การพัฒนาหลักสูตรสังคมศึกษาฐานสมรรถนะเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาหลักสูตรสังคมศึกษาฐานสมรรถนะเพื่อเสริมสร้างความเป็นผู้ประกอบการ และ 2) เพื่อศึกษาประสิทธิผลของหลักสูตรสังคมศึกษาฐานสมรรถนะเพื่อเสริมสร้างความ
เป็นผู้ประกอบการ กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ องครักษ์ สุ่มตัวอย่างโดยไม่อาศัยหลักความน่าจะเป็น และใช้วิธีการเลือกด้วยการสุ่มแบบกำหนดโควต้า ตามเกณฑ์เงื่อนไขของรายวิชาเพิ่มเติม จำนวนไม่เกิน 35 คน โดยมีกลุ่มตัวอย่าง
ที่สมัครใจเข้าร่วมทดลอง จำนวน 17 คน โดยใช้แผนการวิจัยแบบอนุกรมเวลาเพื่อประเมินพฤติกรรมความเป็นผู้ประกอบการ และแบบวัดผลหลังทดลองอย่างเดียว (One Group Post-Test Design) ด้วยแบบวัดเชิงสถานการณ์เพื่อวัดความเป็นผู้ประกอบการ การออกแบบและพัฒนาหลักสูตรอยู่บนพื้นฐานของการพัฒนา ตามนิยามที่ได้จากกระบวนการสังเคราะห์เอกสารและการสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ มีการลำดับเนื้อหาและกิจกรรมโดยคำนึงถึงพัฒนาการทางการเรียนรู้ตามช่วงวัย องค์ประกอบความเป็นผู้ประกอบการ แบ่งเป็น 3 องค์ประกอบ คือ 1) ความต้องการความสำเร็จ 2) การบริหารจัดการ และ 3) ภาวะผู้นำ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการคำนวณค่าสถิติพื้นฐานเพื่อตรวจสอบคุณภาพของหลักสูตรและการพัฒนาเกณฑ์มาตรฐานเพื่อวัดความเป็นผู้ประกอบการ จากการประเมินคุณภาพและความสอดคล้องของรายละเอียดหลักสูตร พบว่า ความเหมาะสมของหลักสูตร การลำดับเนื้อหา และการจัดการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ย 4.70 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.46 อยู่ในระดับเหมาะสมมากที่สุด ประสิทธิภาพของหลักสูตรเทียบกับเกณฑ์มาตรฐานอยู่ที่ 88.12/84.96 สูงกว่าเกณฑ์ 80/80 และผู้เรียนมีพฤติกรรมความเป็นผู้ประกอบการในระดับดีเยี่ยม โดย 10 คน อยู่ในระดับสูง และ 7 คน ในระดับค่อนข้างสูง (เปอร์เซ็นต์ไทล์ระหว่าง 65.63 - 96.88)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จารุภา นวลเพ็ง. (2566). การจัดการเรียนรู้โดยใช้สถานการณ์เป็นฐานที่ส่งเสริมการคิดเชิงระบบ เรื่องระบบนิเวศ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต สาขาวิทยาศาตร์ศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
รัฐสภาไทย. (2564). บันทึกหลักการและเหตุผลประกอบร่างพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. เรียกใช้เมื่อ 14 กรกฎาคม 2568 จาก https://www.parliament.go.th/section77/manage/files/file_20210809131849_1_157.pdf
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2565). ปลดล็อกไทยสู้ประเทศพัฒนาแล้ว. เรียกใช้เมื่อ 15 เมษายน 2568 จาก https://www.nxpo.or.th/th/11772/
สุริยา ทองทา. (2563). การพัฒนาทักษะการคิดเชิงวิพากษ์โดยใช้หลักโยนิโสมนสิการ. วารสารศึกษาศาสตร์, 28(2), 123-135.
องค์การเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ. (2566). การสอนแบบให้ผู้เรียนเป็นศูนย์กลางในการศึกษาและการฝึกอบรมด้านเทคนิคและอาชีวศึกษา: มุมมองและบททบทวนจาก 6 ประเทศ ในภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก. เรียกใช้เมื่อ 10 ธันวาคม 2567 จาก https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000386017
อรนุช ศรีสะอาด. (2551). เอกสารประกอบการสอนวิชาการวัดผลการศึกษา. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อาภรณ์ สุขใจ. (2564). การจัดกิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์เพื่อพัฒนาทักษะการทำงานเป็นทีมของนักเรียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 44(1), 55-68.
Andrade, H. (2008). Self-Assessment through Rubrics. Educational Leadership, 65(4), 60-63.
Hébert, R. F. & Link, A. N. (2006). Historical Perspectives on the Entrepreneur. Foundations and Trends in Entrepreneurship, 2(4), 261-408.
Kolb, D. A. (2005). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs. Retrieved January 10, 2025, from https://shorturl.asia/vSmr1
Lateef, F. (2010). Simulation-Based Learning: Just Like the Real Thing. Journal of Emergencies, Trauma and Shock, 3(4), 348-352.
Mattews, C. A. (2001). Leading at the Speed of Growth: Journey from Entrepreneur to CEO. USA: Hungry Minds.
McClelland, D. C. (1973). Testing for Competence Rather Than for “Intelligence”. AmericanPsychologist, 28(1), 1-14.
Ross, J. A. & Gray, P. (2006). School Leadership and Student Achievement: The Mediating Effects of Teacher Beliefs. Canadian Journal of Education, 29(3), 798.
Swedberg, R. (2007). Rebuilding Schumpeter's Theory of Entrepreneurship. Retrieved December 10, 2024, from https://shorturl.asia/RiKnp
