ศักยภาพของอุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า ในการพัฒนาเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่สำคัญของประเทศ
คำสำคัญ:
อุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า, การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ, ศักยภาพ, อุทยานแห่งชาติบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้วัตถุประสงค์เพื่อ (1) ประมวลสถานภาพทางกายภาพ และการจัดการทรัพยากรของอุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า และ (2) วิเคราะห์ศักยภาพของอุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า ในการเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่สำคัญของประเทศ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในงานวิจัยครั้งนี้มี 3 กลุ่ม คือ เจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า จำนวน 6 คน ประชาชนในท้องถิ่น จำนวน 31 คน และนักท่องเที่ยว จำนวน 403 คน โดยใช้เครื่องมือจากการสัมภาษณ์เชิงลึกและแบบสอบถาม พิจารณาศักยภาพอุทยานแห่งชาติในด้านสภาพแวดล้อมทางกายภาพ ด้านการบริหารจัดการ ด้านศักยภาพนักท่องเที่ยว และด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน ใช้การวิเคราะห์แบบสถิติเชิงพรรณนาด้วยค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสรุปแบบสัมภาษณ์ จากผลการศึกษาพบว่า สถานภาพทางภายภาพ และการจัดการทรัพยากรของอุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้ามีศักยภาพในการเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่สำคัญของประเทศ โดยศักยภาพที่โดดเด่นมากที่สุด คือ ด้านศักยภาพของนักท่องเที่ยว รองลงมา คือ ด้านสภาพแวดล้อมทางกายภาพอยู่ในระดับศักยภาพสูง ด้านการบริหารจัดการอยู่ในระดับปานกลาง และด้านที่โดดเด่นน้อยสุดคือด้านการมีส่วนร่วมของชุมชนอยู่ในระดับศักยภาพต่ำ โดยข้อเสนอแนะสำหรับแนวทางการพัฒนาเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่สำคัญของประเทศ คือ ควรมีการจัดการและพัฒนาศักยภาพของคนในชุมชนเพื่อให้สามารถเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ควรมีการประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวภายในอุทยานแห่งชาติเจ็ดคด-โป่งก้อนเส้า โดยเพิ่มการประชาสัมพันธ์จากการนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้ให้มากที่สุด
เอกสารอ้างอิง
กรมการปกครอง. (2566). จำนวนประชากรในประเทศไทย ปี 2566 (กรุงเทพมหานคร). สืบค้น 26 มกราคม 2567. จาก https://www.mots.go.th/news/category/704.
กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช. (2566). เงินอุทยานแห่งชาติ ปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. สืบค้น 26มกราคม 2567. จาก https://catalog.dnp.go.th/dataset/nationalpark_revenue/resource.
กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช. (2566). สถิตินักท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติ. สืบค้น 26 มกราคม 2567. จาก https://catalog.dnp.go.th/sk/dataset/stattourism/resource/70ae333d-19fc-4cdb-a60c-dc43bbf74ad6.
กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2549). การศึกษาเกณฑ์กำหนดมาตรฐานการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.
ดรรชนี เอมพันธุ์. (2549). หลักนันทนาการและการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ประภาศรี เธียรธุนา, ดรรชนี เอมพันธุ์ และ นภวรรณ ฐานะกาญจน์ พงศ์เขียว. (2565). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวและการรับรู้ของนักท่องเที่ยว กรณีศึกษา อ่าวไร่เลอุทยานแห่งชาติหาดนพรัตน์ธารา-หมู่เกาะพีพี จังหวัดกระบี่. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 13(1), 87-103.
ประยูณ ดาศรี และ กนกการณ์ แก้วนุช. (2561). การสำรวจมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอุทยานแห่งชาติปางสีดา จังหวัดสระแก้ว. วารสารบริการและการท่องเที่ยวไทย, 13(1), 36-49.
ราณี อิสิชัยกุล และ รชพร จันทร์สว่าง. (2560). การพัฒนามาตรฐานแหล่งท่องเชิงนิเวศของประเทศไทย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(ฉบับพิเศษ), 1-17.
รุ่งราตรี อึ้งเจริญ และ ชวลีย์ ณ ถลาง. (2560). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของจังหวัดสมุทรสาคร. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1), 133-148.
สำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 1 สาขาสระบุรี. (2565). ส่วนอุทยานแห่งชาติ. สืบค้น 17 พฤศจิกายน 2566. จาก https://portal.dnp.go.th/Content/Saraburi?contentId=394.
สุรชัย สิงห์เหาะ, ธนากร ลัทธิ์ถีระสุวรรณ, ปิยะพิศ ขอนแก่น และฑีฆา โยธาภักดี. (2566). ศักยภาพและแนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศบ้านมณีพฤกษ์ ตำบลงอบ อำเภอทุ่งช้าง จังหวัดน่าน. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 33(1), 111-128.
Krejcie, R.V., & Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610
Kulakov, K. Y., Uvarova, S. S., Orlov, A. K., Kankhva, V. S., & Sudakova, A. A. (2024). Determining the level of and potential for the development of tourism clusters, taking into account infrastructure and urban planning factors. Sustainability, 16(19), 8660.
Li, W. (2006). Community decision making: Participation in development. Annals of Tourism Research, 33(1), 132–143.
Marzuki, A. (2008). Decision making and community participation: A case study of the tourism industry in Langkawi. Tourism: An International Interdisciplinary Journal, 56(3), 227–241.
Mitchell, R. E. (2008). Community perspectives in sustainable tourism: Lessons from Peru. In S. F. McCool & R. N. Neil (Eds.), Tourism, recreation and sustainability: Linking culture and the environment (2nd ed.) (pp. 158–182). Oxfordshire: CABI Publishing.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
