รูปแบบการบริหารจัดการทุนทางวัฒนธรรมหนังใหญ่ วัดบ้านดอน จังหวัดระยอง
คำสำคัญ:
ทุนทางวัฒนธรรม, หนังใหญ่วัดบ้านดอน, การบริหารจัดการบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. ศึกษาและวิเคราะห์สภาพทั่วไปของทุนทางวัฒนธรรมของหนังใหญ่วัดบ้านดอน 2. วิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งเสริมการบริหารจัดการทุนทางวัฒนธรรมหนังใหญ่วัดบ้านดอน จังหวัดระยอง และ 3. นำเสนอรูปแบบในการบริหารจัดการทุนทางวัฒนธรรมหนังใหญ่วัดบ้านดอน จังหวัดระยองให้เกิดความยั่งยืน เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี ประกอบด้วย การวิจัยเชิงปริมาณ การวิจัยเชิงคุณภาพ และการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม ในพื้นที่จังหวัดระยอง
ผลการวิจัยพบว่า 1. ทุนทางวัฒนธรรมของหนังใหญ่วัดบ้านดอนมีรากฐานมั่นคงในระดับชุมชน โดยประชาชนมีความภาคภูมิใจและเห็นคุณค่าทางวัฒนธรรมในระดับมาก โดยเฉพาะในด้านภูมิปัญญาท้องถิ่น ประวัติศาสตร์ และค่านิยมความเชื่อที่ผูกโยงกับวิถีชีวิตและพิธีกรรมทางศาสนา 2. ปัจจัยที่ส่งเสริมการบริหารจัดการทุนวัฒนธรรม ได้แก่
ความเข้มแข็งของรากฐานชุมชน การมีส่วนร่วมของครูภูมิปัญญา ความตระหนักของประชาชนต่อการอนุรักษ์ศิลปะประจำถิ่น ตลอดจนศักยภาพในการต่อยอดทางเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ยังพบข้อจำกัดสำคัญในด้านการบริหารจัดการที่ขาดแผนระยะยาว การมีส่วนร่วมของเยาวชนที่ยังน้อย และการสนับสนุนจากภาครัฐที่ไม่ต่อเนื่อง 3. รูปแบบการบริหารจัดการทุนทางวัฒนธรรมที่ยั่งยืน ควรดำเนินการในลักษณะบูรณาการแบบมีส่วนร่วม โดยชุมชนเป็นศูนย์กลาง ภายใต้โครงสร้าง 4 ด้าน ได้แก่ 1. การอนุรักษ์เชิงจิตวิญญาณและการจัดตั้งศูนย์เรียนรู้ 2. การพัฒนาเยาวชนและระบบถ่ายทอดองค์ความรู้ร่วมสมัย 3. การเผยแพร่สู่สาธารณะผ่านกิจกรรมสร้างสรรค์และสื่อดิจิทัล และ 4. การสนับสนุนผ่านกลไกถาวร ยุทธศาสตร์ตำบล และความร่วมมือกับภาคีภายนอก
เอกสารอ้างอิง
กฤศณัฏฐ์ ดิลกศิริธนภัทร์. (2566). การปรับตัวเพื่อการพัฒนาการจัดการของพิพิธภัณฑ์ในภาวะปัจจุบัน. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 24(2), 125-137.
จิราพร อัมพร. (2564). ศิลปะการแสดงหนังใหญ่กับการอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวัฒนธรรมไทยศึกษา.
ธนภัทร พรหมรักษา. (2560). การจัดการวัฒนธรรมโดยภาครัฐ : บทเรียนจากการบริหารพิพิธภัณฑ์ชุมชน. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์, 4(1), 39-54.
นวลพรรณ บุญธรรม. (2549). หนังใหญ่วัดบ้านดอน : การศึกษาประวัติ ลวดลายและบทบาทในชุมชน โครงการวิจัยและพัฒนาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น ระยะที่ 2 ปีที่ 1 (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
บุญยง ว่องไว. (2563). ทุนทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มยุรี พันธุ์สถิตย์. (2559). ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการแสดงหนังใหญ่ไทย. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
รัชดาพร คงคาเขตร. (2561). มิติทางศิลปะในหนังใหญ่ไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
วิรัตน์ รัตนปนัดดา. (2561). การจัดการศิลปวัฒนธรรมในชุมชนเพื่อความยั่งยืน. วารสารวิจัยวัฒนธรรม, 5(2), 25-40.
ศิรินภา พรมชาติ. (2560). การแสดงหนังใหญ่ : รากเหง้าและการถ่ายทอดทางวัฒนธรรม. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุกัญญา รัตนกุล. (2561). หนังใหญ่วัดบ้านดอน : พื้นที่การเรียนรู้ของชุมชน. ระยอง: ศูนย์วัฒนธรรมท้องถิ่นภาคตะวันออก.
____. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการทุนทางวัฒนธรรมเพื่อความยั่งยืน. วารสารวิจัยสังคม, 9(2), 65-80.
สุชาดา ไชยทองคำ. (2560). บทบาทภาครัฐกับการอนุรักษ์ทุนทางวัฒนธรรม : กรณีศึกษาชุมชนพื้นที่ภาคกลาง. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 8(1), 77-91.
สุชาติ เถื่อนนาดี. (2562). ทุนวัฒนธรรมกับการสื่อสารสาธารณะ. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยวัฒนธรรมไทย.


