และ 4.2) ใช้กลยุทธ์การพัฒนาเครือข่าย สร้างความสัมพันธ์ สร้างกิจกรรม และสร้างการรับรู้ ต้องมีการวางแผน ดำเนินการ และประเมินผลอย่างต่อเนื่อง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณัฐกริช เปาอินทร์ และฐาลินี สังฆจันทร์. (2563). กลยุทธ์ในการใช้ประโยชน์และการปลดปล่อยคุณค่าของข้อมูลในยุคดิจิทัลเพื่อเพิ่มพูนการตัดสินใจอย่างมีประสิทธิภาพและศักยภาพการแข่งขันในองค์การ ภาครัฐและภาคเอกชน. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์, 18(2), 59-100.
ณัฐสุดา เวียงอำพล. (2558). สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรของไทย: ประสิทธิภาพและความเป็นตัวแทน. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการปกครอง. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นันทนา นันทวโรภาส. (2557). การสื่อสารทางการเมืองในประชาคมอาเซียน. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 32(3), 133-154.
ประทุม ฤกษ์กลาง. (2555). การประชาสัมพันธ์ทางการเมือง. (พิมพ์ครั้งที่ 8). ปทุมธานี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
พงษ์มนัส ดีอด. (2563). พฤติกรรมการหาเสียงของพรรคการเมือง บนสื่อสังคมออนไลน์: Facebook. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(8), 437-450.
พระมหาณัฏฐพจน์ ขนฺติธโร (ร่องน้อย). (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อการตื่นตัวทางการเมืองของประชาชนใน อำเภอละแม จังหวัดชุมพร. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก หน้า 1 (6 เมษายน 2560).
สุธิดา พัฒนศรีวิเชียร. (2562). กลยุทธ์การใช้สื่อสังคม (Social Media) เพื่อรณรงค์ทางการเมืองในยุคสังคมเครือข่าย. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 29(1), 27-41.
สุระชัย ชูผกา. (2558). สมดุลในการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งระหว่างกลยุทธ์การตลาดทางการเมืองกับกลยุทธ์หัวคะแนนในระบบอุปถัมภ์: ศึกษากรณีการณรงค์หาเสียงเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร 23 ธันวาคม พ.ศ. 2550. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการปกครอง. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เอกกร มีสุข และคณะ. (2563). รูปแบบการสื่อสารผลการดำเนินงานตามนโยบายการพัฒนาท้องถิ่นด้วยเฟซบุ๊กของเทศบาลตำบลเขานิพันธ์อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 4(3), 59-78.
Almond, G. A. & Coleman, J. S. (1960). The Politics of the Developing Area. Princeton: Princeton University Press.
Berlo, K. (1960). The Process of Communication. New York: Hoit, Rinehart and Winston.
Lasswell, H. D. (1960). Mass Communication. Urbana, Illinois: University of Illinois.
Newman, B. I. (1994). The Marketing of the President: Political Marketing as Campaign Strategy. California: Sage Publication Inc.
