ความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ เรื่อง เรขาคณิต ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้วิธีการสอนคณิตศาสตร์ผ่านการแก้ปัญหา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ เรื่อง เรขาคณิต ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 หลังการใช้วิธีการสอนคณิตศาสตร์ผ่านการแก้ปัญหา ให้ผ่านเกณฑ์ร้อยละ 70 และ 2) ศึกษาความพึงพอใจที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ เรื่อง เรขาคณิต จากปัญหาที่พบนักเรียนยังมีผลสัมฤทธิ์ในระดับต่ำกว่ามาตรฐาน โดยเฉพาะการแก้ปัญหาและกระบวนการทางคณิตศาสตร์ จากการสังเกตการเรียนการสอนของครูผู้สอน และการสัมภาษณ์นักเรียน พบว่า นักเรียนยังขาดทักษะการแก้ปัญหา ขาดความมั่นใจในการแก้ปัญหาที่มีลักษณะซับซ้อน และมีความวิตกกังวลเมื่อเผชิญกับโจทย์คณิตศาสตร์ที่ต้องใช้กระบวนการคิดหลายขั้นตอน จึงนำแนวทาง
การสอนที่เน้นกระบวนการคิดแก้ปัญหามาใช้ในการวิจัยครั้งนี้ กลุ่มตัวอย่างที่เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเชิงปริมาณ ประกอบด้วย 1) แผนการจัดการเรียนรู้ โดยใช้วิธีการสอนคณิตศาสตร์ผ่านการแก้ปัญหา 5 ขั้นตอน ดังนี้ ขั้นเตรียมความพร้อมนักเรียน ขั้นนำเสนอปัญหา ขั้นการแก้ปัญหาของนักเรียน ขั้นเปรียบเทียบและอภิปรายการแก้ปัญหา และขั้นสรุป จำนวน 10 แผน 2) แบบทดสอบวัดความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ จำนวน 4 ข้อ และ 3) แบบสอบถามความพึงพอใจของนักเรียน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) ความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้วิธีการสอนคณิตศาสตร์ผ่านการแก้ปัญหา คิดเป็นร้อยละ 75.63 และ 2) ความพึงพอใจที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ เรื่อง เรขาคณิต โดยภาพรวม อยู่ที่ระดับมากที่สุด (ค่าเฉลี่ย 4.66) แสดงให้เห็นว่าวิธีการสอนคณิตศาสตร์ผ่านการแก้ปัญหา ส่งผลดีต่อผู้เรียนทั้งด้านทักษะและความรู้สึกเชิงบวกต่อการเรียนรู้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560 ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ณัฐกุล นินนานนท์ และปริณ ทนันชัยบุตร. (2564). การพัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยวิธีการแบบเปิด. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(1), 20-32.
ไมตรี อินทร์ประสิทธิ์. (2557). การพัฒนากระบวนการเรียนการสอนคณิตศาสตร์ที่ส่งผลต่อการคิดและการแก้ปัญหา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไมตรี อินทร์ประสิทธิ์. (2565). กระบวนการแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ในระดับโรงเรียน. ขอนแก่น: ศูนย์วิจัยคณิตศาสตร์ศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2561ก). ผลการประเมิน PISA 2015 วิทยาศาสตร์ การอ่าน และคณิตศาสตร์ ความเป็นเลิศและความเท่าเทียมทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ซัคเซสพับลิเคชั่น จำกัด.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2561ข). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครศรีธรรมราช เขต 2. (2567). ข้อมูลพื้นฐานทางการศึกษา ณ วันที่ 10 มิถุนายน 2567. เรียกใช้เมื่อ 20 มกราคม 2568 จาก https://sites.google.com/nst2.go.th/bigdata-nst2.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2550). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมเรศ จิตะรักษ์ และพงษ์ศักดิ์ ศรีจันทร์. (2566). การวิจัยเชิงปฏิบัติการเพื่อพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้วิธีการแบบเปิด (Open Approach) เสริมด้วยกระบวนการแก้ปัญหาของโพลยา ที่ส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น (UMT Poly Journal), 10(1), 1-18.
อัครพล พรมตรุษ. (2565). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยวิธีการแบบเปิดร่วมกับการประเมินเพื่อการเรียนรู้ เรื่องพีระมิด กรวย และทรงกลม ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. เรียกใช้เมื่อ 23 มิถุนายน 2568 จาก https://innodev.moe.go.th/document/innovation-742.pdf.
Polya, G. (1980). On solving mathematical problem in high school: Problem solving in schoolmathematics; 1980 Yearbook. Virginia: The national Council of Teachers of Mathematics.
Takahashi, A. (2021). Teaching Mathematics Through Problem-Solving. New York: Apex CoVantage, LLC.
