ภูมิศาสตร์คำศัพท์และคำเรียกพืชสมุนไพรในจังหวัดเชียงราย
คำสำคัญ:
ภูมิศาสตร์คำศัพท์, คำเรียกพืชสมุนไพร, การแปรรูปคำบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์คำเรียกชื่อพืชสมุนไพร 2) ศึกษารูปแปรของคำศัพท์และการใช้รูปแปรของคำศัพท์ในคำเรียกชื่อพืชสมุนไพรในจังหวัดเชียงราย และ 3) จัดทำแผนที่ภาษาภูมิศาสตร์คำศัพท์ของคำเรียกพืชสมุนไพรในจังหวัดเชียงราย ในการศึกษาครั้งนี้ประกอบด้วย ขอบเขตด้านข้อมูลและขอบเขตด้านพื้นที่ โดยขอบเขตด้านข้อมูล เป็นคำศัพท์พืชสมุนไพร ประเภทพืชชนิดต่าง ๆ ขอบเขตด้านพื้นที่ 18 อำเภอในจังหวัดเชียงราย
ผลการวิจัยพบว่า
1. คำเรียกพืชสมุนไพรในจังหวัดเชียงรายประกอบด้วย 4 ส่วนหลัก ได้แก่ คำบ่งชื่อพืช หน่วยคำบ่งชื่อพืช แก่นชื่อ และคำขยายชื่อพืช ซึ่งแต่ละอำเภอมีทั้งที่เรียกเหมือนกันบ้าง เรียกต่างกันบ้าง หากนำมาเปรียบเทียบกับภาษาไทยมาตรฐาน พบว่า 5 อำเภอ ได้แก่ อำเภอเมือง อำเภอแม่ลาว อำเภอเวียงชัย อำเภอแม่จัน และอำเภอเชียงแสน มีคำเรียกพืชสมุนไพรที่แตกต่างกันมากที่สุด
2. การแปรของคำหรือรูปแปรคำเรียกพืชสมุนไพร พบทั้งที่เป็นคำพยางค์เดียว และคำหลายพยางค์ ได้แก่ การแปรพยางค์ของแก่นชื่อหรือคำขยาย คือแก่นชื่อหรือคำขยายที่มีมากกว่าหนึ่งพยางค์ หรือสองพยางค์แตกต่างกันไป การแปรของคำสองพยางค์ แก่นชื่อมีสองพยางค์ที่ต่างจากภาษาไทยมาตรฐานซึ่งภาษาไทยมาตรฐานมีสองพยางค์ แต่ในภาษาไทยถิ่นเหนือรูปแปรคำนั้นเป็นสองพยางค์หรือหลายพยางค์ก็ได้ แก่นชื่อพืชสมุนไพรส่วนใหญ่พบเป็นคำนามมีโครงสร้างภาษา ได้แก่ คำมูล แก่นชื่อ คำวิเศษณ์ คำวิเศษณ์บอกสี คำประสม ปัจจุบันพบความแตกต่างในความหมายอื่น ๆ ที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย
3. แผนที่ภาษาภูมิศาสตร์คำศัพท์ของคำเรียกพืชสมุนไพรในจังหวัดเชียงราย พบการกระจายของรูปแปรคำศัพท์ 18 อำเภอ ส่วนที่มาของคำเรียกพืชสมุนไพร เรียกตามลักษณะมองเห็น เรียกตามภาษาชนเผ่า เรียกตามรากศัพท์เดิม เรียกตามขอบเขตของกลุ่มชาติพันธุ์ เรียกตามลักษณะของการกร่อนเสียง และเรียกตามลักษณะของถิ่นอาศัย
เอกสารอ้างอิง
ปวรวรรณ เขาเรียง. (2563). การเปรียบเทียบระบบเสียงภาษาไทยถิ่นเหนือ อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง กับภาษาไทลื้อ อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา. วิวิธวรรณสาร, 4(2), 59-84.
พินิจ จันทร และคณะ. (2551). สมุนไพรบำบัด. กรุงเทพมหานคร: ฐานบุ๊คส์.
พระราชบัญญัติคุ้มครองและส่งเสรอมภูมิปัญญาการแพทย์แผนไทย พ.ศ. 2542. (2542). การแพทย์แผนไทย. ราชกิจจานุเบกษา. หน้า 29.
วณัฐชา จันคำเรือง. (2565). แผนที่เชียงราย. มณฑลทหารบกที่ 37 เชียงราย:จังหวัดเชียงราย.
วิไลศักดิ์ กิ่งคำ. (2554). ภาษาไทยถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สุณัฐชา กันทา. (2562). คำเรียกชื่อพืชพื้นบ้านในภาษาไทใหญ่ บ้านเมืองปอน ตำบลเมืองปอน อำเภอขุนยวม จังหวัดแม่ฮ่องสอน. มังรายสารเชียงราย, 7(1), 91-105.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์. (2550). แผนที่ภาษาชาติพันธุ์ในประเทศไทย: กรณีภาษาชาติพันธุ์ในภาคเหนือ. การสัมมนาทางวิชาการเรื่อง ความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมในประทศเพื่อทำแผนที่วัฒนธรรม: ภาคเหนือ. ดุษฎีนิพนธ์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมทรง บุรุษพัฒน์. (2543). ภูมิศาสตร์ภาษาถิ่น. กรุงเทพมหานคร: เอกพิมพ์ไทยจำกัด.
สมทรง บุรุษพัฒน์. (2559). ภูมิศาสตร์คำศัพท์ภาษาไทยวน. วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 34(2), 20-45.
สมหวัง อินทร์ไชยและคณะ. (2560). คู่มือศึกาพันธุ์ไม้ในมหาชาติล้านนา. เชียงราย: เทคโนปริ้นติ้งเซ็นเตอร์.
หลวงปู่ศุข. (2539). ตำรายาหลวงพ่อศุข วัดมะขามเฒ่า. ส.ภักดี ถนนตะนาว พระนคร. กรุงเทพมหานคร.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา. (2552). การแปรของคำเรียกชื่อพืชในเขตพื้นที่รอยต่อ 9 จังหวัด ภาคเหนือตอนล่าง. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 6(2), 67-84.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา และสุพัตรา จิรนันทนาภรณ์. (2555). การศึกษาคำเรียกชื่อพืชในกลุ่มภาษาชาติพันธุ์ไทในเขตภาคเหนือ. รายงานการวิจัย. คณะมนุษยศาสตร์: มหาวิทยาลัยนเรศวร พิษณุโลก.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา. (2557). การศึกษาคำเรียกชื่อพืชในกลุ่มภาษาชาติพันธุ์ไทในเขตภาคเหนือ. NaresuanUniversity, 1(21), 72-92.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น ไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของบรรณาธิการ