LEARNING PROCESS TO HUMAN DEVELOPMENT BASED ON THE THREEFOLD TRAINING AND THE NOBLE EIGHTFOLD PATHS
Keywords:
Learning Process, The Treefold Training, The Noble Eightfold PathsAbstract
This academic article aims to study and present the learning process for human development according to the Threefold Training and the Noble Eightfold Path, which are important doctrines in Buddhism. The result of study revealed that the learning process according to the Threefold Training is 1) training in higher morality, 2) training in higher mentality, 3) training in higher wisdom.
As for the learning process for human development according to the Noble Eightfold Path. That is the Noble Path is the path leading to the cessation of suffering that makes a person a noble person, i.e. having a right view according to Dharma, having right thought do not disturb yourself, others have honest verbal expressions. Acts of good faith occupation in good faith not causing trouble to others having conscious self-direction while doing anything attentive, not neglected don't let the temptation bring you to your consciousness. Confidence in business Calm mind, not distracted, be mentally strong ready to use with intelligence effectively.
References
โชติเวชญ์ อึ้งเกลี้ยง. (2563). ว่าด้วยเรื่อง การเรียนรู้ของมนุษย์และขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมด้วยนวัตกรรมทางสังคม. วารสารพัฒนศาสตร์, 3(2), 113-142.
ทิศนา แขมมณี. (2550). การสอนจิตวิทยาการเรียนรู้ เรื่องศาสตร์การสอนองค์ความรู้ เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระเทพโสภณ (ประยูร ธมมจิตโต). (2547). ขอบฟ้าแห่งความรู้. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดสุรเชษฐ์ สุรเชฏฺโญ. (2561). การศึกษากับการพัฒนาความเป็นมนุษย์. วารสารวิชาการ สถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 1(2), 81-92.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2556). ปรัชญาการศึกษาของไทย ภาคพุทธธรรม: แกนนำการศึกษา. กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์ ในเครือเพ็ตแอนด์โฮม จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชปวราจารย์ (ณรงค์ จิตตโสภโณ). (2560). พุทธศาสตร์ปริทรรศน์ เล่ม 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2518). การศึกษาสมบูรณ์แบบ. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
มาโนช ตัณชวนิชย์. (2535). การศึกษาตามแนวพุทธศาสตร์. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
วีณา ประชากูล และ ประสาท เมืองเฉลิมม. (2559). รูปแบบการเรียนรู้การสอน. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
สิน งามประโคน. (2558). การพัฒนาพระสงฆ์ตามหลักพระธรรมวินัย: องค์ความรู้เพื่อการบริหารคณะสงฆ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2530). การสอนโดยสร้างศรัทธาและโยนิโสมนสิการ. กรุงเทพฯ: โครงการตำรา คณะครุศาสต์ จุฬาฯ ร่วมกับ โรงพิมพ์โอเดิ้ยนสโตร์.
สุมานพ ศิวารัตน์. (2560). การพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยไตรสิกขา. วารสารสถาบันวิชาการป้องกันประเทศ, 8(1), 36-48.
Dewey, J. (1956). The child and the curriculum (1902). John Dewey: The Middle Works, 2, 1882-1953.
Dollard, J., & Miller, N. E. (1950). Personality and psychotherapy; an analysis in terms of learning, thinking, and culture. New York: McGraw-Hill..
Lave, J. (1996). Teaching, as Learning, in Practice. Mind Culture and Activity, 3(3), 149-164.
