ศึกษาวิเคราะห์ความงามของปราสาทหินเมืองต่ำตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาท
คำสำคัญ:
ความงาม, ปราสาทหินเมืองต่ำ, พุทธปรัชญาเถรวาทบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 3 คือ 1) เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมาของปราสาทหินเมืองต่ำ 2) เพื่อศึกษาความงามในพุทธปรัชญาเถรวาท 3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์ความงามของปราสาทหินเมืองต่ำตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาท ด้วยการศึกษาจากพระไตรปิฎก คัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาเถรวาท เอกสารวิชาการและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
การสร้างปราสาทหินเมืองต่ำถือได้ว่าเป็นปราสาทในอารยธรรมขอมโบราณที่มีการออกแบบสวยงามและมีการจำหลักอย่างประณีตถูกต้องตามรูปแบบของศิลปะในยุคนั้น มีความเอาใจใส่เป็นพิเศษในการก่อสร้าง มีการวางผังอย่างมีกฎเกณฑ์ ลวดลายจำหลักในส่วนต่าง ๆ ของปราสาทจะกระทำอย่างประณีตแบบช่างหลวง
ความงามในพุทธปรัชญาเถรวาท คือ สิ่งที่ลึกซึ้งที่มีอยู่ในจิตใจซึ่งเป็นสิ่งบริสุทธิ์ที่ปราศจากการปรุงแต่ง หรืออาจจะเป็นคุณสมบัติในทางศีลธรรม หรือสิ่งที่โน้มน้าวใจให้เกิดความรู้สึกซาบซึ้ง ความงามจะมีอยู่รอบ ๆ ตัวเรา ทั้งสิ่งที่มนุษย์เราสร้างขึ้นและสิ่งที่เกิดโดยธรรมชาติ โดยที่ความงามมีทั้งงามภายนอกกับงามภายใน งามภายนอกคือรูปลักษณ์งาม ซึ่งจะขึ้นอยู่กับค่านิยมของสังคมนั้น ๆ ว่าจะตีค่าของความงามภายนอกแบบไหน ส่วนงามภายในหรือจิตใจงาม เป็นความงามชั้นสูง เป็นความงามที่เป็นสากล ไม่ขึ้นอยู่กับการปรุงแต่งของสังคม
ความงามของปราสาทหินเมืองต่ำตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาท คือ เป็นความงามด้านจิตใจหรือความงามตามลักษณะของจิตนิยม อันเป็นความงามที่เกิดจากสภาวะจิตใจที่อิงสภาวธรรม รูปลักษณ์แสดงการเลียนแบบธรรมชาติที่เห็นเป็นภาวะแห่งความอ่อนไหวละมุนละไม และความงามที่ปรากฏในปราสาทหินเมืองต่ำนั้นเราสามารถรับรู้ได้จากความสัมพันธ์กันของรูปลักษณ์ เกิดจากความประสานสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดทางปรัชญาศาสนาและความสมบูรณ์ด้านฝีมือช่าง ทำให้เกิดความประสานกลมกลืนขององค์ประกอบเหล่านี้ได้ประสานสอดคล่องกันระหว่างแนวคิดปรัชญาศาสนาและแนวคิดด้านปรัชญาศิลปะอันเป็นหนึ่งเดียวกัน ก่อให้เกิดความงามที่มีคุณค่าอย่างสูงยิ่ง
เอกสารอ้างอิง
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
กรมศิลปากร. (2529). จารึกในประเทศไทย เล่ม 3 อักษรขอม พุทธศตวรรษที่ 15-16. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
กลุ่มวิชาการโบราณคดี สำนักงานศิลปากรที่ 12 นครราชสีมา. โบราสถานในจังหวัดบุรีรัมย์. นครราชสีมา: ม.ป.ท., ม.ป.ป.
คณะกรรมการบริหารสภาวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์. (2555). บุรีรัมย์ภูมิหลังประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ที.เค. พริ้นติ้ง จำกัด.
คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุ. (2544). วัฒนธรรมพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์และภูมิปัญญา จังหวัดบุรีรัมย์. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
พิริยะ ไกรฤกษ์. (2520). ข้อคิดเห็นเกี่ยวกับแบบศิลปะในประเทศไทย คัดเลือดจากพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติสาขาส่วนภูมิภาค. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
พัชรินทร์ ศิริอำพันธ์กุล. อีสานใต้ศึกษา เล่ม 1 ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมท้องถิ่นบุรีรัมย์. บุรีรัมย์: ม.ท.ป., ม.ป.ป.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงการณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2545). พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 20. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บริษัท สหธรรมิก.
พระมหาทวี มหาปญฺโญ (ละลง). (2555). ความงามในพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
พระมหาถนอม อานนฺโท. (2560). คุณค่าและอิทธิพลของปราสาทขอม. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: สาลพิมพการ.
วนิดา ขำเขียว. (2543). สุนทรียศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: พรานนกการพิมพ์.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2513). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ไทยวัฒนา พานิชจำกัด.
วิธาน สุชีวคุปต์. (2549). อภิปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัย รามคำแหง.
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2537). ศิลปะกับชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์คอมแพคท์พริ้นท์.
สุเชาวน์ พลอยชุม. (2555). สารัตถะวิชาการพุทธปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฎราชวิทยาลัย.
สุเชาวน์ พลอยชุม. (2534). (ผู้แปล) สุนทรียศาสตร์ ปัญหาและทฤษฎีเกี่ยวกับความงามและศิลปะ. โดย จี ศรีนิวาสัน, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สรเชต วรคามวิชัย. (2529). ปราสาทเมืองต่ำ. บุรีรัมย์: วิทยาลัยครูบุรีรัมย์.
พระวัฒนา ญาณวโร. (2558). การศึกษาความงามของพระธาตุนาดูนตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาท. ดุษฎีพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหารังสันต์ กิตฺติปญฺโญ. (2553). การศึกษาวิเคราะห์สุนทรียศาสตร์ในพุทธปรัชญาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาถนอม อานนฺโท. (2560). คุณค่าและอิทธิพลของกลุ่มปราสาทขอมที่มีต่อวิถีชีวิตของชุมชนท้องถิ่นจังหวัดบุรีรัมย์. ทุนสถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น ไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของบรรณาธิการ