การประยุกต์หลักวจีสุจริตธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นที่มีต่อประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร
คำสำคัญ:
วจีสุจริต, การสื่อสารทางการเมือง, ผู้นำท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาระดับการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นที่มีต่อประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร 2. เปรียบเทียบการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นที่มีต่อประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร โดยจำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล และ 3. นำเสนอการประยุกต์หลักวจีสุจริตธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นที่มีต่อประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร รูปแบบการวิจัย คือ แบบผสานวิธี โดยการวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชนอำเภอเมืองพิจิตร จังหวัดพิจิตร ที่มีอายุตั้งแต่ 18 ปีขั้นไป จำนวน 400 คนวิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์การทดสอบค่าที และการทดสอบค่าเอฟ ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลโดวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1. ระดับการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นที่มีต่อประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตรโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง 2. เปรียบเทียบการสื่อสารทางการเมืองโดยปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า ประชาชน ที่มีเพศ อายุ และระดับการศึกษาที่ต่างกัน มีการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นในอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร โดยรวมไม่ต่างกัน จึงปฏิเสธสมมติฐานที่ตั้งไว้ 3. การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นพบว่า 1. ด้านมุสาวาท การเว้นจากการพูดเท็จ ได้แก่ ต้องไม่เสแสร้งและสื่อสารอย่างตรงไปตรงมา 2. ด้านปิสุณาวาจา การเว้นจากการพูดส่อเสียด ได้แก่ ควรสื่อสารด้วยความสุจริตใจ 3. ด้านผรุสวาจา การเว้นต่อการพูดคำหยาบ ได้แก่ ต้องสื่อสารด้วยภาษาที่สุภาพ การพูดด้วยความสุภาพจะสร้างความเคารพและความเชื่อมั่นในตัวผู้นำ และ 4. ด้านสัมผัปปลาปะ การเว้นต่อการพูดเพ้อเจ้อ ได้แก่ ควรสื่อสารด้วยสาระและประโยชน์
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณะสุข. (2566). จำนวนประชากรในอำเภอเมืองพิจิตร จังหวัดพิจิตร. สืบค้น 2 กันยายน 2566, จาก http://www.ppho.go.th/webppho/
เบญญาภา จิตมั่นคงภักดี และธวัชชา เดชสุภา. (2561). การใช้วจีสุจริตของผู้บริหารโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา ในจังหวัดนครราชสีมา (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พงศ์พัฒน์ จิตตานุรักษ์. (2561). ตัวชี้วัดสุจริตธรรมการปฏิบัติงานที่ปลอดการทุจริตขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย: กรณีศึกษาเทศบาลตำบลบ้านกลาง จังหวัดลำพูน (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระกฤษฎายุทธ ธมฺมวโร. (2564). การมีส่วนร่วมทางการเมืองภาคพลเมืองในการทวงผืนป่าดอยสุเทพ (ป่าแหว่ง) จังหวัดเชียงใหม่ (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูศรีปรีชากร (เลื่อน บุญยงค์). (2561). แนวทางการสื่อสารเชิงพุทธเพื่อสันติสุขในสังคมไทย (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดคณิศร ขนฺติพโล. (2564). การมีส่วนร่วมทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนในเขตบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 61). กรุงเทพฯ: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต).
พระมหาทัศพงษ์ ชยเมธี. (2563). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในการปกครองส่วนท้องถิ่นในอำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาพิพัฒน์ ฐิตธมฺโม. (2565). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารของนักการเมืองไทย (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอนุรักษ์ อนุรกฺขิโต (รัฐธรรม). (2561). การศึกษาวิเคราะห์ประโยชน์ของสัมมาวาจาในสถาบันครอบครัวของนักเรียนโรงเรียนกัลยาณีศรีธรรมราช จังหวัดนครศรีธรรมราช (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธปรัชญา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ศักดิ์ชัย จันทนา. (2564). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนตำบลเปร็ง อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ (สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสหวิทยาการเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อภิญญา ดิสสะมาน. (2557). การปฏิรูปประเทศไทยกับทางออกวิกฤตการเมืองไทย. วารสารการปฏิรูปประเทศไทยทางออกวิกฤติการเมือง, 1(1), 15-30.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). Tokyo: Aoyama Gakuin University.
