การพัฒนาชุมชนเพื่อรองรับการท่องเที่ยวตามเส้นทางการท่องเที่ยว ทางธรรมชาติและวัฒนธรรม ในจังหวัดชัยภูมิ
คำสำคัญ:
การพัฒนาชุมชน, การท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรม, จังหวัดชัยภูมิบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาชุมชนในการรองรับการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรม ในจังหวัดชัยภูมิ 2) พัฒนาผลิตภัณฑ์ของชุมชนในการรองรับการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรมในจังหวัดชัยภูมิ และ 3) เสริมสร้างเครือข่ายความร่วมมือการพัฒนาผลิตภัณฑ์ของชุมชน เพื่อการรองรับการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรมในจังหวัดชัยภูมิ เป็นการวิจัยแบบผสมวิธี (Mixed Method Research) กลุ่มเป้าหมายในการวิจัยครั้งนี้เป็นประชาชนในชุมชนในพื้นที่ ผู้รู้ ผู้นำชุมชน ปราชญ์ชาวบ้าน ผู้ที่เกี่ยวข้องทางภาครัฐ,และเอกชน จำนวน 30 รูป/คน ในอำเภอหนองบัวแดง จังหวัดชัยภูมิ
ผลการวิจัยพบว่า
สภาพปัญหาการพัฒนาชุมชนเพื่อรองรับการท่องเที่ยวตามเส้นทางการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรม ในจังหวัดชัยภูมิ คือ 1) ชุมชนได้รับการพัฒนาให้มีศักยภาพยังไม่เพียงพอเพื่อที่จะรองรับนักท่องเที่ยวที่จะมาเที่ยว 2) สภาพปัญหาเรื่องผลิตภัณฑ์ของชุมชน ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาให้มีความโดดเด่น และไม่มีความหลากหลาย เพื่อดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยว 3) การขาดการเชื่อมโยงการแบ่งปันความรู้ การติดต่อสื่อสาร การให้การช่วยเหลือสนับสนุนระหว่างกันในชุมชน
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงมหาดไทย กรมพัฒนาชุมชน. (2548). คู่มือการดำเนินงานเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนตามแผนปฏิบัติการกรมพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
TAT REVIEW MAGAZINE. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน (Community-Based Tourism: CBT Thailand). เข้าถึงได้จาก https://www. tatreviewmagazine.com/article/cbt-thailand/ (สืบค้นเมื่อ 19 พฤษภาคม 2565).
คณะกรรมาธิการการพาณิชย์และอุตสาหกรรม, วุฒิสภา. (2565). รายงานการศึกษาวิจัยเรื่องปัจจัยสู่ความสำเร็จของเศรษฐกิจฐานรากฯ.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดบุรีรัมย์. (2563). คู่มือเรื่องเล่าย้อนรอยเส้นทางชัยวรมันมหัศจรรย์พระอาทิตย์ผ่านช่องประตู. บุรีรัมย์.
ประนอม การชะนันท์. (2564). แนวทางการสร้างศักยภาพการจัดการตนเองด้านการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนกรุงชิง อำเภอนบพิตำ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฎนครศรีธรรมราช, 8(2), 3.
ประเวศ วะสี. (2541). บนเส้นทางใหม่การส่งเสริมสุขภาพอภิวัฒน์ชีวิตและสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์หมอชาวบ้าน.
ปาริชาติ สถาปิตานนท์. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและพัฒนาชุมชน:จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการวิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย(สวก.).
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2559). เอกสารคำสอนวิชา พระพุทธศาสนากับการพัฒนาสังคม. ภาควิชาสังคมวิทยาและมนุษย์วิทยา คณะสังคมศาสตร์, คณะพระพุทธศาสนากับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุทธิธรรม เลขวิวัฒน์. (2549). เครือข่ายชุมชนพอเพียง. กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีทรรศน์.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). แนวคิดเกี่ยวกับวิสาหกิจชุมชน. อ้างใน คณะกรรมาธิการการพาณิชย์และอุตสาหกรรม, วุฒิสภา. รายงานการศึกษาวิจัยเรื่องปัจจัยสู่ความสำเร็จของเศรษฐกิจฐานรากฯ.
วัฒนธรรมจังหวัดชัยภูมิ. (2564). เสน่ห์อิสาน เล่าขานเมืองชัยภูมิ. ชัยภูมิ.
สำนักงานประชาสัมพันธ์จังหวัดชัยภูมิ. (2563). มอหินขาว. เข้าถึงได้จาก https://chaiyaphum.prd.go.th/th/content/category/detail/id/127/iid/11436 (สืบค้นเมื่อ 26 มิถุนายน 2565).
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.). (2563). ภูพระ - ททท. เข้าถึงได้จาก https://thai.tourismthailand.org › Attraction/ภูพระ (สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2565).
A. Javier Trevino, George C. (2006). Homans: History, Theory and Method. Oxford: Charles Tilly. Boulder Paradigm Publishers.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น ไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของบรรณาธิการ
