CREATIVE ECOTOURISM MANAGEMENT IN CASE OF PHU PHAN NOI, MUANG DISTRICT NONG BUA LAMPHU PROVINCE
Keywords:
Management, Ecotourism, Phu Phan NoiAbstract
The objectives of this research article were to (1) study the management of the Phu Phan Noi eco-tourism site, (2) to compare the management of the Phu Phan Noi eco-tourism site, and (2) to propose guidelines for promoting the management of the Phu Phan Noi eco-tourism site, Muang District. Nong Bua Lamphu Province. This is a quantitative research model. The sample group used in this research was the population aged 18 years and over who reside in the Phu Phan Noi ecotourism area. Formula calculation follows the formula of Taro Yamane of 321 persons. Tools used for data collection are questionnaire, descriptive statistics such as number, percentage, mean and standard deviation. For general information about the sample group, the inferential statistics were T - test and F - test as an analytical comparison with the management of Phu Phan Noi Ecotourism, Muang District, Nong Bua Lamphu Province classified by gender, age, educational level and occupation.
The results of the study revealed that the Phu Phan Noi Ecotourism Management, Muang District, Nong Bua Lamphu Province as overall picture was at a high level, while for each aspect, it was found that the aspect with the highest average was tourism and environmental resource management, followed by investment promotion, and the aspect with the least mean was education and conscience awareness.
Results of comparative analysis as a whole persons with different gender, age, educational level and occupation had no different opinions on the management of Phu Phan Noi Ecotourism.
Recommendations are that there should be good public relations and participation of community members.
References
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2561). แนวคิดคู่มือปฏิบัติงานสภาตำบล และ อบต. กรุงเทพฯ: สหมิตรพรินติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จํากัด.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
ณัฐทิตา โรจนประศาสน์ และคณะ. (2558). บทเรียนของชาวประมงพื้นบ้านในการดำเนินงานธุรกิจสัตว์น้ำสีเขียวและฟื้นฟูสัตว์น้ำในแหล่งหญ้าทะเลชุมชนเกาะมุกด์จังหวัดตรัง. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 57(4), 174-196.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสาหรับการวิจัย เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
พจนา สวนศรี. (2554). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
พัชรินทร์ จึงประวัติ. (2561). การมีส่วนร่วมในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดปทุมธานีและจังหวัดนครนายก. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 19(35), 64-76.
รุ้งตะวัน เกิดโภคา. (2553). แนวทางพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของจังหวัดอุทัยธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์).
ศรัณย์ ฐิตารีย์ และสุรศักดิ์ โตประสี. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ขององค์การบริหารส่วนตำบลบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารสารสนเทศ, 16(1), 141-150.
Barzekar, G., Aziz, A., Mariapan, M., & Ismail, M. H. (2011). Delphi technique for generating criteria and indicators in monitoring ecotourism sustainability in Northern forests of Iran: Case study on Dohezar and Sehezar Watersheds. Folia Forestalia Polonica, series A, 53(2), 130–141.
Goodwin, H., & Santilli, R. (2009). Community-based tourism: A success. ICRT Occasional paper, 11(1), 37.
Ryan, C., & Aicken, M. (Eds.). (2005). Indigenous tourism: The commodification and management of culture. Elsevier.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rdEd). New York: Harper and Row Publications.
