ศึกษาแนวคิดเรื่องจิตในพุทธปรัชญาเถรวาทกับสำนักปรัชญาจิตนิยมตะวันตก
คำสำคัญ:
แนวคิดเรื่องจิต, พุทธปรัชญา, จิตนิยมตะวันตกบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดเรื่องจิตในพุทธปรัชญาเถรวาท ศึกษาแนวคิดเรื่องจิตในปรัชญาสำนักจิตนิยมตะวันตก และศึกษาเปรียบเทียบแนวคิดเรื่องจิตในพุทธปรัชญาเถรวาทกับปรัชญาสำนักจิตนิยมตะวันตก โดยวิธีศึกษาจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง แล้วเขียนวิเคราะห์ข้อมูลและนำเสนอแบบพรรณาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า
ในพุทธปรัชญาเถรวาท จิต หมายถึง ความคิด ธรรมชาติที่รู้อารมณ์ มีการรับรู้อารมณ์ทั้งภายนอกและภายในอยู่เสมอ วิถีจิตเป็นสังขารธรรมที่ถูกปรุงแต่ง มีลักษณะเกิดดับต่อเนื่องไม่ขาดสาย จิตหรือวิญญาณมีธรรมชาติรู้ แต่ธรรมชาติของจิตเองหาได้เป็นเพียงแค่รู้เพียงอย่างเดียวไม่ แต่มีเจตสิกอันได้แก่เวทนา สัญญา สังขารที่ประกอบปรุงแต่งเกิดขึ้นและดับไปพร้อมกับจิตด้วย ส่วนภวังคจิตมีการทำหน้าที่สืบต่อภพชาติต่อเนื่องกันไป
ในปรัชญาสำนักจิตนิยมตะวันตก จิตเป็นความแท้จริงเพียงสิ่งเดียว สสารเป็นเพียงปรากฏการณ์ของจิตเท่านั้น คุณค่าเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง เช่น ความดี ความงาม ความถูก ความผิด จิตมีลักษณะเป็นนิรันดร์มีอยู่จริง ๆ ไม่ใช่สิ่งที่สมมติขึ้น ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับความพอใจของผู้ตัดสิน ความแท้จริงมีเพียงจิตอย่างเดียว เรียกว่า สิ่งสัมบูรณ์ แบ่งออกเป็น 3 ระยะ จิตดั้งเดิมเป็นจิตบริสุทธิ์ จิตขัดแย้งเป็นการแสดงตัวออกมาเป็นสสาร และจิตสังเคราะห์เป็นสสารสำนึกตัวเองว่าเป็นจิต แม้ว่ามนุษย์เราจะประกอบด้วยร่างกายและจิตวิญญาณ แต่ส่วนที่เป็นตัวบงการร่างกายหรือบังคับให้ร่างกายแสดงพฤติกรรมต่าง ๆ ออกมานั่นคือ จิต
การวิจัยนี้เปรียบเทียบแนวคิดเรื่องจิตใน 4 ประเด็น คือ ธรรมชาติของจิต ความสัมพันธ์ระหว่างกายและจิต เจตจำนงเสรี และอมตภาพของจิต ในด้านความเหมือนกันพุทธปรัชญาเถรวาทและปรัชญาจิตนิยมตะวันตกมองว่าจิตเป็นนามธรรม ไม่มีสรีระร่างกาย ไม่มีรูปร่างสัณฐาน ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีการกินที่ และเชื่อว่าชีวิตประกอบด้วยร่างกายและจิต เมื่อร่างกายสลายหรือตาย จิตยังอยู่ไม่สูญสลายตามร่างกาย ส่วนในด้านความแตกต่าง พุทธปรัชญาเถรวาทมองว่า จิตมีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปตลอดเวลา ดำรงอยู่ภายใต้หลักไตรลักษณ์ คืออนิจจัง ทุกขังและอนัตตา ส่วนปรัชญาจิตนิยมตะวันตกมองว่าจิตเป็นลักษณะที่เที่ยงแท้และเป็นอมตะเพราะเป็นวิญญาณที่ได้รับมาจากสิ่งสัมบูรณ์คือพระเจ้า
เอกสารอ้างอิง
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
กีรติ บุญเจือ. (2528). แก่นปรัชญากรีก. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2534). ปรัชญาตะวันตกสมัยใหม่. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
บรรจบ บรรณรุจิ. (2533). จิต มโน วิญญาณ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: จรูญการพิมพ์.
ประพจน์ อัศววิรุฬหการ และ สุวรรณา สถาอานันท์. (2542). “จิตใจ” ในคำ: ร่องรอยความคิดความเชื่อไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2552). ปรัชญากรีก บ่อเกิดภูมิปัญญาตะวันตก. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.
พระพุทธโฆษาจารย์. (2548). วิสุทธิมรรค ภาค 2 ตอน 1. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2545). พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 20. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บริษัทสหธรรมิก.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2520). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
วิธาน สุชีวคุปต์. (2558). อภิปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2546). คู่มืออภิปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
พระอนุทธเถระ. (2539). พระอภิธัมมัตถสังคหะ. อภิธรรมโชติกะวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย: โรงพิมพ์ห้างหุ้นส่วนจากัด ทิพยวิสุทธิ์.
จันทรัชนันท์ สิงหทัต. (2539). การศึกษาเปรียบเทียบแนวความคิดเรื่องจิตในพระพุทธศาสนาเถรวาทและ มหายานอินเดีย:ศึกษาเฉพาะกรณีพระสูตร พระอภิธรรม และลังกาวตารสูตร. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น ไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของบรรณาธิการ