มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองผู้ค้ำประกัน

Abstract

งานวิจัยมีวัตถุประสงค์ของการวิจัย คือ (1) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎีเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้ค้ำประกัน (2) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาของกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้ค้ำประกันตามกฎหมายของประเทศไทย (3) เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายการคุ้มครองผู้ค้ำประกันของต่างประเทศ (4) เพื่อพัฒนากฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้ค้ำประกันของประเทศไทย ในการคุ้มครองผู้ค้ำประกันโดยใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (qualitative research) สำหรับการเก็บข้อมูล ผู้วิจัยได้ดำเนินการเก็บข้อมูลจากวิจัยเอกสาร (documentary research) และการสัมภาษณ์เชิงลึก (in-depth interview) แบบกึ่งมีโครงสร้าง (Semi-structured Interviews) จากกลุ่มประชากร 5 กลุ่ม ได้แก่ ผู้พิพากษา นักวิชาการและผู้ทรงคุณวุฒิ สถาบันการเงินและการธนาคาร ทนายความ และประชาชนทั่วไปที่มีส่วนร่วมในการทำสัญญา ผลการวิจัยพบว่า มาตรการทางกฎหมายส่งผลต่อการคุ้มครองผู้ค้ำประกันดังต่อไปนี้ 1) การค้ำประกันตามมาตรา 680 การบอกเลิกสัญญาในกรณีที่ทรัพย์สินของผู้ค้ำประกันลดน้อยถอยลง พบว่าข้อกฎหมายไม่มีการกำหนดให้ผู้ค้ำประกันบอกเลิกสัญญาได้ เพราะหนี้ที่ค้ำประกันย่อมมีมูลค่าลดลงไม่เหมาะสม 2) ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะ 11 ว่าด้วยการค้ำประกัน มาตรา 683 กฎหมายกำหนดให้ผู้ค้ำประกันแบกรับภาระมากเกินไป เป็นมาตรการที่กำหนดก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมแก่ผู้ค้ำประกัน 3) ผู้ค้ำประกันต้องถูกบังคับให้ชำระหนี้ย่อมกระทบกระเทือนถึงความเป็นอยู่ของบุคคลในครอบครัวและก่อให้เกิดผลกระทบต่อคู่สมรสได้ และการทำสัญญาค้ำประกันเป็นการสร้างภาระผูกพันในการก่อหนี้ ซึ่งอาจมีผลกระทบถึงทรัพย์สินของผู้ค้ำประกันที่เป็นสินสมรส ควรให้คู่สมรสมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ