ผลของการเรียนการสอนตามแนวคิดสะเต็มศึกษา ต่อความสามารถในการแก้ปัญหา และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรู้วิชาอิเล็กทรอนิกส์กำลังเบื้องต้น ของนักเรียนประกาศนียบัตรชั้นปีที่ 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ1) เปรียบเทียบความสามารถในการแก้ปัญหาของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 ที่ได้รับการเรียนการสอนตามแนวคิดสะเต็มศึกษา ก่อนเรียนและหลังเรียน และเปรียบเทียบคะแนนหลังเรียนกับเกณฑ์ร้อยละ 70 2) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนที่เรียนโดยการเรียนการสอนตามแนวคิดสะเต็มศึกษาของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาอิเล็กทรอนิกส์กำลังเบื้องต้น ก่อนเรียนและหลังเรียน และเปรียบเทียบคะแนนหลังเรียนกับเกณฑ์ร้อยละ 70 กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 วิทยาลัยเทคนิคอุดรธานี แผนกช่างไฟฟ้ากำลัง จำนวน 20 โดยสุ่มแบบ Cluster Sampling เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) แผนการเรียนการสอน จำนวน 6 แผน 2) แบบทดสอบความสามารถในการคิดแก้ปัญหา 3) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาอิเล็กทรอนิกส์กำลังเบื้องต้น วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยใช้ dependent t-test และ one sample t-test ผลการวิจัยพบว่า 1. นักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 ที่เรียนโดยการเรียนการสอนตามแนวคิดสะเต็มศึกษา มีความสามารถในการแก้ปัญหา หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนและสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. นักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 ที่เรียนโดยการเรียนการสอนตามแนวคิดสะเต็มศึกษา มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาอิเล็กทรอนิกส์กำลังเบื้องต้น หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนและสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Downloads
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). พระราชบัญญัติการอาชีวศึกษา พ.ศ. 2551. กรุงเทพฯ: สำนักงาน คณะกรรมการการอาชีวศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
กฤษธรใจ จันทร์ และเกษทิพย์ ศิริชัยศิลป์. (2566). การพัฒนาหลักสูตรเสริมการวิเคราะห์รายการ ค้าทางการบัญชี โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือสำหรับ
นักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2. วารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล, 9(2), 186-195.
กานต์ชนก บุญน้อม, ทวีศักดิ์ จินดานุรักษ์ และดวงเดือน สุวรรณจินดา. (2556). ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษาในรายวิชาวิทยาศาสตร์งาน
ไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์และการสื่อสารที่มีความสามารถในการแก้ปัญหาและเจตคติต่อวิชาวิทยาศาสตร์ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง
วิทยาลัยเทคนิคท่าหลวงซิเมนต์ไทยอนุสรณ์ จังหวัดสระบุรี. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 9(3), 447-457.
ณัฐวุฒิ ศรีระษา. (2564). การจัดการเรียนรูแบบสืบเสาะหาความรู้ 5 ขั้น (5E) รวมกับหนังสือ อิเล็กทรอนิกสที่มีตอผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึง
พอใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย [วิทยานิพนธ์ปริญญาโทที่ไม่มีการตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยบูรพา.
นัสรินทร์ บือซา. (2558). ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษา (STEMEducation) ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนชีววิทยา ความสามารถในการแก้ปัญหา
และความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 [วิทยานิพนธ์ปริญญาโทที่ไม่มีการตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ปริญวรรณ สุนทรักษ์. (2564). การพัฒนาทักษะการแก้ปัญหาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ด้วยการจัดการเรียนรู้แบบสะเต็มศึกษาเรื่อง ตารางธาตุของนักเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 [วิทยานิพนธ์ปริญญาโทที่ไม่มีการตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2562). กรุงเทพสถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
Ausubel, D. P. (1968). Educational psychology: A cognitive view. New York, NY: Holt, Rinehart and Winston.
Bybee, R. W. (2013). The case for STEM education: Challenges and opportunities. Arlington, VA: NSTA Press.
Jonassen, D. H. (2000). Toward a design theory of problem solving. Educational Technology Research and Development, 48(4), 63-85.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Saowapakpiboon, L. (2021). The development and efficiency evaluation of instructional materials for the Basic Machine Tools course,
subject code 20100-1007, under the 2019 Vocational Certificate Curriculum in Industrial Education, Office of the Vocational
Education Commission. Vocational Education Central Region Journal, 5(2), 59-74.
