ศีลในวิสุทธิมรรคในฐานะเป็นภาพสะท้อนวิถีชีวิตของพระสงฆ์ ในพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

             บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ความหมายของศีลในวิสุทธิมรรค  2) วิเคราะห์ภาพสะท้อนและวิถีชีวิตของพระสงฆ์ การรักษาศีลของภิกษุให้อยู่ในระเบียบวินัยที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้นั้น ปาริสุทธิศีลจัดเป็นศีลขั้นสีลวิสุทธิที่เป็นพื้นฐานที่สำคัญโดยของภิกษุที่เพื่อการดำเนินไปสู่การปฏิบัติตนให้มีความบริสุทธิ์ เพื่อให้พระสงฆ์อยู่ร่วมกันด้วยความสามัคคี ทำให้เกิดความสวยงามเป็นระเบียบเรียบร้อยทำให้เกิดความศรัทธา ในวิสุทธิมรรคได้แสดงไว้ว่า บุคคลผู้ทุศีลย่อมไม่เป็นที่ชอบใจของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นเหตุให้เพื่อนพรหมจารีทั้งหลายไม่พึงพร่ำสอน เป็นผู้มีทุกข์ในเพราะการครหาความเป็นผู้ทุศีล เป็นผู้มีความร้อนใจในเพราะการสรรเสริญของผู้มีศีลเพราะความเป็นผู้ทุศีล ย่อมเป็นผู้มีผิวพรรณหม่นหมองเหมือนผ้าเปลือกไม้ เป็นผู้มีสัมผัสหยาบเพราะนำอบายทุกข์มาให้แก่คนทั้งหลายผู้ถึงการเอาเยี่ยงอย่างของเขาตลอดกาลนาน การดำเนินชีวิตของพระสงฆ์ที่เข้าพึ่งพระศาสนาโดยบวชเป็นพระภิกษุด้วยเหตุผลต่าง ๆ แต่เวลาผ่านไปอาจมิได้สนใจการปฏิบัติเพื่อชำระกิเลส ทำให้กลายเป็นปัญหาโลกกาวัชชะ ภิกษุได้นั้นจำเป็นจะต้องได้ศึกษา หาความรู้ในปริยัติธรรม ในธรรมวินัย จะได้ไม่ให้เกิดความเสื่อมเสียแก่ภิกษุก็จะไม่เป็นภัยอันตรายสำหรับภิกษุในพระพุทธศาสนา ไม่ควรส่งเสริมให้ทำลายพระพุทธศาสนาให้มากนักด้วยการเผยแผ่พฤติกรรมไม่ดีของภิกษุสู่สาธารณชนให้มากเกินไป บทบาทที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาของพระภิกษุวัดเคยเป็นแหล่งความรู้ทั้งทางโลกและทางธรรม ต่อมาบทบาทของพระสงฆ์ในเรื่องทางโลกก็ลดลงไปตามเงื่อนไขทางเศรษฐกิจและสังคม จนส่งผลให้พระพุทธศาสนาไม่ยั่งยืนและอาจจะทำให้ภิกษุสงฆ์ได้อันตธานหมดไปเร็วขึ้นกว่าเท่าที่เป็นอยู่ภิกษุทุกรูปต้องรักษาศีล 227 ข้อ ให้บริสุทธิ์ นำหลักธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าออกเผยแผ่ไปทั่วโลก ทำให้พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรือง สืบต่อไป