การพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาอาหรับโดยใช้กิจกรรมค่ายเป็นฐาน ในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการจัดค่ายภาษาอาหรับที่จัดขึ้นในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ ผลของการจัดกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ และความพึงพอใจของผู้เข้าร่วมกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่างแบ่งเป็น 2 กลุ่ม ดังนี้ 1) กลุ่มที่ใช้แบบสอบถาม ได้แก่ เยาวชนที่เคยเข้าร่วมกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ จำนวน 300 คน และ 2) กลุ่มที่ใช้แบบสัมภาษณ์ ได้แก่ ครูผู้สอน จำนวน 9 คน รวมทั้งหมด 309 คน โดยใช้วิธีเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้วิจัย ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ โดยใช้ Content Analysis ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ มีความชัดเจนและเป็นระบบ มีลำดับขั้นตอน และส่งผลสัมฤทธิ์ที่ดีต่อพัฒนาการของนักเรียนด้านทักษะภาษาอาหรับ โดยเน้นการปฏิบัติแบบสถานการณ์จำลอง เน้นกิจกรรมบทบาทสมมุติ และกิจกรรมเกมส์ ซึ่งผู้เรียนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก กิจกรรมเหล่านี้ส่งผลสัมฤทธิ์ที่ดี และสร้างแรงจูงใจให้นักเรียนอยากมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรม ในขณะที่ผลของกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับ
จัดอยู่ในระดับมาก ( = 4.17) ผู้เรียนมีความเห็นว่ากิจกรรมค่ายภาษาอาหรับมีความน่าสนใจ และความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อค่ายภาษาอาหรับ อยู่ในระดับมาก (
= 4.23) คณะวิจัยได้ให้ข้อเสนอแนะว่าควรพัฒนาคู่มือหรือแนวทางการจัดกิจกรรมค่ายภาษาอาหรับ เพื่อให้ครูสามารถนำไปปรับใช้ในพื้นที่อื่น ๆ ที่มีลักษณะคล้ายกัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ กุลสุทธิ์ และคณะ. (2562). การศึกษาการใช้ภาษาอังกฤษของนักเรียนระดับประถมศึกษาผ่านกระบวนการค่ายภาษาอังกฤษ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(4), 951-967.
กานต์ยุภา ชุ่มสนิท. (2563). การพัฒนาหลักสูตรค่ายภาษาอังกฤษสำหรับครูภาษาอังกฤษระดับชั้นประถมศึกษา. ใน ดุษฏีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ฟาร่า สุไลมาน. (2547). กิจกรรมค่ายภาษาอังกฤษเพื่อส่งเสริมความสามารถในการฟัง - พูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอิสลามสันติชน กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการสอนภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศ. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2563). รายงานผลการสำรวจข้อมูลพื้นฐานของครัวเรือน พ.ศ. 2563 ทั่วราชอาณาจักร. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเศรษฐกิจแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สุนีตา โฆษิตชัยวัฒน์. (2556). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมค่ายภาษาอังกฤษเพื่อเสริมสร้างทักษะการพูดภาษาอังกฤษ ความรู้ด้านกิจกรรมค่ายภาษาอังกฤษ และทักษะสังคม สำหรับนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 430-447.
สุรยาณี อาลีมามะ และรอฮานี มาแจ. (2565). การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอาหรับโดยใช้บทบาท สมมุติ กรณีศึกษา นักเรียนโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามขนาดใหญ่พิเศษ จังหวัดนราธิวาส. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 217-235.
Best, J. W. & Kahn, J. V. (1993). Research in Education. Boston: Allyn and Bacon.
Byrne, D. (1990). Teaching Oral English. Singapore: Longman.
David, G. R. M. et al. (2024). Understanding the impact of national learning camps: Teacher volunteers experiences, teaching methods, challenges, and student learning outcomes. World Journal of Advanced Research and Reviews, 21(1), 2182-2195.
Hassan, N. (2021). Virtual Arabic camps during COVID-19: A case study of Thailand's southern border provinces. International Journal of Educational Technology, 14(2), 55-72.
Jeenkram, A. & Teanprapakun, P. (2022). The use of English camp activities to enhance primary students’ English learning motivation. Journal of Buddhist Anthropology, 7(2), 88-101.
Nunan, D. (2004). Task-Based language teaching. Cambridge: Cambridge University Press.
Yusuf, M. & Abdullah, S. (2021). Arabic language immersion programs in Southern Thailand: Opportunities and challenges. International Journal of Arabic Studies, 18(5), 102-119.
