สภาพปัญหาและแนวทางการจัดการเรียนการสอนวิชาลีลาศ เพื่อสร้างเสริมทักษะการคิดเชิงระบบของผู้เรียนระดับปริญญาตรี

Main Article Content

ธัชชัย นุสญา
สาธิน ประจันบาน
อนันต์ มาลารัตน์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัญหาและแนวทางการจัดการเรียนการสอนวิชาลีลาศเพื่อสร้างเสริมทักษะการคิดเชิงระบบของผู้เรียนระดับปริญญาตรี โดยใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างกับอาจารย์ผู้สอนวิชาลีลาศ จำนวน 5 คน และผู้เชี่ยวชาญด้านทักษะการคิดเชิงระบบ จำนวน 3 คน ซึ่งคัดเลือกโดยวิธีเจาะจง และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีอุปนัย ผลการศึกษาพบว่า สภาพปัญหาหลัก ได้แก่ วัตถุประสงค์การเรียนการสอนที่ไม่ได้บูรณาการพัฒนาทักษะการคิดเชิงระบบควบคู่กับทักษะลีลาศอย่างชัดเจน เนื้อหาส่วนใหญ่มุ่งเน้นฝึกทักษะการเต้นโดยตรง ขาดการเชื่อมโยงกับการคิดวิเคราะห์และแก้ไขปัญหาอย่างเป็นระบบ กิจกรรมการเรียนการสอนขาดความหลากหลายและลำดับขั้น
ในการพัฒนาทักษะอย่างเป็นระบบ วิธีการสอนยังคงเน้นบรรยายและสาธิต ขาดการส่งเสริมการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและการทำงานกลุ่มอย่างมีประสิทธิภาพ การประเมินผลมุ่งเน้นทักษะการเต้นเป็นหลัก ไม่ครอบคลุมทักษะการคิดเชิงระบบ ด้านสื่อการสอนและสิ่งแวดล้อมการเรียนรู้ยังไม่เอื้อต่อการพัฒนาทักษะเชิงระบบ ส่งผลให้ผู้เรียน ขาดโอกาสพัฒนาทักษะคิดเชิงระบบอย่างแท้จริง แนวทางการจัดการเรียนการสอนที่เหมาะสม คือ การบูรณาการพัฒนาทักษะคิดเชิงระบบควบคู่กับฝึกทักษะลีลาศ โดยออกแบบกิจกรรมที่มีลำดับขั้นและเน้นการเรียนรู้แบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง ส่งเสริมการทำงานกลุ่ม การจำลองสถานการณ์ และแก้ไขปัญหาจริง พร้อมใช้สื่อการสอนหลากหลาย เช่น ภาพนิ่งและวิดีโอ รวมทั้งจัดสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยและเหมาะสม พร้อมการประเมินแบบมีส่วนร่วม เพื่อวัดประเมินทั้งทักษะเต้นและทักษะคิดเชิงระบบอย่างครบถ้วน ส่งเสริมการเรียนรู้ที่ต่อเนื่องและยั่งยืน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
นุสญา ธ., ประจันบาน ส., & มาลารัตน์ อ. (2025). สภาพปัญหาและแนวทางการจัดการเรียนการสอนวิชาลีลาศ เพื่อสร้างเสริมทักษะการคิดเชิงระบบของผู้เรียนระดับปริญญาตรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 9(7), 82–95. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/286527
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กมลวรรณ ตังธนกานนท์. (2559). การวัดและประเมินทักษะปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.

ทัตตพันธ์ เจ้ยทองศรี. (2554). ผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้พลศึกษาโดยใช้การฝึกเต้นรำลีลาศประเภทบอลรูมกับประเภทละตินอเมริกันที่มีต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักศึกษาปริญญาตรี. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิศนา แขมมณี. (2555). ศาสตร์การสอน: องค์ความร้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นวลลาวัลย์ ต๊ะลิสังวาล และคณะ. (2558). การพัฒนาพฤติกรรมการทำงานเป็นกลุ่มโดยใช้กระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมหน่วยการเรียนรู้ เรื่อง ต้นข้าวปลายนา สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนบ้านหล่ายท่า อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน. วารสารพิฆเนศวร์สาร, 11(1), 87-98.

น้ำฝน กระมล และคณะ. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาการคิดเชิงระบบ สำหรับนักศึกษาปริญญาตรี สาขาวิชาพลศึกษา. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 14(3), 281-287.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2560). คิดวิเคราะห์: สอนและสร้างได้อย่างไร. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.

ภัททิยา โพธิมู. (2561). พัฒนาการและการประเมินการใช้สื่อดิจิทัลการเต้นลีลาศเพื่อสุขภาพ. วารสารวิชาการ สถาบันการพลศึกษา, 10(2), 183-192.

มกราพันธุ์ จูฑะรสก. (2556). การคิดอย่างเป็นระบบ: การประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอน. นนทบุรี: โครงการสวัสดิการวิชาการ สถาบันพระบรมราชชนก.

รังสฤษฏิ์ บุญชลอ. (2551). ประวัติและการลีลาศ Social Dance. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: บริษัทสกายบุ๊กส์จำกัด.

สรญา ทองธรรมมา. (2564). การพัฒนาโปรแกรมพัฒนาครูสมรรถนะสูง ในโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สังวร จันทรกร. (2564). ความต้องการของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรีที่มีต่อการจัดการเรียนการสอนวิชาลีลาศ. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 16(2), 130-141.

อธิพัชร์ ดาดี. (2552). ปัญหาและแนวทางในการแก้ปัญหาการเรียนการสอนวิชาพลศึกษาเพื่อคุณภาพชีวิตของนักศึกษา มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

อังสุรีย์ พันธ์แก้ว. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบ CLICK เพื่อส่งเสริมความสามารถในการตึกผลึกทางปัญญาสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วารสารวิจัยและวิชาการสังคมศาสตร์, 9(27), 123-136.

อานนท์ พึ่งสาย และต่อศักดิ์ แก้วจรัสวิไล. (2557). ผลของการจัดการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมที่มีต่อเจตคติในการเรียนพลศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 6(1), 233-245.

Kolb, D. A. (1984). Experiential Learning: Experience as the Source of Learning and Development. Englewood Cliffs. New Jersey: Prentice Hall.

Meadows, D. H. (2008). Thinking in Systems: A Primer. Vermont. United States of America: Chelsea Green. Publishing.

Trilling, B. & Fadel, C. (2009). 21st century skills: Learning for life in our times. San Francisco: Jossey-Bass/Wiley.

Wang, Y. (2024). The Influence of Sports Dance on Self-esteem Among College Students. International Journal of Sociologies and Anthropologies Science Reviews, 4(5), 487-492.