การพัฒนาองค์กรสีเขียว เพื่อสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน ของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์องค์กรสีเขียว ในการสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน 2) พัฒนาองค์กรสีเขียว ในการสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน และ 3) สร้างแหล่งเรียนรู้กับการพัฒนาองค์กรสีเขียว ในการสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืนของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครศรีธรรมราช เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณเป็นตัวนำและ เชิงคุณภาพ เป็นตัวสนับสนุน ร่วมกับเชิงปฏิบัติการ เชิงปริมาณใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่าง ผู้บริหาร คณาจารย์ เจ้าหน้าที่ นิสิต และประชาชนในพื้นที่ ตำบลช้างซ้าย 374 ราย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เชิงคุณภาพสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 24 ราย กำหนดแบบเจาะจงจากกลุ่มผู้บริหาร บุคลากรสายวิชาการ บุคลากรสายปฏิบัติการ นิสิต และประชาชนในพื้นที่ วิเคราะห์ข้อมูลแบบอุปนัย และเชิงปฏิบัติประชากรกลุ่มเป้าหมาย 30 ราย วิเคราะห์แบบสามเส้า ผลการวิจัยพบว่า 1) การวิเคราะห์องค์กรสีเขียว ในการสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน พบว่า องค์กรสีเขียวบูรณาการการพัฒนาที่ยั่งยืนตามแนวคิด “3P” โดยสร้างสมดุลระหว่างเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ผ่านการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพและรักษาความหลากหลายทางชีวภาพ 2) ผลการพัฒนาองค์กรสีเขียว เพื่อสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน โดยรวมทั้ง 5 ด้าน อยู่ในระดับมาก และ 3) ผลการสร้างแหล่งเรียนรู้กับการพัฒนาองค์กรสีเขียว ในการสร้างความเปลี่ยนแปลงสู่อนาคตที่ยั่งยืน พบว่า การสร้างแหล่งเรียนรู้เป็นกลไกสำคัญในการขับเคลื่อนการพัฒนาองค์กรสีเขียวสู่ความยั่งยืน โดยเป็นศูนย์กลางถ่ายทอดองค์ความรู้และปลูกฝังจิตสำนึกด้านสิ่งแวดล้อม เชื่อมโยงหลักพุทธธรรมกับศาสตร์สมัยใหม่ด้านการพัฒนาที่ยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กชกร อาจน้อย และปิยนุช เวทย์วิวรณ์. (2557). ปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนาอาคารเขียว: กรณีศึกษาอาคารสีเขียวในประเทศไทย. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 6(2), 1-10.
ซูไบดี โตะโมะ และมูฮําหมัดตายุดิน บาฮะคีรี. (2565). “การรับรู้และการมีส่วนร่วมของบุคลากรและนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏยะลาต่อการจัดการสิ่งแวดล้อม สู่การเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียว”. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 17(2), 107-114.
ทศพร กาญจนภมรพัฒน์. (2563). การจัดการองค์การสีเขียวของโรงแรมที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในภาคใต้ฝั่งตะวันตกของประเทศไทย. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 6(2), 164-182.
ทัชชญา สังขะกูล และคณะ. (2565). การพัฒนาศาลารักษ์โลกจากเศษต้นจาก แหล่งเรียนรู้และสร้างเสริมอัตลักษณ์ชุมชนสีเขียว ตำบลวังวน จังหวัดตรัง. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 14(2), 134-147.
พระครูนิติธรรมบัณฑิต และคณะ. (2567). ปีที่ 40 แห่งการก่อตั้ง มจร วิทยาเขตนครศรีธรรมราช. พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
โมทนา สิทธิพิทักษ์ และคณะ. (2564). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของมหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 49(2), 1-10.
รสิตา ดาศรี และธนพฤกษ์ ชามะรัตน์. (2565). การศึกษาความหมายของเมืองสีเขียวผ่านทฤษฎีเครือข่ายผู้กระทำในบริบทเมืองอีสาน. เรียกใช้เมื่อ 17 พฤษภาคม 2568 จาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jsd/article/download/261768/179746
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2566). รายงานสถานการณ์คุณภาพสิ่งแวดล้อม. เรียกใช้เมื่อ 29 ตุลาคม 2566 จาก https://www.onep.go.th/book/soe2550/
สำนักงานเลขานุการคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561 - 2580 (ฉบับย่อ). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
Sdg Move, Moving Towards Sustainable Future. (2564). SDG Updates| The Future is Now: Science for Achieving Sustainable Development - แนวคิดการเปลี่ยนแปลงระดับรากฐานเพื่อบรรลุ SDGs ให้ทันเวลา. เรียกใช้เมื่อ 15 ธันวาคม 2566 จาก https://www.sdgmove.com/2021/05/04/sdg-updates-the-future-is-now-science-for-achieving-sustainable-development/
Best, J. W. (1981). Research in education. (4th ed.). Englewood Cliffs. New Jersey: Prentice-Hall.
Cronbach, L. J. (1974). Essencials of Psychological Testing. (3rd ed.). New York: Harper & Row Publisher.
